ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

ΠΟΙΗΤΕΣ  ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Του κ. Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

=====

Οι ήρωες του 1821 αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Πατρίδας και τη διατήρηση της Πίστης τους, γιατί το είχαν μέσα τους από τις μητέρες και τους πατέρες τους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους. Πολλοί πέθαναν στη λησμονιά, κυριολεκτικά πένητες. Ποιητές περιέγραψαν τέτοιους ανώνυμους ήρωες. Ένας από αυτούς, ο «Ματρόζος» του Γεωργίου Στρατήγη, ακούστηκε πρόσφατα  στη λογομαχία Τσίπρα – Καμμένου. Ο Αλέξανδρος Σούτσος έγραψε το ποίημα για τον «ψωμοζήτη στρατιώτη», τον Ιούνιο του 1831, που είναι προφητικά γραμμένο για τον Αλ. Τσίπρα και τους συντρόφους του. Γράφει, μεταξύ των άλλων:

«Όλος άλλαξε ο κόσμος και την σήμερον ημέρα

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον πατέρα.

Ταις θυσίαις, τους αγώνας ξέχασαν των παλαιών

Και τον Πλούτον έχουν όλοι δια μόνον τους θεόν....

Ήρωες εξακουσμένοι!

Και αν ήσθε πεθαμένοι,

Στην ενθύμησιν του κόσμου, στην ενθύμησίν μας ζήτε.

Πέθαναν, κι αν ζουν ακόμα όσοι άτιμοι πολίται

Να κληρονομήσουν όλας τας θυσίας σας ζητούν 

Και αφήνουν της πατρίδος τους πατέρας, τους προμάχους,

Να ψωμοζητούν...».

Ο Γεώργιος Σουρής συγκινήθηκε και εμπνεύστηκε από τον τραγικό θάνατο ενός ανώνυμου αγωνιστή. Άφησε τη σάτιρα και έγραψε, το 1885, γι’ αυτόν συγκινητικό ποίημα με τίτλο «Και αγωνιστού τινός θάνατος ελεεινός». Σ’ αυτό επικρίνει την αγνωμοσύνη των νεοελλήνων προς τους ήρωες του Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Και αυτό το μήνυμα του Σουρή έχει την επικαιρότητα του...:

«Απάνω σε παληόσκαμνα μια κάσα στηριγμένη

Είχ’ ένα γέροντα νεκρό με ρούχα λερωμένα,

Απ’ τη μεγάλη γενεά αυτή τη δοξασμένη,

Που τόσο αγωνίστηκε εις το Εικοσιένα.

Κανείς δεν τον εγνώριζε, κανείς δεν τον τιμούσε,

Και όμως μια φορά κι αυτός με δόξα πολεμούσε.

Στη δεξιά του τη μεριά ολιγοστό λιβάνι

Σε κεραμίδι έκαιγε με τόση ευωδία,

Κι αριστερά ένα πανί, όποιος περνά να βάνη

Λίγα λεπτά για να γενή του γέρου η κηδεία.

Κανένας δεν τον έκλαιγε, μόνον ένα κλητήρα

Είδαν να στέκη όρθιος εις της αυλής τη θύρα.

Αυτός που αγωνίστηκε για την Πατρίδα μόνον

Κι επέρασε με το σπαθί της νειότης του τα χρόνια,

Έλαβε ως αντάλλαγμα των τόσων του αγώνων

Τη φτώχια και την φοβερή του κόσμου καταφρόνια.

Και ζωντανός δοκίμασε απ’ όλους μας τη χλεύη

Και μεσ’ στην κάσα του νεκρός ακόμα ζητιανεύει».

Είναι κίνδυνος μεγάλος για την επιβίωση του Ελληνισμού η από την σημερινή πολιτική, κοινωνική και πνευματική του ηγεσία η καταφρόνια και η απόρριψη των μαρτύρων και των ηρώων, που μας δώσανε τη λευτεριά μας και των ιδεωδών στα οποία πίστευαν. Μόνη ελπίδα το ένστικτο φιλοπατρίας, και οι ικανότητες και οι αρετές που δείχνει ο λαός στις δύσκολες περιστάσεις.