ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΕΝΩΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ;

ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΕΝΩΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Στο άρθρο του για τον Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο (Σαββάτο,) ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος αναφέρει ότι επίκειται η ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού επειδή στους εορτασμούς για τη Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, ο Παναγιότατος είπε ότι πολύ λίγες διαφορές υπάρχουν μεταξύ Ορθοδοξων και Παπικών

Αληθεύει αυτός ο ισχυρισμός;

Υπενθυμίζω ότι η κοινή επιτροπή Παπικών και Ορθοδόξων αδυνατεί τις πλείστες φορές να εκδώσει κοινό Ανακοινωθέν - έστω και νερόβραστο - για να καλύψει την ουσιαστική διαφωνία που οδήγησε το διάλογο σε πλήρες αδιέξοδο, από το οποίο είναι αδύνατο να εξέλθει στο προβλεπτό απώτερον μέλλον.

Δεν θυμάστε τι κάζο πάθαμε όταν χάψαμε τις ανεδαφικές φοβίες ΟΛΩΝ ανεξαίρετα των ηγετών του αντιοικουμενιστικού αγώνα και νομίσαμε ότι δήθεν η συνάντηση Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο θα οδηγούσε στην ένωση;

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης πρωτοστάτησε στην υπογραφή της "Ομολογίας πίστεως για τον Οικουμενισμό", επειδή επέκειτο προδοσία της πίστεως.

Ο π. Σαράντης Σαράντης δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός έγραψε το γνωστό άρθρο “Οδεύοντας προς την Πάφο...”.

Και τελικά όχι μόνον δεν έγινε η ένωση, αλλά οι σύνεδροι δεν κατόρθωσαν να εκδώσουν κοινό Ανακοινωθέν!!!.

Τι σημαίνει αυτό; 

Οτι ΟΛΟΙ ανεξαίρετα οι ηγέτες του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού απεδείχθησαν εκ των πραγμάτων ανίκανοι να κάνουν ορθή διάγνωση των κινδύνων.

Τρομοκρατήθηκαν και τρομοκράτησαν πολλούς - μεταξύ των οποίων τον γράφοντα δεν το κρύβω - ενώ δεν είχαν καν λάβει υπόψη στη διάγνωσή τους τη στάση της Εκκλησίας της Ρωσίας.!!! 

Λες και είναι δυνατόν να ευοδωθεί οιαδήποτε προσπάθεια ένωσης Ορθοδοξίας και Παπισμού χωρίς την απόλυτη έγκριση της Εκκλησίας της Ρωσίας.!

Και ερωτώ: Ποια εμπιστοσύνη - όχι στην αναμφίλεκτη αρετή και αδιαμφισβήτητη αγάπη προς την Ορθοδοξία, αλλά στην κρίση - μπορούμε να έχουμε οιουδήποτε από τους ηγέτες του αντιοικουμενιστικού αγώνα, αφού ουδείς εξ αυτών έλαβε υπόψη στους υπολογισμούς του τον παράγοντα Εκκλησία της Ρωσίας;

Αλλά ο Καρδινάλιος Κοχ μας απεκάλυψε ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τις ανυπέρβλητες διαφωνίες για το “Πρωτείο” των Εκκλησιών Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας. “Κάνουμε”, είπε, “διάλογο με 14 αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και η κάθε μια από αυτές έχει διαφορετικές θέσεις για τα θέματα του διαλόγου!!!”. 

Με άλλα λόγια ο εκπρόσωπος του Βατικανού μας είπε ότι έχασε κυριολεκτικά τον μπούσουλα στο διάλογο.!!! 

Και εμείς; 

Βλέπουμε επικείμενη την ένωση επειδή ο Παναγιότατος - ως μη όφειλε - παρέστη σε εορτασμούς για την επέτειο συνόδου αιρετικών και είπε λόγια άκριτα για την δήθεν επικείμενη ένωση τα οποία είναι βέβαιο ότι προκάλεσαν ειρωνικά μειδιάματα όχι μόνον στη Μόσχα αλλά και στο Βατικανό.!

Με αυτές τις προυποθέσεις πιστεύουμε ειλικρινά ότι επίκειται η ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού;

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι κίνδυνος υφίσταται μόνον από τον “λαικό Οικουμενισμό”. 

Θα συνεχίσουν δηλαδή οι Οικουμενιστές να συγχρωτίζονται μέρα - νύχτα με τους Παπικούς και τους άλλους αιρετικούς για να καθιερωθεί σταδιακά στη συνείδηση του κόσμου η πλάνη ότι οι δογματικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεων είναι μικρές ή και ανύπαρκτες.

Επομένως δικό μας χρέος είναι να στηλιτεύουμε κάθε παράβαση των Ιερών Κανόνων και κάθε προδοσία των Ορων της πίστεως και να αναλάβουμε επιτέλους συστηματικά την αναίρεση των κακοδοξιών που κηρύττουν οι κορυφαίοι Οικουμενιστές με τη συμφωνία του Μπαλαμάντ, με τη “Βαπτισματική Θεολογία”, με το κοινό προδοτικό για την Ορθοδοξία κείμενο της Ραβέννας και το ακόμη πιο απαράδεκτο κοινό κείμενο του ΠΣΕ στο Πόρτο Αλέγκρε.

Ποιος κινείται επομένως προς την ορθή κατεύθυνση στο θέμα του Οικουμενισμού; 

Κατά την άποψή μου ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αναγνωριστούν Οικουμενικές οι Σύνοδοι που δικαίωσαν τον Μέγα Φώτιο και τον Αγιο Γρηγόριο τον Παλαμά επειδή έτσι θα αναδειχθεί εναργέστερα ο αιρετικός χαρακτήρας του Παπισμού και θα ναυαγήσει κάθε προσπάθεια αναγνώρισης του Βατικανού ως “αδελφής Εκκλησίας”.

Στον Αγιο Ναυπάκτου οφείλουμε ακόμη το γεγονός ότι άρχισε σοβαρός διάλογος για τα επίμαχα σημεία της θεολογίας του Σεβ. Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα), οι θέσεις του οποίου, ως γνωστόν, αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του Οικουμενισμού.