«ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ, ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ»

«ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ»…!

«ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ,

ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ»

(Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς)

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

=====

Χρειάστηκαν 400 χρόνια τουρκοκρατίας περίπου (1453 – 1821) καὶ 500 (1453 – 1912) γιὰ τὴ Μακεδονία, γιὰ νὰ ξεπλύνουμε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν παπικὴ λειτουργία, ποὺ ἐπέτρεψε νὰ γίνει στὴν Ἁγιὰ – Σοφιὰ στὶς 12/12/1452 ὁ μ. Κων/νος Παλαιολόγος, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς συνέπειες τῆς Ψευδο-ἕνωσης τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας (1438 – 1439) καὶ μὲ τὴν ψεύτικη ἐλπίδα ὅτι θὰ στείλει βοήθεια ὁ πάντοτε ψευδόμενος πάπας. Ἡ αἵρεση μπαίνει μὲ τὸ τσουβάλι καὶ βγαίνει μὲ τὸ βελόνι.

Χρειάστηκαν λοιπὸν αἰῶνες γιὰ νὰ ἀποσοβηθεῖ ὁ κίνδυνος τῆς προσχωρήσεώς μας στὸν παπισμό. Σημειωτέον ὅτι τὸ Βατικανὸ δὲν ἔστειλε βοήθεια οὔτε τότε οὔτε στὴ Ναυμαχία τοῦ Ναυαρίνου. Ἀπὸ μόνοι τους βοήθησαν κάποιοι φιλέλληνες καὶ ὑπέστησαν τὶς συνέπειες τῶν πράξεών τους.

Ὁ Θεὸς μᾶς θέλει Ὀρθοδόξους. Στὸ Ἰόνιο, στὰ Ἑπτάνησα, ὑπάρχουν ἀκοίμητοι φρουροὶ οἱ ἄφθαρτοι καὶ ὁλόσωμοι ἅγιοι Σπυρίδωνας, Διονύσιος καὶ Γεράσιμος, τεῖχος ἀπόρθητον κατὰ τοῦ καθολικισμοῦ.

Ἀκόμη τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας δὲν ἄφησε νὰ χτιστεῖ παπικὸ ἀλτάριο (=ἁγία Τράπεζα) δίπλα στὸ ναό του στὴν Κέρκυρα καὶ κατακεραύνωσε καὶ τὸν διοικητὴ καὶ τὸ παλάτι του. «Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας στὶς 12 Νοεμβρίου 1716 ἀνετίναξε τὴν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καὶ τὸν Ἑνετὸ ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιὰ νὰ μὴν κατασκευάσει θυσιαστήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στὸν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερὸν Ναὸν τοῦ (Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις ἐν Λειψία Σαξωνίας 1805).

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, θεόσταλτος αὐτὸς ἱεραπόστολος τῆς Ἑλλάδας, τὸ εἶπε ξεκάθαρα, «τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία». Ποιόν πάπα; Ἐκεῖνον ποῦ ζοῦσε τότε μόνο; Ἐκεῖνον νὰ καταριῶνται οἱ Ὀρθόδοξοι διὰ παντός; Ὄχι μόνο ἐκεῖνο τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ τὸν παπισμὸ γενικῶς, τὸν θεσμό. Δηλαδή, νὰ μὴ ἄρωμε τὰ ἀναθέματα καὶ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἀφορισμούς. Δυστυχῶς τὸ κάναμε, καὶ δυστυχῶς, ἔρχονται σήμερα ὑψηλὰ ἱστάμενοι καὶ ἀγνοοῦν καὶ περιφρονοῦν τὶς φωνὲς τῶν ἁγίων. Βλέπουν μὲ ἄλλο μάτι τὴν Ὀρθοδοξία.

Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅσοι κάλεσαν τὸν Πάπα ὑπέγραψαν τὸ τέλος τους. Τὴν πνευματική τους καταδίκη, ἐνίοτε καὶ τὴν βιολογική τους πορεία. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα. Μπορεῖ νὰ εἴμαστε οἱ χειρότεροι ἁμαρτωλοί, «ἀλλὰ οὐ διεπετάσαμεν χεῖρας πρὸς Θεὸν ἀλλότριον». Καὶ δὲν ξεχνᾶμε ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ πτώσεις στὴν ἀνθρωπότητα: τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ, ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ ἡ πτώση τοῦ Πάπα.

Ὅσοι λοιπὸν ἐρωτοτροποῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν μετανοοῦν ἀμέσως, τοὺς τρώει τὸ σκοτάδι, γιατί δὲν θέλει ὁ Θεὸς νὰ συμπαρασύρεται ὁ λαός Του στὴν κακοδοξία.

«Ἀνάθεμα τὴν ὥρα, κατάρα τὴ στιγμή, ποὺ κάλεσαν τὸν πάπα στὸ Ἑλληνικό νησί».

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία