ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΚΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΚΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ

Του Σεβ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ

=====

Ἡ ὑπό τῶν Ἱ. Κανόνων καί τοῦ Ἱ. Εὐχολογίου τῆς Ἐκκλησίας, προβλεπομένη καί καθιερωμένη πρόσκτηση τῆς μοναχικῆς ἰδιότητος προϋποθέτει τήν ἐπίσημον ὁμολογίαν τοῦ ἐπιθυμοῦντος τήν μοναχική ἰδιότητα, διά τῶν ἐρωταποκρίσεων πού ὑποβάλλονται εἰς αὐτόν, ὑπό τοῦ ἱερουργοῦντος, τήν ἱεράν ἀκολουθίαν τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος, πρός τόν ὁποῖον γίνεται εἰδική ἐπίκλησις τῆς ἀοράτου παρουσίας τοῦ Σωτῆρος Κυρίου μετά τῆς πανυμνήτου Αὐτοῦ Μητρός καί τῶν Ἁγίων Αὐτοῦ, «ἐνωτιζομένου τά παρ’αὐτοῦ ἐκπορευόμενα λόγια, ἵνα ὅταν ἔλθη κρίναι ζώντας καί νεκρούς ἀποδώση αὐτῷ...». 

Μετά τήν ὁμολογία τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν ὑπό τοῦ κειρομένου καί πάλιν γίνεται ἐπίκληση τῆς διαβεβαιώσεως, διά τῶν λόγων «Βλέπε τέκνον οἵας συνθῆκας δίδως τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, Ἄγγελοι γάρ πάρεισιν ἀοράτως ἀπογραφόμενοι τήν ὁμολογία σου ταύτην, ἥν καί μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι ἐν τῇ δευτέρᾳ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί ἐπακολουθεῖ ἡ ἀνάπτυξη τῶν μοναχικῶν ἀγώνων πού ἀναλαμβάνει ὁ ὑποψήφιος κατακλειομένων μέ τήν ἐρώτηση «Ταῦτα πάντα οὕτω καθομολογεῖς ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ καί ἐν ταύταις ταῖς ὑποσχέσεσι διακαρτερεῖν συντάσση μέχρι τέλους ζωῆς χάριτι Χριστοῦ;». 

Ἀκολούθως διά τῶν εὐχῶν ἀλλάσσει τό ὄνομα ἀπό κοσμικόν σέ μοναχικόν καί ὁ λειτουργός ἐκτείνας τήν χεῖρα του πρός τό ἅγιον Εὐαγγέλιον λέγει: «Ἰδού ὁ Χριστός ἀοράτως ἐνταῦθα πάρεστι. Βλέπε ὅτι οὐδείς σέ ἀναγκάζει ἐλθεῖν ἐπί τοῦτο τό Σχῆμα. Βλέπε ὅτι σύ ἐκ προθέσεως θέλεις τόν ἀρραβῶνα τοῦ Μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ Σχήματος» καί δίδεται ἡ τελική συνθήκη «Ναί τίμιε πάτερ ἐκ προθέσεως». Ἀκολούθως «μετά τό συντάξασθαι, λέγει πρός τόν κειρόμενον ὁ λειτουργός λάβε τό ψαλίδιον καί ἐπίδος μοι αὐτό».  

Αὐτός δέ λαμβάνει τό ψαλίδιον ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί δίδει αὐτό εἰς τάς χεῖρας τοῦ Ἡγουμένου ὁ ὁποῖος δίδει αὐτό εἰς τάς χεῖρας τοῦ λειτουργοῦντος ἱερέως, ὁ ὁποῖος τό ἀφήνει ἐπί τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἐπαναλαμβανομένης τῆς πράξεως τρεῖς φοράς. 

Ὁ λειτουργός ἱερεύς ἐξαγγέλει πρός τόν κειρόμενον «ἰδού ἐκ τῆς χειρός τοῦ Χριστοῦ λαμβάνεις αὐτό. Βλέπε δέ τίνι προσέρχη, τίνι συντάσση καί τίνι ἀποτάσση» ἀκολούθως γίνεται ἡ σταυροειδής ἀπόκαρση καί ἡ περικόσμηση διά τῶν μοναχικῶν ἐνδυμάτων, τά ὁποῖα συμβολίζουν ὁ χιτώνας τήν δικαιοσύνη, ἡ ζώνη τήν νέκρωση καί τήν σωφροσύνη, τό κουκούλιο τήν περικεφαλαία τοῦ σωτηρίου, ὁ ἀνάλαβος τόν σταυρό καί τήν πίστη, τά σανδάλια τήν ἐπίβαση τῆς ὁδοῦ τῆς εἰρήνης καί τῆς σωτηρίας.

Κατά ταῦτα προκύπτει ἀβιάστως ὅτι ἡ μοναχική ἰδιότης κατά τό κανονικό μας δίκαιο καί τό νομικό μας πολιτισμό καί τήν Νομολογία τῶν Δικαστηρίων προσκτᾶται δι’ ὁμολογίας τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν καί κανονικῆς σταυροειδοῦς ἀποκάρσεως. Ἀπόδειξη δέ ἡ περικόσμηση δι’ ὅλων τῶν μοναχικῶν ἐνδυμάτων.