ΤΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤ΄

ΤΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ

ΣΤ΄

Του Πορφυρίτη

=====

8. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶπε:

«Μιά κοινή μυστηριακή κατανόηση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀναδυθεῖ, διατηρηθεῖ καί μεταδοθεῖ διαχρονικῶς ἀπό τήν ἀποστολική διαδοχή ... ἡ Μεικτή Ἐπιτροπή ἔχει δυνηθεῖ νά διακηρύξει, ὅτι οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς Ἀδελφές Ἐκκλησίες, ἀπό κοινοῦ ὑπεύθυνες γιά τή διαφύλαξη τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μέ πιστότητα πρός τό θεῖο σχέδιο, καί μέ ἕναν τελείως ἰδιαίτερο τρόπο ὅσον ἀφορᾷ στήν ἑνότητα...»[29].

«Περιμένουμε μέ ἀνυπομονησία τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἀδελφοῦ μας, Πάπα Φραγκίσκου. Θά εἶναι ἕνα ἀκόμη σημαντικό βήμα στίς θετικές σχέσεις μας, ὡς ἀδελφές Ἐκκλησίες»[30].

«Διά τήν συνειδητοποίησιν τῶν ἐπιβλαβῶν στοιχείων τῆς παλαιᾶς ζύμης, ἥτις ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν τῆς ἀληθοῦς καί σῳζούσης μετανοίας, ὠφελιμότατος εἶναι ὁ διάλογος ... Ἐφ’ ὅσον δηλονότι μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος καί ἀρχηγός τῆς σωτηρίας, ἀποκλείεται, ὡς ἀντιφάσκουσα εἰς τήν παραδοχήν ταύτην, ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό τῆς μιᾶς καί προσαρτήσεως αὐτῶν εἰς τήν ἑτέραν. Διότι ἑκάστη τοπική Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀνταγωνίστρια τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ΄ ἕν σῶμα μετ’ αὐτῶν καί ἐπιθυμεῖ τήν βίωσιν τῆς ἑνότητος αὐτῆς ἐν Χριστῷ, τήν ἀποκατάστασιν δηλονότι αὐτῆς, διαταραχθείσης κατά τό παρελθόν, καί ὄχι τήν ἀπορρόφησιιν τῆς ἄλλης»[31]. 

Οἱ Πατέρες λέγουν:

«Παναγιώτατε· Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι κατ’ ἐπιταγήν τῆς συνειδήσεώς μας νά δηλώσωμεν ὅτι δέν ἀποδεχόμεθα τήν πεπλανημένην θεωρίαν περί ‘’ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν’’. 

Προσέτι δέ νά ὁμολογήσωμεν καί πάλιν, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν, ὅτι μόνον ἡ καθ’ ἡμᾶς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, αἱ δέ λοιπαί ἑτερόδοξοι ‘’Ἐκκλησίαι’’ εὐρίσκονται ἐν τῇ αἱρέσει καί πλάνῃ καί ὅτι μόνον τά Μυστήρια τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας Ἐκκλησίας εἶναι ἔγκυρα, σωστικά καί ἁγιαστικά. 

Ἀποδεχόμεθα ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας μόνον τάς ὁμοδόξους καί ὁμοπίστους τοπικάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. 

Ὁμολογοῦμεν ἐπίσης ὅτι τά κανονικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας συμπίπτουν μέ τήν Ἀλήθειαν αὐτῆς ἥτις εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· καί ὅτι ἐκτός αὐτῆς τῆς ἀληθείας καί πέραν Αὐτῆς τά ὑπάρχοντα ἐκκλησιαστικοφανῆ σχήματα δέν δύνανται νά διεκδικήσουν δι’ ἑαυτά τήν πληρότητα τῆς Ἀληθείας καί τῆς Χάριτος, τήν Ἀποστολικήν διαδοχήν, ἤ καί τήν γνησιότητα καί ἀκεραιότητα τῆς ἀποστολικῆς Παραδόσεως.

Ὡς ἐκ τούτου δέν δυνάμεθα νά ἀποδεχθῶμεν τόν Πάπαν τῆς Ρώμης ὡς ἀδελφόν Ὑμῶν ἤ ἄλλου τινός Ὀρθοδόξου Πατριάρχου καί Ἐπισκόπου, ἐφ’ ὅσον ἐμμένει εἰσέτι, ὡς ἐκ τῶν προσφάτων ἰδικῶν του κειμένων βεβαιοῦται, εἰς τά ἀντιευαγγελικά δόγματα καί αἱρέσεις, ἅτινα μεταθέτουν τήν ἐν ἡμῖν ἐλπίδα ἀπό τόν Θεάνθρωπον Χριστόν εἰς τόν ἄνθρωπον ... Πάπαν.

Αὐτήν τήν ἁγίαν πίστιν, Παναγιώτατε, παρελάβομεν παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, αὐτήν ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν, ὅση ἡμῖν δύναμις, καί μέ αὐτήν ἱκετεύομεν τόν Κύριον Ἰησοῦν νά μᾶς ἀξιώση νά ἀποθάνωμεν. Δέν μᾶς συγκινοῦν αἱ συναισθηματικαί ἀγαπολογίαι τοῦ Βατικανοῦ». 

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω (1ην Νοεμβρίου 1995)[32].

(Συνεχίζεται)