ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ή ΑΠΑΡΧΗ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΟΛΑΣΕΩΣ;

ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ή ΑΠΑΡΧΗ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΟΛΑΣΕΩΣ;

Του Πανοσ. Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρου

=====

Από πολλά σημεία κρίνεται η όλη στάση του ανθρώπου έναντι της μοναδικής αγάπης του Θεού. Οπωσδήποτε όμως, ο θάνατος και η αντιμετώπισίς του είναι ένα κριτήριο όχι μόνο για το τι αναμένει την ψυχή μετά τον χωρισμό της εκ του σώματος, αλλά η επιλογή της τελευταίας κατοικίας κατά τον ευλογημένο τρόπο της ταφής του Χριστού και πάντων των Αγίων, ή αντιθέτως η επιλογή της αποτέφρωσης, αποκαλύπτει την σοβαρότητα ή την ανοησία με την οποία ο άνθρωπος κατέγραψε τον βίον του και την πολιτεία του σε αυτή την μοναδική και άνευ άλλης ευκαιρίας ζωή. Θα λέγαμε ότι η επιλογή από τον ίδιο τον άνθρωπο της τελευταίας πράξεως που θα εφαρμόσουν στο άψυχο σώμα του οι άλλοι, αποτελεί και την υπογραφή είτε για το έλεος του Θεού, είτε την αυτοπαράδοση στα φοβερά τελώνια που με θανάσιμο μίσος προσπαθούν να αποσπάσουν την ψυχή και να την οδηγήσουν στο σκοτεινό και οδυνηρό τους βασίλειο. 

Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο στίχος με τον οποίο κλείνει το ευαγγελικό μας ανάγνωσμα. “Έλαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού”.

Ναι, ως πιστοί παρά τις αδυναμίες μας δοξάζουμε τον Θεό για το ότι μας επισκέφθηκε αλλά και για το ότι έχουμε την δυνατότητα να ενωθούμε μαζί του και ταυτοχρόνως δεόμεθα εκ μέσης καρδίας “χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού, αιτησώμεθα”.