Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου
=====
Η Θρησκεία ορίζεται ως η Πίστις εις το Θείον, η ιερά λατρεία, ο ηθικός κώδικας, οι πρακτικές, οι αξίες και οι οργανισμοί που συνδέουν την Ψυχή με το Υπερβατικόν.
Η ιωνική λέξη θρησκεία, συναντάται σε δύο “γλώσσες” του λεξικογράφου Ησύχιου (5ος αι. π. Χ), ετυμολογείται, από το ρήμα θρήσκω=νόω, το θράσκειν= αναμιμνήσκειν, και το ενθρείν=τηρώ. Σημαίνοντας την μνήμη του θείου, την τήρηση του ιερού δεσμού, της ψυχής με το θείον και όσον συνδέονται με αυτήν, ήτοι η λατρεία και η ευσέβεια.
Η αντίστοιχη λατινική “religio”, που έχει επικρατήσει μέσω της γαλλικής, στις δυτικοευρωπαικές χώρες (religion), συνδέεται με το ρήμα relegere-σημαινοντας-την σχέση της ψυχής με το θείον, είτε με το ρήμα religare=συνδέω, ιερός δεσμός με το θείον δια των ιερών τελετών.
Από τις ασιατικές αντίστοιχες λέξεις των ανατολικών λαών, υπάρχουν, οι έννοιες “Dharma”,"Chiao" καθώς και την εβραϊκη “Torah”, μεταφραζομενες ως Νόμος.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η Θρησκεία, είναι η μνήμη του Θείου, που οδηγεί στην ευσέβεια, στον ιερό δεσμό με το θείον, την τήρηση του μεταφυσικού νόμου και την λατρεία του Απολύτου.
Το “θρησκεύειν”, ως η δεσπόζουσα ορίζουσα του Πολιτισμού, της πνευματικότητος του Ανθρώπου, αλλά και της κοινωνικής συγκροτήσεως, μαζί με τους λοιπούς άξονες των τεχνητών και διανοητικών προϊόντων της ιστορίας του ανθρώπινου βίου, ήτοι, της Επιστήμης, των Γραμμάτων και της Τέχνης, νοηματοδοτεί, προσανατολίζει και ερμηνεύει την Ύπαρξη, θέτοντάς την στην τροχιά της μεταφυσικής κοσμοθεωρίας, με προοπτική την αιωνιότητα. Ενώνοντας την ψυχή με το θείον, αποκαλύπτει το μυστήριον, των μεγεθών της Ζωής, του Θανάτου και του Επέκεινα.
Το φαινόμενο της θρησκείας, διακρίνεται σε πολλούς τύπους, ποικίλες μορφές και διδασκαλίες, δημιουργώντας διαφορετικά συστήματα, δόγματα, μύθους, σύμβολα πίστης αντιλήψεις και λατρευτικές πρακτικές, διαρθρώνοντας, διαφορετικούς χώρους, οργανισμούς, φυλές και εκκλησιαστικές κοινότητες, γύρω από το Ιερόν, διαμορφώνοντας τα θρησκεύματα.
Το θρήσκευμα, ορίζεται ως το παγιωμένο και συγκεκριμένο σε μορφή, είδος και περιεχόμενο, σύστημα πίστης εις το θείον (Θεός, θεοί, πρόγονοι, πνεύματα), τύπος θρησκείας, ως προς την ιδιοπροσωπία του θείου, ήτοι (μονοθεισμός, πολυθεισμός, πανθεισμός, πανενθεϊσμός, μονολατρεία, ιδιότυπος αθεϊσμός κλπ) η ιερά λατρεία και το ήθος, που αποτελεί απαύγασμα της εκστατικής ενώσεως του Ανθρώπου με την υπέρτατη θρησκευτική αλήθεια.
Τα κύρια συστατικά αποτελούν, η πίστις, η θεολογία, το δόγμα, η λατρεία, το ήθος κλπ.
Η πεμπτουσία της θρησκευτικότητος, του “mysterium tremendum Et fascinosum”, αν και ιστορικά πολύμορφος, π.Χ. (ιδρυματικής μορφής, ιδεολογική ή υποκειμενική, τουτέστιν εμπερίστατη), αποτελεί την μετοχή της ψυχής στο Υπερβατικόν, δια της “ιεροφάνειας”.
Ο Χριστιανισμός είναι η μονοθειστική θρησκεία, η οποία βασίζεται στην ζωή, την διδασκαλία και το έργο του Ιησού του Ναζωραίου, έλκωντας την καταγωγή της, από την μήτρα του ιουδαικού αβρααμικού μονοθεισμού.
Η Χριστιανική πίστη, βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο Ιησούς, είναι ο ενσαρκωθείς Υιός του Θεού, ο προφητευόμενος Μεσσίας και σωτήρας της ανθρωπότητας, ο οποίος ένωσε την θεία και την ανθρώπινη φύση, στην υπόσταση του Λόγου, λαμβάνοντας την ανθρώπινη σάρκα Του υπερφυσικά, από την Υπεραγία Αειπαρθένο Θεοτόκο Μαρία, ασπόρως, συλληφθείς εκ Πνεύματος Αγίου, κατά την ευδοκία του Θεού Πατρός.
Ήρθε στην Γη, ευαγγελιζόμενος τον ερχομό της Βασιλείας των Ουρανών, αποκαλύπτοντας το τριαδικόν μυστήριον του αληθινού Θεού, διδάσκοντας και θεραπεύοντας, νικώντας διά του απολυτρωτικού του έργου, ήτοι της Σταυρικής θυσίας και της τριημέρου αναστάσεως Του, την αμαρτία, τον Σατανά και τον θάνατο, ανακαινίζοντας τον πεσόντα Αδάμ και σύμπασα την Κτίση.
Άκτιστος κατά την ουσία και την ενέργεια, πηγή του αγαθού και του κάλλους.
Ο Άγιος Τριαδικός Θεός, δημιούργησε εκ του μηδενός, εκ της θείας βουλήσεως Αυτού, τους νοερούς αγγέλους, τα ουράνια λειτουργικά πνεύματα. Όντα, λογικά, άσματα, αυτεξούσια, πυροειδή, αθάνατα κατά χάριν, αιθερόμορφα, με σκοπό να συμμερισθούν ελεύθερα την θεία μακαριότητα.
Οι άγιοι άγγελοι, θεαρχούμενοι ιεραρχούνται σε εννέα κύκλους, χορείες και τάγματα, ανάλογα με την φύση τους και την κατά Θεόν αφομοίωση και φωτισμό.
Έχοντας ως έργο, την αέναο δοξολογία της Τρισηλίου Θεότητος, δορυφορούν τον Θρόνο της δόξης, φωταγωγούμενοι στο πεδίο της τελειώσεως, της εν Αγίω Πνεύματι αεικινησίας προς τον Ύψιστο.
Τα ιερά τάγματα των πνευμάτων, μεταδίδοντας τον φωτισμόν και την επίγνωση του Θείου, ιεραρχικά, είναι κατά τάξιν: τα Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι, Δυνάμεις, Εξουσίες, Κυριότητες, Αρχές, Αρχάγγελοι και Άγγελοι.
Πέρα από τους αγγέλους του Φωτός, υπάρχουν και τα ακάθαρτα πνεύματα.
Κτισθέντες σε μία πρεσβυτέρα στιγμή του χρόνου, πριν τον αισθητό κόσμο, στην διάσταση των αιώνων, ο πρωτόκτιστος άγγελος, ο Εωσφόρος, όντας μεταξύ των ασωμάτων νόων, εκλαμπρότατος αστήρ, πρόδρομος του νοητού ηλίου, αυτεξούσια και ελεύθερα προαιρέσει, αλλοίωσε την αγαθότητά του, απομακρυνόμενος από τον Δημιουργό.
Εξέπεσε της θείας χάριτος, ένεκεν του κρίματος της αλαζονείας και της εκζητήσεως της ισοθεϊας, συμπαρασύροντας και διαφθείροντας και άλλους αγγέλους, μετετράπησαν σε πονηρά πνεύματα, τους δαίμονες. Εισηγητές της αμαρτίας και του Κακού στην Δημιουργία, παρωδούν, νεκρώνουν και πειράζουν την Κτίση. Κατεργάζονται πόλεμο και στάση απέναντι στο Θεόν και στα πλάσματά Του, διά του μυστηρίου της ανομίας, παγιώνοντας την φύση τους, στην κάκωση, κληρονομώντας εν τη Έσχατη Ημέρα, μετά των αμετανοήτων αμαρτωλών, το πυρ της γεέννης.
Σκοπός του Ανθρώπου, είναι να προσφέρει ως ιερεύς την Κτίσιν νοερά τε και αισθητή, Αγία αναφορά στον Κτίστη, αφθαρτοποιώντας την μετασχόντας αυτεξουσίως της θείας μακαριότητος, γενόμενος από κτίσμα Θεού, κατά χάριν Υιός Του.
Οι πρωτόπλαστοι, οι Άγιοι Προπάτορες του Γένους των Ανθρώπων, ο Αδάμ και η Εύα, όντας εν τω παραδείσω της τρυφής, βρίσκονταν στην κατάσταση της θείας αδολεσχίας, της αενάου προσευχής και αναγωγής του νοός των, εις τον Θεόν, επικουρώντας στην κυβέρνηση της άλογης κτίσεως.
Χειραγωγούμενοι και παιδαγωγούμενοι υπό του Αγίου Θεού, όντας νήπιοι πνευματικά, έπρεπε, εν ελευθερία και ασκήσει, διά της υπακοής των θείων εντολών και της νηστείας, από το δένδρον του γνώναι καλόν και πονηρόν, να συνεργήσουν στην τελειώσή τους, στην οδό της φωταυγούς θεώσεως. Στην στερέωση της αγάπης στον Δημιουργό και την κατά χάριν ένωση με Αυτόν.
Ο Άνθρωπος όμως, με την παρακίνηση του θεομάχου, αρχεκάκου, άμα τε, και ανθρωποκτόνου όφεως, δηλητηριαζόμενος από την πλάνη της ισοθεΐας, παρήκουσεν την εντολήν του Θεού, οδηγούμενος λόγω της αμαρτίας, στην στέρηση της θείας δόξας. Γενόμενος δούλος της φθοράς, συμπαρασύροντας την άλογη δημιουργία, κληρονόμησε τον θάνατο, έχασε την αρμονική σχέση και ενότητα με τον Θεό, τον κόσμο και τον εαυτό του.
Έτσι άρχισε η ιστορία της εξορίας του Προπάτορος Αδάμ και των απογόνων του, σύμπαντος του Γένους των Ανθρώπων, που ενεδύθησαν τα φύλλα της συκής, τους σαρκίνους χιτώνας, στερούμενοι την στολή του φωτός.
Η Κτίση βρίσκονταν πλέον κάτω από την πανδημία της φθοράς και του θανάτου.
Οι Άνθρωποι, διά της αμαρτίας, γενόμενοι δούλοι του Σατανά, ελησμόνησαν τον αληθινό Θεό.
Όντας ο νους τους αμαυρωμένος, αντί να εξασκούν την αληθινή θρησκεία του Μονοθεισμού, δεχόμενοι τις θείες ανταύγειες του φωτισμού, διά της αδιαλείπτου προσευχής προς τον Ζώντα Θεόν, λάτρευσαν την άλογη Κτίση παρά τον Κτίσαντα. Δημιούργησαν πολυθειστικές και πανθειστικές μη επαληθεύσιμες ψευδοθρησκείες.
Ειδωλοποιώντας τις δυνάμεις της φύσεως, λόγω της οντολογικής αναγωγής, της έμφυτης τάσης για να θρησκεύουν, δημιούργησαν πλάνες και ψευδοδιδασκαλίες, μαγικά συστήματα, που εξευμένιζαν τους αιμοδιψείς δαίμονες, που δημιουργούσαν φαντάσματα, φόβο και νεκροποίηση στην πνευματικότητα του πεπτωκότος Ανθρώπου.
Στην πνευματική Βαβυλώνα του κόσμου, της πλάνης και της διαφθοράς στο διάβα των αιώνων, ο Θεός, δεν άφησε αμάρτυρον τον εαυτό Του.
Μέσα από τους Δίκαιους, τους Πατριάρχες, τον δοθέντα Νόμο, στον παλαιό Ισραήλ, διά του θεόπτου Μωυσέως, των Κριτών, πάντων των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και του σπερματικού Λόγου στους φιλοσόφους των Εθνικών, προετύπωσε, την σωτηρία των βροτών από την καταδυναστεία των εσμών του Άδου, διά της ενσάρκου επιδημίας του Υιού και Λόγου, Του Προφητευόμενου Μεσσία και Λυτρωτή της Ανθρωπότητας.
Κατά τις εσχάτες ημέρες, εν καιρώ του Ρωμαίου αυτοκράτορας Τιβερίου, εν τη Ιουδαία, πραγματοποιήθηκε το σχέδιο της θείας οικονομίας.
Το απ’ αιώνος απόκρυφον και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον. Η Ενσάρκωσις Του Λόγου Του Θεού Πατρός.
Κατ’ ευδοκίαν Του Θεού, ο Υιός και Λόγος, έλαβε υπερφυσικά, ασπόρως, εν Αγίω Πνεύματι, την ανθρώπινη φύση, από τα άμωμα, παρθενικά, σπλάχνα, του τελειοτέρου δημιουργήματος Του Θεού, της Αγίας Κόρης.
Ούσα σκεύος εκλογής, εκ κοιλίας μητρός. Καρπός προσευχής, των αγίων γονέων της, θεοπατόρων, Ιωακείμ και Άννας, των και απογόνων του βασιλικού οίκου του Προφητάνακτος Δαυίδ.
Η Υπεραγία Θεοτόκος και Αειπαρθένος Μαρία, η θεόπαις, αφιερώθη, στην λατρεία του Γιαχβέ.
Ανετράφη εν τω Ναώ του Σολομώντος, ούσα πνευματική θυγατέρα του Αρχιερέως Ζαχαρίου.
Τρεφόμενη το ουράνιον μάννα, στα ενδότερα του καταπετάσματος του Ναού Του Θεού, στα Άγια των Αγίων, έγινε η σκηνή του Μαρτυρίου, η έμψυχος κιβωτός του Μεγάλης Βουλής Αγγέλου, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο εξ Αγίας Παρθένου γεννηθείς για την ζωή του Κόσμου, κατά θεία βούληση Του Πατρός, δια του απολυτρωτικού Του έργου, των θαυμάτων, των ιάσεων και της διδασκαλίας της Αλήθειας, φανέρωσε το Ευαγγέλιο της Βασιλείας.
Οι Άγγελοι ύμνησαν την γέννησή Του. Ταπεινοί Ποιμένες προσκύνησαν έμπροσθέν Του.
Μάγοι από την Ανατολή, προσέφεραν Δώρα θεοπρεπή και βασιλικά.
Εβαπτίσθη γενόμενος τύπος και υπογραμμός, όντας αναμάρτητος, υπό του μέγιστου των Προφητών, του δεύτερου Εωσφόρου, εις τα Ιορδανία νάματα.
Οι δαίμονες ετρέπεντο σε φυγή, άμα τη κελεύσει Αυτού.
Πλήθος Μαθητών ηκολούθησεν αυτόν, μυούμενοι στα μυστήρια των Ουρανών.
Ο Σωτήρας Χριστός, δια του επίγειου έργου Του, με αποκορύφωμα την Σταυρική θυσία Του και την ένδοξο Ανάστασή Του, κατήργησε τον θάνατο, εξιλέωσε την δικαιοσύνη Του Θεού, εκφράζοντας το μυστήριο της Αγάπης Του.
Καταπάτησε τον Σατανά και ελευθέρωσε τον Άνθρωπο από την αμαρτία.
Ανελήφθη εν δόξη, θεώνοντας την ανθρώπινη φύση, καθήμενος εκ δεξιών Του Θεού Πατρός,
την Πεντηκοστή ημέρα εξαπέστειλε τον Παράκλητο, το Πνεύμα Της Αλήθειας, στο υπερώον της Ιερουσαλήμ.
Όπου, επετέλεσε την γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας Του.
Οι ακόλουθοι μαθητές, με προεστώσα, την Αγία Μητέρα, την Δέσποινα Θεοτόκο, έλαβαν την επιδημία της γλωσσοπυρσομόρφου φλογός της Χάριτος.
Οι Άγιοι Απόστολοι και Μαθητές, πληρούμενοι από την εξ ύψους δύναμη του Παρακλήτου, οδηγήθησαν εις πάσαν την Αλήθειαν.
Απεστάλησαν από τον Μεσσία Ιησού, εις πάντα τα έθνη. Ευαγγελίζοντες την σωτηρία. Κηρύττοντας την Δικαιοσύνη του Θεού. Βαπτίζοντες, εις το όνομα Του Πατρός και του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.
Ενσωματώνοντας πάσαν την Οικουμένην, στο εκκλησιαστικό τρόπο υπάρξεως, διδάσκοντας τις εντολές Του Χριστού και την ευάρεστο προς Τον Θεό ευσέβεια.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, μετά τα σωτηριώδη γεγονότα, ολοκληρώνοντας το επίγειο έργο της, πληροφορούμενη υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, για την επερχόμενη είσοδο της εις τον Παράδεισο, εκοιμήθη εν προσευχή.
Οι Άγιοι Απόστολοι, θαυματουργικώς, ευρισκόμενοι στα πέρατα της Οικουμένης, ευρέθησαν στο ιερό τέμενος της Γεσθημανής.
Αρπαγόμενοι εν νεφέλει, για να τελέσουν την έξοδιο ακολουθία, αποδίδοντας ιεροπρεπώς τον επιτάφιο και την ιερά τιμή στην Παναγία Μητέρα Του Θεανθρώπου Χριστού.
Όμως, το σώμα Της, δεν εγνώρισε, την φθορά.
Την Τρίτη ημέρα, ανέστη και ενσωμάτως ανελήφθη εις τους ακτίστους Ουρανούς. Καθισταμένη, τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ.
Βασίλισσα του Ουρανού, Δέσποινα του Κοσμου.
Κατέχουσα τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.
Ηγουμένη και Πνευματική Μητέρα πάντων των Χριστιανών, μυσταγωγεί αγγέλους και Πιστούς, ούσα στο μεθόριον του Κτιστού με το Άκτιστο, στην φωταγωγία της άνω κλήσεως.
Ιερουργώντας, το μυστήριο της σωτηρίας, ως μεσίτης προς τον θρόνο Της Αγίας Τριάδος.
Η ορθόδοξος Εκκλησία, ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, είναι το σύνολο των θεουμένων, φωτιζομένων η έστω καθαιρομένων Πιστών.
Το βασίλειο του Εσφαγμένου Αρνίου, που μετέχει στο βασιλικό (Λαός), προφητικό(Μοναχισμός) και ιερατικό(Ιερός Κλήρος) αξίωμα του Χριστού, τόσο συνολικά, όσο και ειδικά.
Το Σώμα του Χριστού και Κοινωνία θεώσεως.
Έχει την αλάθητη θρησκεία, που άπαξ παρεδόθη τοις Αγίοις.
Κατέχει το σύνολο της Ιεράς Παραδόσεως των αγίων Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων.
Δια του ειδικού ιερατείου της, που φέρει την αποστολική διαδοχή, μεταδίδει διά των ιερών μυστηρίων και του ιερού ησυχασμού, την απολύτρωση.
Η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία, το μέγα της ευσεβείας μυστήριον, η παρούσα αλλά και επερχόμενη Βασιλεία, μέσα στο διάβα των αιώνων, βαπτίζει την Κτίση στο ύδωρ της παλιγγενεσίας, καθαιρεί τον Σατανά και ευαγγελίζεται την Δευτέρα έλευση, του Νυμφίου Χριστού.
Όταν ο Σατανάς, ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης, κυριεύσουν τον Κόσμο, κατά τις έσχατες ημέρες.
Τότε, όπως ο Δαυίδ, η Σίβυλλα και ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης, προφήτεψαν, η σάλπιγγα της Δευτέρας και ενδόξου Παρουσίας Του Υιού Του Θεού, θα ηχήσει.
Κρίνοντας ζώντες και νεκρούς.
Εισάγοντας το ποίμνιό Του, στην χαρά και την αγαλλίαση των ουράνιων αγαθών. Τους αμετανόητους αμαρτωλούς μαζί με τον Σατανά στο πυρ το άσβεστο, όπου λύπη, οδύνη, στεναγμός και τριγμός των οδόντων.
No comments:
Post a Comment