ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟΘΗΡΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ

ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ*

Του κ. Λαυρέντιου Ντερτζιόρτζιο

================

Πολλά ειπώθηκαν, λέγονται και για πολύν καιρό ακόμη θα λέγονται, επί τη κοιμήσει του φιλτάτου και πεφιλημένου —χαρισματικού και όντως ορθοδόξου αγωνιστή της Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού — Επισκόπου κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης.

Κι από αυτά που ειπώθηκαν, λέγονται και θα λέγονται, άλλα είναι ειλικρινή και αυθόρμητα και από καρδιάς βγαλμένα, άλλα είναι υποκριτικά και με υστεροβουλίες ειπωμένα.

Παρατηρήθηκε και τώρα, αυτό που συμβαίνει σε κάθε παρόμοια περίσταση και όταν ευκαίρως ακαίρως αμετροεπώς εκθειάζονται κεκοιμημένοι ή εν ζωή χαρισματικοί — αλλά και «χαρισματικοί» — γέροντες και πνευματικοί κ.π.ά. Πλέκονται και αναπέμπονται εγκώμια — που στηρίζονται όχι μόνον στα όποια αληθινά-πραγματικά γεγονότα για μερικούς από αυτούς, μα και σε άλλα — βασισμένα σε μυθολογίες και φήμες και φαντασιώσεις και συστηματική «προπαγάνδα» πνευματικών τέκνων, που τους περιστοιχίζουν δίκην «φερεφώνων», «οπαδών» και «αυλής». Άλλοτε — συχνότατα — με τη συναίνεση και την υπόθαλψη των ιδίων· και άλλοτε — σπανιότατα — με την επαινετή δυσφορία τους και την σκαιά αποτροπή τους και την στερρή άρνησή τους να δεχθούν τέτοιες «τιμές».

Αυτές οι πρακτικές της στανικής «αγιοποιήσεως» πνευματικών και γερόντων θυμίζουν, λίγο-πολύ, κομματικές και πολιτικές «φράξιες» ή λέσχες «fan» (θαυμαστών) κάποιου διασήμου προσώπου ή ομάδες «φιλάθλων»· οι οποίες ομάδες — μη έχοντας οποιαδήποτε ουσιαστική γνώση κάποιας ιδεολογίας και σχέση με αυτήν ή πρακτική συμμετοχή σε κάποιο άθλημα — φανατίζονται με το τυχόν πρόσωπο της «ημέρας» — τον πολιτικό ηγέτη, τον πρωταθλητή ή τον προπονητή ή και τον παράγοντα, τον καλλιτεχνικό αστέρα —, που προβάλλουν — και για όσο τον προβάλλουν — τα όποια συμφέροντα και τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως!.

Δηλαδή, αντί το πρόσωπο — εν προκειμένω ο Γέροντας ή ο πνευματικός — να αποτελεί το παράδειγμα· αντί η ζωή και η διδασκαλία και το έργο του να αποτελούν το πρότυπο προς μίμηση· αντί η εν γένει βιοτή του να αποτελεί την πρόσκληση της προσωπικής συμμετοχής στον πνευματικό στίβο για την εν Χριστώ άσκηση και παρακίνηση προς άθληση για την κατάκτηση των «βάθρων της νίκης»: της καθάρσεως (χάλκινο), της αγιότητος (αργυρό) και της θεώσεως (χρυσό τρόπαιο, η δόξα του Κυρίου)· αντί όλων αυτών καλλιεργείται συστηματικά η προσωπολατρεία εκ μέρους πνευματικών τέκνων και εκκολάπτεται τεχνηέντως η προσωποληψία εκ μέρους γερόντων και πνευματικών, κατά τα κοσμικά πρότυπα των πολιτικών, των αθλητών, των καλλιτεχνών κ.π.ά..

Λέγονται, λοιπόν, πολλά χειμαρρώδη και λογοτεχνικά έπεα πτερόεντα για να περιγραφεί πόσο άγιος, μεγάλος, αγωνιστής, ορθόδοξος, θαρραλέος κ.π.ά. είναι ο μακαριστός Γέροντας Αυγουστίνος Καντιώτης και επιλέγεται θρηνωδώς πόσο ορφανέψαμε και πόσο φτωχύναμε τώρα που κοιμήθηκε. Αλλά ξεχνάμε πως εμείς είμαστε που έχουμε ήδη «κοιμηθεί» και μακαρίως καθεύδουμε χρόνια τώρα· ξεχνάμε πως παύσαμε να ορθώνουμε το ορθόδοξο φρόνημά μας και το όποιο ηθικό ανάστημά μας — όπως ο Γέροντας — κατά των επιόρκων δολιοφθορέων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και των αυτομόλων αποστατών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας· ξεχνάμε πως γίναμε πλαδαροί και χλιαροί «χριστιανοί».

Η πρόσκληση-πρόκληση και η υπόδειξη-εντολή, που πολλές φορές ακούστηκε από τα χείλη του Γέροντα: «αγώνισαι περί της αληθείας», την προσαρμόσαμε «ιδιοφυώς» στο μικροαστικό βόλεμά μας και στη μικρόψυχη ασφάλειά μας, φυγόμαχοι και φυγόπονοι και εν πολλοίς ριψάσπιδες όντες: «αγωνίσου για την ψυχή σου και άφησε την αλήθεια να την υπερασπιστούν άλλοι» — καυγαλέα υποκρινόμενοι και αντιφάσκοντες, λες και μπορεί κανείς να σώσει την ψυχή του χωρίς να υπερασπίζεται την Ορθόδοξη Πίστη του και την Ορθόδοξη Εκκλησία του!...Γι’ αυτό ουδεμία ουσιαστική και ειλικρινής προτροπή και παρακίνηση και προσκλητήριο ακούγονται, για να μοιάσουμε του Γέροντα στα δύσκολα· ν’ ακολουθήσουμε εμπράκτως με τους λόγους μας και —κυρίως — με τα έργα μας το φωτεινό αλλά και τόσο ακριβοπληρωμένο και επώδυνο και μαρτυρικό παράδειγμά του: να διασφαλίσουμε αυθεντική την Ορθόδοξη Πίστη μας, να διαφεντέψουμε ακεραία την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να υπερασπιστούμε την ιδιοπροσωπία της Ρωμηοσύνης μας και να πολεμήσουμε για την φιλτάτη Πατρίδα μας.

Ακόμη — και ας μην κάνουμε πως δεν θυμόμαστε ή πως δεν γνωρίζουμε — εν ζωή και εν πλήρη πνευματική διαυγεία και εν σωματική ακμαιότητι τελούντος του Γέροντος πολλά και επώνυμα και διάσημα πνευματικά τέκνα του τον «φαρμάκωσαν» και τον πρόδωσαν· με τη βιοτή τους και τη διαγωγή τους, με την απομάκρυνσί τους από αυτόν, με την κατάκρισί τους προς το πρόσωπό του(!), με την αγνωμοσύνη τους και με την αχαριστία τους. Ας μη χύνουν, λοιπόν, σήμερα τα κροκοδείλια δάκρυά τους· γνωριζόμαστε πολύ καλά άπαντες επ’ αλλήλοις, ως παροικούντες όλοι εν Ιερουσαλήμ!.

Η κοίμηση του Γέροντος δεν δηλοί παρά μονάχα τη συνειδητοποίηση της οριστικής απουσίας του από τούτη τη ζωή — για τους πολλούς, που ευχαρίστως τον άκουαν, αλλά δεν εφάρμοζαν τη διδασκαλία και τις προτροπές του, αρκούμενοι μόνον να τον θαυμάζουν και να τον υπερασπίζονται ή ασχολούμενοι να τον προβάλλουν με φανατική αφοσίωση και επιμονή — και την αδυναμία πλέον κάποιων ελαχίστων να τον «χρησιμοποιούν» και να καπηλεύονται την «ευλογία» του, εν αφασία αυτού όντος!. Πραγματικά, όμως, θα λείψει μόνον από εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια με υιική αγάπη, στοργή, αυταπάρνηση και στωϊκότητα τον φρόντισαν και τον περιέθαλψαν εκ του σύνεγγυς — και στους οποίους έπαινος από εμάς αρμόζει και πολύς ο μισθός από τον Κύριο αναμένεται!

* Προδημοσίευση από το περιοδικό «Κοσμάς Φλαμιάτος», τ. 3, Ιούλιος-Αύγουστος 2010

ΠΗΓΗ:

(Αποσπάσματα ευρύτερου άρθρου από το ιστολόγιο “Αποτείχισις”)