ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Γράφει, σε πρόσφατο άκρως απογοητευτικό άρθρο του, για την λεγόμενη οικουμενική -γράφε οικουμενιστική - κίνηση ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας:
“Εἶναι μερικοί, πού ὅταν ἀκοῦνε «Οἰκουμενική Κίνηση» νομίζουν ὅτι εἶναι ἕνα κίνημα μέ τό ὁποῖο θέλουν νά πάρουν ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις στοιχεῖα, μαζί καί ὀρθόδοξα, νά τά ἀναμείξουν ὅλα αὐτά καί νά κάνουν ἕνα κράμα μιᾶς ἄλλης πίστεως.
Ὄχι! Αὐτό ὅλοι τό καταδικάζουμε. Ἡ πίστη μας δέν μπορεῖ νά ἀλλοιωθεῖ.
«Οἰκουμενική Κίνηση» γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους εἶναι τό κίνημα μέ τήν ἔννοια, πού σᾶς τό εἶπα παραπάνω.
Εἶναι ὁ διάλογος μέ τούς ἀποκοπέντας ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ σκοπό τήν ἐπαναφορά τους σ᾽ αὐτήν.
Ἐννοεῖται ὅμως ὅτι ὁ διάλογος αὐτός πρέπει νά γίνει μέ κατανόηση καί μέ πνεῦμα ἐπιεικείας καί ὑποχωρήσεως σέ μερικά (ὄχι στό δόγμα), γιατί εἶναι πρώην ἀδελφοί μας.”
Σεβ. Γόρτυνος! Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν προσχωρήσατε στον Συγκρητισμό. Πλην, όμως, ο τρόπος που αναφερθήκατε στον Οικουμενισμό στο άρθρο σας, θα δώσει άλλοθι στους Οικουμενιστές να σας χρησιμοποιήσουν εναντίον των αντιοικουμενιστών.
Γράφετε συγκεκριμένα ότι δήθεν σκοπός της οικουμενικής-γράφε οικουμενιστικής- κίνησης, δεν είναι να μας οδηγήσει στον συγκρητισμό, αλλά να καλέσει σε μετάνοια και να γνωρίσει τις αλήθειες της Ορθοδοξίας στους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.
Σεβασμιώτατε! Ποια σχέση έχει ο δικός σας ορισμός του στόχου της οικουμενικής κίνησης με την πορεία του Οικουμενισμού τα τελευταία 120 χρόνια;
Ξεχάσατε -μεταξύ άλλων- την εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1902 του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ του Πάνυ ή την διαβόητη εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1920;
Ξεχάσατε το συνέδριο της νεωτεριστικής και οικουμενιστικής ανομίας του Μελέτιου Μεταξάκη το 2023;
Αγνοείτε την αντικανονική άρση των αναθεμάτων το 1965;
Παραθεωρείτε την ισότιμη συμμετοχή των Oρθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ από το 1948, δηλαδή από την σύσταση του πανπροτεσταντικού αυτού οργανισμού;
Λησμονάτε τις καθημερινές παραβάσεις των Ιερών Κανόνων με τις συμπροσευχές και τις κοινές ποιμαντικές παραστάσεις, όχι μόνον με αιρετικούς αλλά και με αλλόθρησκους;
Ξεχάσατε την δωρεά “Ιερών Κορανίων” από ορθόδοξους Πρωθιεράρχες και άλλους ορθόδοξους επισκόπους ή το άναμμα μενόρων από Πατριάρχες και επισκόπους;
Λησμονήσατε ότι οι Οικουμενιστές κατόρθωσαν, με την Σύνοδο της Κρήτης, να καθιερώσουν ως πίστη της Εκκλησίας τον Οικουμενισμό;
Δεν έχετε υπόψη σας την οικουμενιστική κοινή Διακήρυξη της Αβάνας μεταξύ του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη της Ρωσσίας Κύριλλου;
Δεν ακούσατε για την συμφωνία του Μπαλαμάντ;
Ούτε για τα κείμενα των Γενικών Συνελεύσεων του ΠΣΕ του Βανκούβερ, του Πόρτο Αλέγκρε, του Πουσάν και της Καμπέρας;
Κανείς δεν σας πληροφόρησε για το κοινό κείμενο Ορθοδόξων και Παπικών της Ραβέννας;
Δεν πληροφορηθήκατε ότι οι Οικουμενιστές μεθοδεύουν την σύγκληση νέας Πανορθόδοξης Συνόδου για να γίνουν και άλλα ολέθρια βήματα με τα οποία να καθιερωθεί συνοδικά ο Οικουμενισμός;
Και αφού τίποτα από τα πιο πάνω δεν αγνοείτε, Σεβασμιώτατε, ισχυρίζεστε ότι η λεγόμενη οικουμενική -γράφε οικουμενιστική- κίνηση έχει στόχο να προβάλει την Ορθοδοξία στoυς αιρετικούς και τους αλλόθρησκους και όχι να καθιερώσει τον συγκρητισμό;
Αυτά μας δίδαξαν, Σεβασμιώτατε, οι π. Επιφάνιος Θεοδωροπουλος, Άγιος Παίσιος, Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, Άγιος Πορφύριος, Άγιος Φιλόθεος Ζερβάκος, Φλωρίνης Αυγουστίνος (Καντιώτης), Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος, Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς και όλοι ανεξαίρετα οι Άγιοι και οι μεγάλοι Γέροντες της Ορθοδοξίας του 20ού αιώνα;
Σεβασμιώτατε “τις υμάς εβάσκανεν” ώστε να συντάξετε αυτή την Εγκύκλιο προς το ποίμνιό σας;
Από πότε και γιατί αναθεωρήσατε τις θέσεις σας για τον Οικουμενισμό, επειδή τις αναθεωρήσατε, όπως αναφέρετε ρητώς στο γραπτό κήρυγμά σας;
Σας παρακαλούμε θερμά, υικά και συναγωνιστικά να ανασκευάσετε πάραυτα και αμελλητί όσα ημαρτημένα γράψατε στην τελευταία σας Εγκύκλιο, για να άρετε τον σκανδαλισμό από τους πιστούς και για να αφαιρέσετε από τους Οικουμενιστές το δικαίωμα να σας χρησιμοποιήσουν εναντίον των αντιοικουμενιστών.
"Περί των σύγχρονων αιρέσεων"
ReplyDeleteΣύμφωνα με την επιστήμη της θρησκειολογιας, της θεολογίας και της αγιοπατερικης Σοφίας της ορθόδοξου εκκλησίας, ως αίρεση ορίζεται το θεολογικοδογματικο σύστημα, το οποίο αποτελεί παρέκκλιση, από την ορθόδοξη διδασκαλία μιας θρησκείας, καθώς ανατρέπει, δια της προσθήκης, αφαίρεσεως ή αλλοιώσεως, την αυθεντική βίωση και όραση του Θειου, της υπέρτατης θρησκευτικής αλήθειας.
Μέσα στην δισχιλιοχρονη πορεία του Χριστιανισμου, η Εκκλησία Του Θεανθρώπου Χριστού, εκτός από τον πόλεμο ενάντια στην ειδωλολατρεία και τον Κόσμο,αντιμετώπισε έναν εσωτερικό πόλεμο, από τις εκάστοτε αιρέσεις, κακοδοξίες και πλάνες που εισήγαγε ο σκοτισμενος νους των πάλαι ποτέ μελών και τέκνων Της,που μεταλλαχθησαν σε Ψευδοπροφητες.
Οι αρχηγοί των αιρέσεων και θεομαχοι,από τους γνωστικιστες, τον Άρειο, τον Νεστόριο και τους Μονοφυσιτας, μέχρι τον εωσφορικο Παπα και την πανσπερμια των Προτεσταντων, ενεκεν της δαιμονικης επηρρειας, της περιρεουσας φιλοσοφικής ατμοσφαιρας και των δοξασιων των αλλοτριων ψευδοθρησκειων,εναντιωνόταν στην ορθή διδασκαλία περί του Θεού, του, Κόσμου και του Ανθρώπου.
Αλλοιωνοντας το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού και συνολη την αγιοπνευματικη ιδιοπροσωπεια της Εκκλησίας.Η οποία βασίζεται στον απλανη φωτισμό των Προφητων, Αποστόλων και Αγίων.
Ανά τους αιώνες, από την αποστολικη εποχη, μέχρι σήμερα, το Σώμα του Χριστού, δια του ιεραρχικου και Συνοδικου πολιτευματος, εν τοις προσωποις των επισκοπων,οριοθετεί και αποσαφηνίζει, με ρητά, νοηματα, σύμβολα Πίστεως, αρθρα και συμβολικά κείμενα, την διδασκαλία της Αλήθειας, που έφερε και αποκάλυψε στον Κόσμο, ο Ιησούς Χριστος.
Με σκοπό την προστασία του ποιμνιου, "υπέρ ον Χριστός απεθανεν", όσο και για την καταπολέμηση της πλανης.
Παρ'ολα αυτά, μέχρι την σύγχρονη εποχή, ο δαίμονας της Ψευδοπροφητειας, δηλητηριάζει το πνεύμα των μελών της, οδηγώντας σε σχίσματα, έριδες, συγχηση στην Πίστη, με αποστολή να οδηγήσει στο χαμό των ψυχών.
Σε ποικίλες πλάνες, κακοδοξίες και ετεροδιδασκαλιες,έχουν πέσει μέλη της ορθόδοξου Εκκλησίας, κυρίως μεγαλοσχημοι κληρικοι και δυτικοθρεμενοι διδάσκαλοι της κοσμικής σοφίας,χειμαζοντας και σήμερα, την Εκκλησία Του Χριστού, προπαγανδιζοντας τις δηλητηριώδες εισηγήσεις τους, εντεχνως.
ReplyDeleteΗ Εκκλησία,όμως, το Σώμα του Χριστού, η οποία αποτελεί το στυλό και το εδραιωμα της Αλήθειας, εις τους αιώνες, δεν πρόκειται να εκπεσει, γιατί ο ιδρυτής της, εξηλθεν νικών, αφού κατηργησε το βασιλειο του Άδη, και ίνα νικήσει.
Όμως η διοικούσα και ποιμένουσα Εκκλησία, πρέπει να συνηδητοποιησει εγκαίρως,την ύπαρξη τόσο των εισηγητών των νεοφανών ενδοχριστιανικων αιρέσεων,στο χώρο της ορθόδοξου Εκκλησίας, όσο και το περιεχόμενο τους, καθώς αποτελούν, καρκίνωματα και πνευματικές νοθειες, καμουφλαρισμενες με μια ιδιότυπη ορθόδοξη ρητορική,με ένα συναισθηματισμο, εμπνεομενο από τις λιμπεραλιστικες πρακτικές.
Επιγραμματικα και τηλεγραφικα, οι εν λόγω, αιρέσεις είναι οι εξής:
ReplyDeleteΠρώτον, η Οικουμενικη Κίνηση ή Οικουμενισμος.
Ξεκινωντας ως μια προσπάθεια της λεγεώνας των προτεσταντων,να ενωθούν, παρεσυραν τα χριστιανικά δόγματα, τις λοιπές θρησκευτικές πιστεις και την ηγεσία της ορθόδοξου Εκκλησίας, σε μια πνευματική έκπτωση,σε μια δογματική σχετικοποίηση και συμβατική ένωση, από τον προηγούμενο αιώνα.
Ενα προτεσταντικο κίνημα, που βασίζεται στον θρησκευτικό συγκρητισμο. Ήτοι, στις ψευδοδιδασκαλιες, ότι όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, ισότιμοι δρόμοι σωτηρίας, σχετικοποίηση της καρδιάς των θρήσκευμα των, ήτοι του δόγματος, την ακριτη εξάλειψη των θρησκευτικών διαφορών, τον συγκερασμό των αληθειων της Πίστεως,ορωμενων ως πολιτιστικών μεγεθων, ενεκεν των πολιτικών και οικονομικών σκοτεινών συμφεροντων της Παγκόσμιοποιήσεως.
Η διαχρονική συνείδηση της ορθόδοξου εκκλησίας, που εκφράζεται αυθεντικά, από τους Άγιους, κηρύττει, πως κατέχει το πλήρωμα της Αλήθειας, ως εξ αποκαλύψεως θρησκεια, προσφέροντας μυστηριακα και ασκητικα, στους Πιστούς, την χάρη της Απολυτρωσεως,δια του ειδικού ιερατείο της, που πηγάζει από τον Σταύρο και την Ανάσταση του ενσαρκωθεντοςς Υιού και Λόγου του Θεού, Σωτήρα Ιησού Χριστού. Συντριβοντας τις αλλοτριωτικες δυνάμεις, του Σατανά, της αμαρτίας και του θανάτου, οδηγοντας την λογική και αλογη Κτιστη στην μέθεξη της Βασιλείας Του Θεού.
Οι λοιπές αιρέσεις και θρησκείες, αποτελούν έκπτωση και κακέκτυπα της μονής ευαρεστου θρησκείας του Μονοθεϊσμου, στις μη επαληθευσιμες ψευδοδιδασκαλιες, την παγανιστικη μαγεία των δαιμόνων και της λατρείας της Κτίσεως πάρα τω Κτιστη.
Δεύτερον, η Νεορθοδοξία και ο Νεονικολαϊτισμος.
ReplyDeleteΗ νεορθοδοξία, αποτελεί φιλοσοφικό κίνημα, του ακαδημαϊκού Χρήστου Γιανναρά, που συνέβαλαν, τα μάλα, στην αλλοίωση τόσο της ορθόδοξου αυτοσυνειδησιας όσο και στην αλλοίωση της ηθικόπνευματικης βιοτης των Χριστιανών.
Η Νεορθοδοξία, πρώτον, πρεσβεύει την διάκριση των όρων θρησκείας και εκκλησίας.
Αυτή η πλάνη, διατυπώθηκε, από τον Ελβετό, καλβινιστη θεολογο του 20ου αιώνα, Karl Barth, ενεκεν της διαμάχης του "ορθόδοξου" προτεσταντισμου,με τον Παπισμο. Στηλιτευοντας,ακριτως, ως είδωλολατρεία και σακραμενταλισμο, τις τυπολατρικες πρακτικές, της Παπικης παρασυναγωγης,απομονονωντας, το φαινόμενο της θρησκείας, στην τελετουργικη του μόνον έκφραση, προβάλλοντας έναν Χριστιανισμό, κοινωνιολογικού τυπου, έχοντας ως άξονα την μεταφυσική διδασκαλία του Χριστού, αλτρουϊστικω τω τροπω.
Ο κ. Γιανναράς, εισήγαγε την προαναφερομενη, άγνωστη, συνάμα και προσβλητική για την οικουμενικότητα της θρησκευτικοτητας, προβληματικη στον ορθόδοξο χώρο του "φιλοσοφειν" και "θεολογειν".
Γενόμενος απολογητής της προτεσταντικης σκέψης, ευτελιζωντας την θρησκευτικοτητα, βασίζεται στην φροϋδικη ερμηνεία,μη έχοντας ερείσματα από την αγιοπατερικη παράδοση, κατηγοριοποιωντας την, εντεχνως,στην ορμεμφυτη ανάγκη του πρωτόγονου ανθρώπου, να ασφαλίσει το "εγώ", με μεταφυσικές βεβαιότητες, θωρακίζοντας τον εαυτό από τον φόβο του θανάτου.
Δημιουργώντας αυτό το τεχνητό δίπολο θρησκεία και εκκλησία, ισοπεδώνει τους ιερούς κανόνες, τα θεοπνευστα δόγματα και την καθαρότητα της χριστιανικής ηθικής, προβάλλοντας, την μετάπατερική θεολογια,καθώς η αγιοπατερικη παράδοση αποτελεί ένα, απαρχαιωμένο μνημείακο είδος, περιορισμένο στις ανάγκες της εποχής του παρελθόντος, αναμασομενο από τους "θρησκομανεις" ευσεβιστες.
Φυσικά, η απόρριψη, της θεοπνευστου, αγιοπατερικης θεολογιας,που αποτελεί, καταγραφή του αγιοπνευματικου βιώματος των "προβεβηκοτων εν θεωρία", ο στιγματισμός της διαχρονίας, της παραδόσεως της εκκλησίας, η δήθεν αντίθεση των όρων εκκλησίας και θρησκείας,οδήγησε στην αλλοίωση του ησυχαστικου και ασκητικου ιδεωδους, του ήθους της.
ReplyDeleteΗ Νεορθοδοξία εισάγει και τον Νεονικολαϊτισμο.
Υπονομευοντας το μοναστικο και ησυχαστικο πνεύμα, την αρετή της παρθενιας, την εγγαμη εγκράτεια και το ασκητικο ιδεώδες, προβάλλει την πορνεια, τον απενεχοποιημενο, σεξουαλικο έρωτα, εκτός του μυστηρίου του γάμου, αμνηστευοντας τα σαρκικα αμαρτήματα και πάθη, φλερταρωντας με μια λιμπεραλιστικη ρητορική, εξισωνοντας τον σαρκικο έρωτα με τον θείο έρωτα.
Φυσικά, η παρεκτροπή από την θεωρία και την πράξη της Ορθοδοξίας, οδηγεί σε νεωτερισμούς, εκκοσμικευση και υποκείμενοποίηση της ηθικής.
Η ορθόδοξη θέση,ακυρώνει τις κακοδοξίες της Νεορθοδοξία και του Νεονικολαϊτισμου.
Βασίζεται μόνο στην διδασκαλία των Ανθρώπων Του Χριστού, η οποίοι αποτελούν τους γνήσιους θεραποντες του Τριαδικου Θεού,τους πάσχοντες τα θεία.
Η Θρησκεία ως "mysterium tremendum Et fascinosum", αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των θρήσκευματων,η ραχοκοκαλιά, ως ιστορικών εκφράσεων. Ορίζεται ως η Πίστη και Λατρεία του Θειου και το ήθος, ως τρόπος ζωής βασισμένος, στην μεταφυσική κόσμοθεωρία, της Ζωής, του Θανάτου και του Επεκεινα, αποτέλεσμα της εκστατικης ενωσεως της Ψυχής με το Απόλυτον.
Ετυμολογειται και σημασιολογειται, σε συνάρτηση με τις ταυτοσημες λέξεις, των λαών, ως η μνήμη του Θειου, ο ιερός δεσμός της ψυχής με το θείον,ο νόμος, η ευσέβεια και η λατρεία.
Τα κύρια συστατικά της, αποτελούν, η πίστη, η θεολογια, το δόγμα, η λατρεία και το ηθος.
Το θρήσκευμα ορίζεται ως το παγιωμένο και συγκεκριμένο, σε μορφή, είδος και περιεχόμενο κόσμο θεωρητικό δογματικο σύστημα Πίστεως και λατρείας εις το θειον(Θεός, θεοί, πρόγονοι, πνεύματα),το ήθος, ήτοι, η υπακοή στο θείο νόμο, ως αποτέλεσμα του μυστικισμό, που αποτελεί την καρδιά του θρησκευτικού βιώματος.
Θρησκείολογικα, θεολογικά, ανθρωπολογία και ιστορικά,η θρησκευτικοτητα, δεν είναι ορμεμφυτη στον Ανθρωπο.
Η τάση,για να θρησκευει, είναι ένστικτο, ενεκεν του κατ εικόνα. Διακαταχεται από την οντολογικη αναγωγή προς το θείον, που επαληθεύεται στην επικτητη θρησκευτικοτητα.
Ο Χριστιανισμός, αποτελεί θρησκεία και θρήσκευμα, έχοντας τα προαναφερθέντα στοιχεια, εσωτερικά και εξωτερικά, επαληθευοντας, όχι συγκρητιστικά, αλλά ως προς την αναφερόμενη, κοινή ραχοκοκαλιά όλων των θρησκευματων.
Η ορθόδοξος χριστιανική θρησκεία, είναι μόνη αληθινή, ευαρεστη και σωζουσα, ως αποκαλυφθείσα στο πρόσωπο, του Ασαρκου Λόγου, στην εποχή του Νόμου, και Του Σεσαρκωμενου Λόγου, του Ιησού Χριστου, στην εποχή της χάριτος.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία,η "εν Πνεύματι και Αλήθεια", προσκυνησις του Τρισαγιου Θεού, ως η μία Αγία και καθολική εκκλησία, το Σώμα του εν σαρκι ελυληθοτος Θεού, έχει την άπαξ παρεδοθεισα τοις Αγιοις, με Προεστωτα την Υπεραγια Αειπαρθένου Θεοτόκο, θρησκεια,ητοι την πίστη στον Ζώντα ένα και Τριαδικου Θεό, την λατρεία Του, δια των μυστηρίων και κυρίως με την αγιοπνευματικη λατρεία και της τήρησεως των θείων εντολών, που διακυρητει και βιώνει το "ίνα ωσι εν".
Το προπατορικο αμάρτημα, των Αγίων Πρωτοπλαστων, προκάλεσε την δημιουργία, των κακεκτυπων ψευδοθρησκειων,ενεκεν του "απαγορευμένο καρπου", της ισοθεΐας, από την μία αληθινή θρησκεια του Μονοθεϊσμου,ήτοι την αέναου προσευχής του νου προς το ακτίστο φως, της Τρισηλιου Θεοτητος.
Τρίτον, η πλάνη του Παλαιομερολογητισμου, που ενεκεν, του εγωισμού, του ευσεβισμού και του ακριτου ζηλωτισμου, δύο αιώνες τώρα, προφασει του Οικουμενισμου, τεμαχισε ευκαιρώς - ακαιρως, έξω από την μάνδρα του Χριστού,πλανεμενους ηθικιστες υπερορθοδοξους.
ReplyDeleteΛόγω, των προαναφερθεισων ενστερνισθεντων, υπό των εκκλησιαστικων αρχόντων αιρέσεων, οι φατριες του Παλαιομερολογητισμου, βρίσκουν έδαφος, προκαλώντας θρουν, θολωνοντας τα ήδη, βουρκωμενα ύδατα, των εκκλησιαστικη θεμάτων.
Τέταρτον,η αιρετική διδασκαλία, της κατοχύρωσης του φαναριωτικου δεσποτισμου-ανατολικου τύπου Παπισμου, του Σεβασμιωτατου Γέροντος Μητροπολιτου της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας, Περγάμου Ιωάννου,που - ω, της βλασφημιας-, την κατοχυρώνει, όχι όπως ο Εκπεσων Παπάς της Παλαιάς Ρώμης, στο πρωτειο του Αγίου Πέτρου, αλλά, σε μια δήθεν ενδοτριαδικη μοναρχια του Θεού Πατρός, προς τα πρόσωπα του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.
Ο οικουμενικός πατριάρχης, σύμφωνα με την βλασφημία του Γέροντος Περγάμου, είναι η εκτύπωση στην εκκλησιαστικη ιεραρχία.
Η αίρεση αυτή, αποτελεί εκκλησία λογική εκτροπή, καθώς η Εκκλησία δεν είναι τύπος της Αγίας Τριαδος, αλλά Σώμα Του Ενσαρκωθεντις, δεύτερου Προσώπου της Τριαδικης Θεοτητος, Του Υιού, Ιησού Χριστού.
Συμπερασματικά, η ιεραρχία των κατά τόπους ορθοδόξων εκκλησιών, πρέπει, να δώσει την μαρτυρία, δια του αναθεματισμου, των προαναφερθεισων σύγχρονων κακοδοξιων,καλώντας σε μετάνοια τους Πιστούς , ούτως ώστε η ναυς της Εκκλησίας, να πηλαλιουχειται από τους κανόνες που αυτό, το Πνεύμα της Αλήθειας, πνέει, αγκυροβολωντας, στον Σταυρό Του Χριστού,στο επί 2000 χρόνια, κενό μνημείο, στο χώρο της παραδείσια ανάπαυσης.
ReplyDeleteΣτην χαρά των Αγίων, που έχουν ως θεμέλιο της Πίστεως, το μέγα μυστήριο της ευσεβειας, που οδηγεί στην καθαρά και αμίαντο θρησκεία,αγιαζοντας την λογική και αλογη Κτιση, πληρώνοντας με το φως της Αναστάσεως του Εσφαγμένου Αρνίου,τον Ουρανό, την γη και τα καταχθόνια,ευαγγελιζοντας, ότι αυτή εστι η αιώνιος Ζωή, ίνα γινωσκωσι Σε, Τον μόνον Αληθινον Θεον, και ον απέστειλας, εις τον Κόσμον, Ιησουν Χριστόν.
ReplyDeleteΠέμπτον,η υφερπουσα αίρεση, υπερτονισμου της χαρισματικής τάξης των Πιστών, έναντι της ιεραρχικής και συνοδικης, αρχής στην Εκκλησία, που διατυπώνεται σε κηρύγματα,από παραδοσιακους, κατά τα άλλα, κληρικούς και θεολόγους, κατά βάση, επιρροή από κάποιες προτεσταντίζουσες εκκλησιολογικες πλάνες, του πατρος Ιωάννη Ρωμανιδη.
ReplyDeleteΚαθώς και ο διαχωρισμός, εκκλησίας και θρησκείας.
Πράγματι, η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, έχει θρησκεία.
Αφού η Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπινος οργανισμός, το σύνολο των Πιστων, θρησκευτων και θεραποντων του Αγίου Θεού.
Ο εν λόγω διαχωρισμός, δεν γίνεται κάτω από το πνεύμα, της Νεορθοδοξίας αλλά από ένα πλανεμένο υπέρμετρο ζήλο να εξυψωσουμε,τον Χριστιανισμό, λόγω, του ότι, όπως υποστηρίζουν, η Θρησκεία βασίζεται στην είδωλολατρεία και τον Νεοπλατωνισμο. Ως απρόσωπης ενωση με το ιδεαλιστικο κόσμο των αρχετυπων, την φυγή από την ύλη.
Σαφώς, αυτό αποτελεί μεγάλο ατόπημα, καθώς περιορίζει την έννοια, χωρίς θεολογικά και θρησκείολογικα ερεισματα, στις δαιμονικές εμπειρίες της έκστασης και την τυπολατρειας ακόμα και του Ισραήλ, στην επαλήθευση θρησκευτικοτητα και πνευματικότητα.
Μία τέτοια ρητορική όμως, καταποντιζει θεμελιωδως, τον Χριστιανισμό, οδηγοντας,αντί στο να τον βιώνουμε, ως οδό ενωσεως της ψυχής μας, με το θείον, δια της λατρείας και ευσεβειας, που αποτελεί την θρησκεία, μάλιστα δε την επαλήθευσιμη θρησκευτικοτητα,δια των Αγίων, σε μια φιλοσοφία ζωής, η μία θεραπευτική αγωγή μόνο και μόνο, για να εξυπηρετήσουμε, δήθεν, ποιμαντικα τον σύγχρονο τεχνοκρατικο άνθρωπο.......
Έκτον,παρόλο που η Εκκλησία, έχει καταδικάσει, τον εθνοφυλετισμο,προβάλλοντας την οικουμενικότητα της θρησκείας Του Χριστού, εντούτοις,νεοπαγη πατριαρχεια και κάποιες αρχιεπισκοπες, μετετραπησαν σε εθνικές εκκλησίες, βασιζόμενες, στον εθνικισμό και στην κοσμική ισχύ.
ReplyDeleteΗ ορθόδοξη, στάση, θα περιοριστεί να διατυπωθεί ως εξης·
Η Εκκλησία Του Χριστού, ως μια, δεν μπορεί να κομμάτιαζεται έτσι, από ιδιότυπους σοβινισμους. Όλοι σήμερα,λέμε, η Ελλαδικη Εκκλησία, η Ρωσική Εκκλησία, η Βουλγαρική Εκκλησία, κλπ, αντί να χρησιμοποιούμε, η Εκκλησία εν Ελλάδι, εν Κύπρο, εν Αλβανία.
Φυσικά, η Εκκλησία, σέβεται, τις ποικίλες πολιτιστικές διάφορες, των λαών, όμως, ως πανανθρωπινη θρησκεία και πίστη, δεν πρέπει να εγκλωβιζεται, σε τοπικισμο και επαρχιωτισμους, λόγω συμφεροντολογικων οραματισμων.
Στην εποχή μας, βλέπουμε ξεκάθαρα, την διάσπαση που επικρατεί στο εκκλησιαστικο Σώμα,η αιρετική σύνοδος της Κρήτης, η αντικανονική πράξη αυτό κεφαλίδας της σχισματικης εκκλησίας της Ουκρανίας, οι μάχες, που δίνονται μεταξύ δικαιοδοσιων, κυρίως μεταξύ των σλαβικων εκκλησιών και της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολεως.
Μη σεβομενοι, το θεσμό του Οικουμενικό Πατριαρχειο, ως τροφου του Γένους των Ορθοδοξων.
Αυτο, φυσικά,η τάση της επίδειξης ισχύος, αν και δυσδιακριτο στους πολλούς, έχει περάσει και στην αισθητική της λατρείας, κυρίως των Σλάβων,κληρικών.
Αντί να επικρατεί, η πνευματική ομορφιά, της αγιοπνευματικης λατρείας, των θεοφορων Πατέρων, καταδυναστευονται, από ένα βυζαντινισμο,μετατρεποντας τους εαυτούς τους, αντί σε αρχιερείς Θεού Του Υψίστου, αυτοκράτορες,της πάλαι ποτέ διαλαμψασης, Αυτοκρατορίας των Φράγκων και του Βυζαντίου.
Διακοσμημένοι, όχι από σεμνότητα και δικαιοσύνη, αλλά από χρυσό και αργυρο.