ΧΩΡΙΣ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΑΙΓΝΙΟ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
================
Τίποτε δεν ξεγυμνώνει την ψυχή από κάθε αρετή όσο η αδυναμία το ανθρώπου να συγχωρέσει από τα βάθη της καρδιάς του τον εχθρό του.
Εις μάτην κοπιάζουμε στον πνευματικό αγώνα όταν μνησικακούμε και δεν συγχωρούμε τους εχθρούς μας.
Η μνησικακία είναι αδιαπέραστο μεσότοιχο που αποκλείει τη χάρη του Θεού και την εκδήλωση του ελέους Του.
Από μόνη της η συγχωρητικότητα μας χαρίζει την Βασιλεία του Θεού και από μόνη η μνησικακία μας αποκλείει από Αυτήν!
Υπάρχει τίποτα πιο ανόητο επομένως για ένα αγωνιζόμενο χριστιανό από το να μνησικακεί;
Οχι όπως μας διδάσκει ο βίος του Αγίου Νικηφόρου.
Στην ίδια πόλη έμενε και κάποιος ζηλωτής χριστιανός Ιερεύς, ο Σαπρίκιος. Οι δυο τους είχαν συνδεθή με στενή, πολύ στενή πνευματική φιλία. Ο Νικηφόρος, σαν νεώτερος, εσέβετο και υπήκουε τον Σαπρίκιο. Εκείνος πάλι αγαπούσε και συμβούλευε το νέο. Αλλ' ο διάβολος, που φθονεί κάθε καλό, έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα τους και διέλυσε την ωραία φιλία τους.
Ο Σαπρίκιος, ξεχνώντας πως ήταν υπηρέτης του πράου και ανεξίκακου Ιησού, τόσο πολύ έμίσησε τον Νικηφόρο, που δεν ήθελε να τον δει στα μάτια του. Πολλές φορές ο αγαθός νέος προσπάθησε να πλησίαση τον παλιό του φίλο για να του ζητήει συγγνώμη. Εβαλε κι άλλους μεσίτες για να συνδιαλλαγούν. Μα όλα πήγαιναν χαμένα μπροστά στην πείσμονα άρνηση του Ιερέως.
Ακριβώς τότε ξέσπασε διωγμός μεγάλος εναντίον των χριστιανών σ' όλη τήν Ανατολή. Μεταξύ των πρώτων, στην πατρίδα του Νικηφόρου και του Σαπρικίου, έπιασαν τον Ιερέα Σαπρίκιο και τον βασάνισαν για ν' αρνηθεί την πίστη του και να θυσιάσει στα είδωλα.
Στην αρχή εκείνος υπέμεινε με γενναιότητα τα μαρτύρια, ομολόγησε με θάρρος την αφοσίωσή του στο Χριστό και τέλος κλείσθηκε στη φυλακή ώσπου ν' αποφασίσει ο Επαρχος της πόλεως του με ποιό τρόπο θα τον θανάτωνε.
Ο Νικηφόρος παρακολουθούσε με αγωνία τις δοκιμασίες του φίλου του κι όταν τον κλείσανε στη φυλακή, έδωσε πολλά χρήματα στο δεσμοφύλακα, για να τον αφήει να δει τον χριστιανό Ιερέα. Σαν βρέθηκε κοντά του, έπεσε στα πόδια του και με θερμά δάκρυα τον παρακαλούσε να συμφιλιωθούν, για να μη χωριστούν για πάντα, έχοντας έχθρα μεταξύ τους.
- Συγχώρησέ με, του έλεγε, εγώ φταίω για όλα.
Μα ο Σαπρίκιος, πράγμα που δεν περίμενε κανείς σε τέτοιες εξαιρετικές στιγμές, έμεινε ψυχρός σαν μάρμαρο κι ασυγκίνητος σαν πέτρα στα παρακάλια του φίλου του κι ούτε βλέμμα καταδέχτηκε να του ρίξει. Ο Νικηφόρος έφυγε συντριμμένος από την ακατανόητη στάση του Ιερέως.
Τέλος, αποφασίστηκε ν' αποκεφαλιστεί ο Σαπρίκιος με ξίφος. Οι δήμιοι τον οδηγούσαν στον τόπο της εκτελέσεως κι ο Νικηφόρος ακολουθούσε από πίσω, ικετεύοντας για συνδιαλλαγή. Ετρεμε στη σκέψη πως σε λίγο ο φίλος του θα περνούσε στην αιωνιότητα, ενώ θα τους χώριζε ένα αγεφύρωτο χάσμα μίσους. Ο Σαπρίκιος όμως εξακολουθούσε να μένει σκληρός, σαν γρανίτης.
Όταν έφτασε η μεγάλη τιμή, που ο ομολογητής θα κέρδιζε πια το στεφάνι της νίκης και τ' όνομα του θα γραφόταν ανάμεσα στα ονόματα των ενδόξων μαρτύρων, η θεία Χάρις τον εγκατέλειψε.
Καθώς ο δήμιος σήκωνε το ξίφος για να του κόψει το κεφάλι, ο Σαπρίκιος ξαφνιάστηκε σαν να ξύπνησε από βαθύ λήθαργο. Τρομαγμένος, ρώτησε για ποιο λόγο τον είχαν δεμένο.
- Είσαι καταδικασμένος σε θάνατο, του είπε παραξενεμένος ο δήμιος, που για πρώτη φορά έτυχε στα χέρια του χριστιανός να δειλιάζει μπροστά στο ξίφος, γιατί αρνήθηκες νά
θυσιάσεις στους θεούς της πολιτείας.
- Θυσιάζω! τόλμησε νά ξεστομίσει ο αρνητής.
Ο Ιησούς θέλει σήμερα ένα μάρτυρα κοντά Του. Είμαι χριστιανός. Αποκεφάλισε με.
Τη θέση του Σαπρικίου στο μαρτύριο, την πήρε ο Αγιος Νικηφόρος, ενώ σ' εκείνον τον μνησίκακο προστέθηκε και της αρνήσεως το στίγμα.”
Τι να προσθέσει κανείς στον εύγλωττο βίο του Αγίου Νικηφόρου και του εξωμότη ιερέα Σαπρίκιου που έχασε το αιώνιο του μαρτυρίου στέφανο για τη μνησικακία του και μόνον;
Ο Θεός να μας φυλάει από τη βδέλλα αυτή της ψυχής που απομυζά κάθε ικμάδα χάρης του Θεού από τη ζωή μας.
No comments:
Post a Comment