ΑΓΡΙΟ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΜΕΤΟΙΚΟ"

ΑΓΡΙΟ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΜΕΤΟΙΚΟ"

=====

Ο πολύφθογγος «Μέγας Ρήτωρ» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Χρήστος Γιανναράς «αδολεσχεί ουκ επί πέτρας, αλλ’ επί ψάμμου τους εαυτού κτίζων…» λήρους.

Σε πρόσφατο άρθρο του* και, με κρετσέντο ληρολογίας, υποστηρίζει: «Είμασταν (sic) αυτοκρατορία, πολυεθνική – πολυφυλετική, βαλθήκαμε να γίνουμε μονοεθνικό κράτος – συμβατικό σχήμα οργανωμένης συμβίωσης νεόκοπο (το είχε γεννήσει τον 18ο αιώνα, στη Δύση, η φιλοσοφία του «Διαφωτισμού»).

«Ήμασταν αυτοκρατορία, πολυεθνική, πολυφυλετική…»; Πως και πότε; Μήπως «τα 400 χρόνια της υπέροχης Ελληνοτουρκικής Συνύπαρξης που χάλασαν», κάποιοι «ξεβράκωτοι»;

Τι στην ευχή προσπαθεί να πετύχει ο Χ. Γιανναράς με το μηρυκασμό της ιστορικά ατεκμηρίωτης θεωρίας περί τουρκοελληνικής αυτοκρατορίας, που τάχα επεδίωκαν οι Φαναριώτες;

Οι Φαναριώτες, έμποροι κατά βάση, είδαν πως το τότε οθωμανικό κράτος είχε μια εγγενή αδυναμία στις ανώτατες βαθμίδες της διοίκησής του, αφού, το Κοράνι απαγόρευε την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Την αδυναμία αυτή του διοικητικού μηχανισμού της αυτοκρατορίας αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν αξιοποιώντας την πολυγλωσσία τους, με τεράστιο πολιτικά και οικονομικά κέρδος για την κοινωνική τους τάξη, αλλά και με μεγάλο κόστος αίματος.

Λοιπόν τι; Ταυτίζει τους υπόδουλους Έλληνες ο Χρ. Γιανναράς με τους τουρκοπροσκυνημένους, τα «υπέροχα χρόνια» της τουρκικής σκλαβιάς;

Από το 1453 έως και το 1821 έγιναν κοντά δυο δεκάδες, μικρές και μεγάλες, επαναστάσεις εναντίον των Οθωμανών κατακτητών. Οπότε, ποιο κομμάτι του Ελληνισμού ένοιωσε μέρος μιας δυαδικής ελληνοτουρκικής αυτοκρατορίας; Οι Μεσολογγίτες ή οι Χιώτες; Μήπως οι Σουλιώτες και οι Μανιάτες ή οι αγραφιώτες και οι Κρητικοί;

Ποιος λόγος ωθεί τον οφφικιάλιο του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να προωθεί κεκαλυμμένα με αυτό το «Είμασταν αυτοκρατορία…» τη θεωρία πως, σε βάθος χρόνου, θα γινόμασταν εταίροι και δυνάμει αντικαταστάτες των Οσμανλήδων, αποκηρύσσοντας εμμέσως πλην σαφώς την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και τους αγωνιστές της ;

“Για να πετύχουμε οι Έλληνες την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους”, υποστηρίζει ο Χρ. Γιανναράς, “δεχθήκαμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμασταν” (sic)! Πράγματι και, όπως ταιριάζει στους Έλληνες, δεχθήκαμε από ραγιάδες και υποτελείς φόρου αίματος που ήμασταν, να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι με όλες τις επίκτητες αδυναμίες της μακραίωνης και χειρότερης σκλαβιάς στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού ώστε, τα κλεμμένα από τους Τούρκους παιδιά μας, ως γενίτσαροι, να μην βιάζουν τις αδελφές τους.

Οι ανιστόρητοι υπαινιγμοί και οι ανεδαφικές επιστημονικά αναφορές τού Χρ. Γιανναρά σε ένα ειδυλλιακό παρελθόν για τους λαούς της «πολυεθνικής και πολυφυλετικής» οθωμανικής αυτοκρατορίας, αν και όχι με τον αγοραίο και αντιαισθητικό τρόπο του πατριάρχη Βαρθολομαίου, ποια σχέδια εξυπηρετούν;

Ποιο θα ήταν το μέλλον του Ελληνισμού με αυτήν την ενδόστροφη και ενδοσκοπική ανάγνωση κακοφωτισμένων όψεων της φαναριώτικης πολιτικής που κάνει ο Χρ. Γιανναράς;

Ξεσηκωθήκαμε για «να πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» (με αυτό το όχημα οργανωμένης συμβίωσης ταυτίζαμε την ιστορική μας αναβίωση οι Έλληνες)»! υποστηρίζει ο Χρ. Γιανναράς, διαστρεβλώνοντας προκλητικά την ιστορία μας

Ονομάζει τη Μεγάλη Ιδέα «όχημα οργανωμένης συμβίωσης», προφανώς με τους Τούρκους, αγνοώντας το γεγονός ότι η Μεγάλη Ιδέα, γέννημα των χρόνων της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821 ενώνεται στις ρίζες της με την έννοια του αλυτρωτισμού, καθότι η απελευθέρωση των ομόθρησκων και όμαιμων αδελφών μας ήταν επιταγή και υποχρέωση όλων των ελεύθερων Ελλήνων.

Το «Να είσαι Έλληνας [υποστηρίζει ο Χρ. Γιανναράς, που διακρίνει ελληνικότητα και ελληνισμό] δεν ήταν ποτέ φυλετική ιδιότητα, η ελληνικότητα ήταν πάντοτε κατόρθωμα (συνάρτηση καλλιέργειας του κοινωνείν, άθλημα μετοχής στον «τρόπο» της πόλεως, σαρκωμένον στη γλώσσα και στις τέχνες…».

Βγάζει μάτι η διαστρέβλωση της άποψης του Ισοκράτη, που ειπώθηκε την εποχή του μαρασμού της Αθηναϊκής Δημοκρατίας πως: «τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».

Πάντως, αν το να είσαι Έλληνας δεν ήταν ποτέ φυλετική ιδιότητα, όπως υποστηρίζει ο «έχων ζάλην ένδοθεν λογισμών αμφιβόλων», τότε και κοντολογίς, μόνον ο «πατριαρχικός ρήτορας» Χρ. Γιανναράς και όσοι απογράφονται στο ίδιο σινάφι είναι Έλληνες, αφού κατόρθωσαν την «καλλιέργεια του κοινωνείν» και τιθάσευσαν τα άλλα… πράσινα άλογα.

Οι υπόλοιποι, που τα φυλετικά μας γνωρίσματα καταγράφει ο Ηρόδοτος: «αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι» και «Όπου και να [μας] βρίσκει το κακό… Όπου και να θολώνει ο νους [μας] Μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», είμαστε φαίνεται κάτοικοι στο «Οικόπεδο με τις τσουκνίδες».

Με ξέμπλεκο το λήρο λόγο από τη λογική, ο δεινός συζητητής υποστηρίζει ότι: «Δεχθήκαμε να αυτοκαθοριζόμαστε στο «Σύνταγμά» μας σαν κράτος αθεϊστικό, που ανέχεται την Εκκλησία (τον ένσαρκο στον λαό πολιτισμό μας) σαν ποσοτικό, μετρητά υπέρτερο σύμπτωμα θρησκοληψίας («επικρατούσα θρησκεία»).

Να λοιπόν που, η Ορθόδοξη Εκκλησία για τον Χρ. Γιανναρά από «κοινωνία των λογικών και νοερών όντων με τον Θεό» και «τύπο και εικόνα του Θεού, επειδή έχει το ίδιο με Αυτόν έργο» έγινε «ο ένσαρκος στον λαό πολιτισμός μας!» δηλαδή, κάτι σαν μια παραλλαγή του Λυκείου Ελληνίδων!

Λησμόνησε τα όσα γράφει στο βιβλίο του: «Ενάντια στη θρησκεία» όπου υποστηρίζει ότι: «Την Εκκλησία δεν αποτελεί ούτε ο Κλήρος μόνος, ούτε ο λαός μόνος αλλά και οι δύο τάξεις βρίσκονται αρμονικά συνυφασμένες και συνηνωμένες σε ένα σώμα με κεφαλή τον Κύριο Ιησού Χριστό»;

Και να! Το Γιανναρικό φόρτε στο κρετσέντο ληρολογίας: «Οι Δυτικο-ευρωπαίοι, κοσμοκράτορες στον 19ο αιώνα, δέχθηκαν το αίτημα ελευθερίας των εξεγερμένων ενάντια στην οθωμανική τυραννία Ελλήνων…»!

Λοιπόν, τίποτα ψευδέστερο από την «ιστορική» αυτή άποψη του Χρ. Γιανναρά, τίποτα πιο ανθελληνικό, τίποτα πιο προσβλητικό για την «ανδρεία, εκείνων που δεν γνώρισαν τη βρώμικη ήττα», για εκείνους που «ο θάνατος δεν κυνήγησε τη δειλή τους πλάτη», για όσους «Για την πατρίδα στην πρώτη γραμμή πολεμώντας έπεσαν».

Φαίνεται πως, για τον Χρ. Γιανναρά μάταια υπέφεραν για την πολυπόθητη λευτεριά τους οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες που κρεμάστηκαν, γδάρθηκαν, σουβλίστηκαν, κάηκαν, βιάστηκαν, πουλήθηκαν σαν ζώα στο παζάρι, εκτοπίστηκαν βίαια, λιμοκτόνησαν, σφάχτηκαν μαζικά.

Προφανώς για τον «Μεγάλο Ρήτορα» ήταν υπερβολή το Κούγκι και το Ζάλογγο, αχρείαστη η θυσία των επισκόπων που τα κομμένα τους κεφάλια στόλιζαν τα φλάμπουρα των Οθωμανών, χωρίς νόημα η αντίσταση στη γέφυρα της Αλαμάνας και το σούβλισμα του Αθανάσιου Διάκου, μάταιος ο υπεράνθρωπος για την πατρίδα κόπος του Γέρου του Μοριά, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Εμμανουήλ Παπά, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, του Κανάρη και εκατοντάδων άλλων «ξεβράκωτων που χάλασαν την υπέροχη Ελληνοτουρκική Συνύπαρξη  400 χρόνων» αφού αρκούσε η πρωτοκολλημένη αίτηση στους ευρωπαίους, για να τους δοθεί η πολυπόθητη λευτεριά !!

«Η παγκοσμιοποιημένη δυναμική του Ελληνισμού έχει προγραμματικά εξαλειφθεί, υποστηρίζει ο Χρ. Γιανναράς, χάρη στην καλοστημένη (από τη δυτική πολιτική πανουργία) γενοκτονία του μικρασιατικού και ποντιακού Ελληνισμού».

Οι ευρωπαίοι, λοιπόν, και η «δυτική πολιτική πανουργία» τους ευθύνονται κατά τον Χρ. Γιανναρά, για τη γενοκτονία του μικρασιατικού και ποντιακού ελληνισμού και όχι οι Τούρκοι!!

Τι δύναμη αλλοτριωτική έχει ένα πατριαρχικό οφφίκιο;

Τέλος, ο Χρ. Γιανναράς, χτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο στην κατακλείδα του άρθρου επιτίθεται στα αγαπημένα του θηράματα, τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος που, σε σχέση με τους Έλληνες πολιτικούς, «μοιάζει να είναι»: «Βαθύτερα και πιο αηδιαστικά παρηκμασμένοι… οι επαγγελματίες της θρησκειοποιημένης κρατικής εκκλησίας».

Για την όζουσα πνευματική παρακμή στο Φανάρι, απ’ τα λύματα του Τίβερη που πέφτουν στου Βοσπόρου τ’ αγιονέρια, τσιμουδιά!

• Χρ. Γιανναρά: Ειδωλοκλαστική προσδοκία. Εφ. Η Καθημερινή, 23.08.2020

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο “Κατάνυξις”