Β. ΚΑΖΙΑΚΟΥ, “ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ” Γ'

“ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

Γ'

Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

=====

Φυσικά, υπάρχουν οι δύο μεγαλύτερες αιρέσεις των εσχάτων.

Ο Οικουμενισμός θρησκευτικός συγκρητισμός, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες ως οδούς σωτηρίας, διαφορετικές εκφράσεις του Θείου, λόγω της ποικιλομορφίας του πολιτιστικού φαινομένου.

Η νεορθοδοξία, η πλάνη του Χρήστου Γιανναρά, ορίζεται ως ένα ιδιότυπο κράμα που απαρτίζεται από πολλά φιλοσοφικά μεταφυσικά συστήματα της Δύσεως, η μεταφυσική του Χάιντεγκερ, το σύνδρομο της ερωτικής υστέρησης του εφηβικού οίστρου, την λιμπεραλιστική θεολογία, την φρουδική ψυχανάλυση, την μεταπατερική θεολογία των Ρώσων του Παρισιού, της προτεσταντικής θεολογίας του Karl Barth. Όλα συγκερασμένα αυθαίρετα, επιστημονικά αβάσιμα.

Πολτοποιημένα και δοσμένα άκριτα στον ορθόδοξο χώρο, με βασικό άξονα την προσωπική του οπτική
βλέποντας, την στάση της όλης παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι στα σαρκικά αμαρτήματα, έχοντας το βαρύ ψυχολογικό υπόβαθρο, περιόρισε το θρησκευτικό φαινόμενο στην ειδωλατρική του έκφραση, ήτοι αυτό της μαγείας. 

Όμως αυτό είναι μια μορφή θρησκευτικότητος, όχι ο ορισμός. Βολεύτηκε στην γενικευμένη ερμηνεία της ψυχολογίας.

Κάνοντας λογικά άλματα, διαπνεόμενος από συμπλεγματική ιδιοσυγκρασία, λόγω του ευφυούς του νοός, από εμπάθεια, ένεκεν του ευσεβισμού των κατηχητικών σχολείων της δεκαετίας του ’60, εμφορούμενος από την προκατάληψή του, κηρύττει την φρουδική ερμηνεία του όρου, όχι την ορίζουσα της έννοιας θρησκείας, κάτω από τα θρησκειολογικά και τα θεολογικά πλαίσια, υποστηρίζοντας την αντίθεση των όρων θρησκείας και Εκκλησίας.

Ο πατριάρχης της Νεορθοδοξίας αποφαίνεται ότι η θρησκεία είναι ανάγκη ορμέμφυτη, που λόγω του φόβου του θανάτου, έχει στάση χειραγώγησης του Θείου, βιολογικά καθορισμένης.

Από την άλλη παρουσιάζει τον Χριστιανισμό ως μια κοινωνιολογία με μεταφυσικό άξονα, στον τύπο της εκκλησίας του Δήμου, με χριστιανικό πρόσημο.

Οδηγούμενος στην άρνηση όλης της μυστηριακής και ησυχαστικής ευσέβειας. Γι’ αυτό η αίρεση της Νεορθοδοξίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απαύγασμα μιας δαιμονοκρατούμενης επηρμένης προσωπικότητας.

Φυσικά, όλα αυτά τα κάνει για να καταλύσει το ηθικό πνευματικό και ασκητικό στοιχείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προβάλλοντας τα συστατικά στοιχεία του θρησκεύειν, όχι αυτό καθ’ αυτό. 

Για να αμνηστεύσει, να καθησυχάσει τις ενοχές, τα σαρκικά αμαρτήματα, αποθεώνοντας τον ανθρώπινο έρωτα που σχετίζεται με τον Θείο.

Άρα δεν αντιτάσσει την θρησκεία και την εκκλησία, καθώς κάτω από αυτά, παίζοντας τεχνηέντως, με τις λέξεις προσάπτει άλλη εννοιολογία και σημασιολογία, τοποθετώντας ενναλάξ στοιχεία κατά το δοκούν. Αυτά που λέει δεν είναι μόνο αυθαίρετα αλλά και αντί-επιστημονικά. Εμμένοντας πάντα στην χριστιανική ορθοδοξία.

(Συνεχίζεται)