ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ;

(Μέ ἁπλά λόγια καί ἱστορικά παραδείγματα)

==============

Οἰκουμενισμός ὀνομάζεται ἡ ἰδεολογία ἡ ὁποία εὑρίσκεται πίσω ἀπό τήν Οἰκουμενική Κίνηση καί τήν τροφοδοτεῖ. Συνεκδοχικῶς εἶναι ἡ ἴδια ἡ Οἰκουμενική Κίνηση.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (Π.Σ.Ε.)

______________

Ἡ Οἰκουμενική Κίνηση εἶναι ἡ κίνηση πρός ἕνωση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν – "ἐκκλησιῶν" μεταξύ τους. Κύριος φορεύς τῆς δραστηριοποιήσεως αὐτῆς σήμερα εἶναι τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (W.C.C. - “World Council of Churches”), ὑπό τήν σκέπη τοῦ ὁποίου συνεργάζονται ὅλες σχεδόν οἱ Προτεσταντικές Κοινότητες, οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες πλήν ὀλιγίστων, καί οἱ Ἀντιχαλκηδόνιες Κοινότητες. Τό Βατικανό δέν συμμετέχει στό Π.Σ.Ε., διότι, μέ συνέπεια πρός τή διακήρυξή του ὅτι εἶναι ἡ μόνη «ἐν ἐνεργεία» Ἐκκλησία ἐπί γής, κρίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά θέτει σέ ἴση μοίρα καί νά συναριθμεῖ ἑαυτό μέ τίς ἑκατοντάδες τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, οὔτε ἀκόμη καί μέ τίς «σχισματικές» Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ετσι ἔχει ἀποστείλει κατά καιρούς στό Π.Σ.Ε. μόνον παρατηρητές.

ΔΙΜΕΡΕΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
______________

Στό περιθώριο τῶν διαλόγων ἐντός του Π.Σ.Ε. διοργανώθηκαν ἀπό πολλῶν ἐτῶν καί ἄλλοι θεολογικοί διαλόγοι διμερεῖς, ὅπως λ.χ. Ὀρθοδόξων καί Ἀντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτῶν), Ὀρθοδόξων καί Λουθηρανῶν κ.ο.κ.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

___________

Τό Βατικανό, μετά τή Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1964) ἄρχισε μία δική του προσπάθεια ἑνώσεως τῶν χριστιανῶν ὑπό τόν Πάπα, ἡ ὁποία ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1980 ἄρχισε – ὅπως καί ἡ δραστηριότης τοῦ Π.Σ.Ε. – νά ἀπευθύνεται καί στίς ἄλλες θρησκεῖες, ἀρχίζοντας ἀπό τίς λεγόμενες «μονοθεϊστικές», τόν Ἰουδαϊσμό καί τόν Μωαμεθανισμό (ὅπως εἶναι φανερό λ.χ. στίς διαθρησκειακές συναντήσεις τῆς Ἀσσίζης τοῦ 1986, 1994 κ.α. μέ κυρίαρχη μορφή τόν Πάπα). Ανάλογο «ἄνοιγμα» τοῦ Π.Σ.Ε. πρός τίς ἔξω θρησκεῖες ἄρχισε μέ τίς Συνελεύσεις τοῦ Βανκοῦβερ (1983), τῆς Καμπέρρα (1991) κ.α.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ 1920

________________

Ὁ Οἰκουμενισμός ἐκκίνησε σάν ὑπόθεση καθαρῶς ἐνδοπροτεσταντική, γιά τήν ἀποφυγή τοῦ σκανδάλου πού προκαλοῦσε ὁ κατακερματισμός τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν στό δυτικό κόσμο καί στήν ἱεραποστολή, γιά τή διοργάνωση ἀπό κοινοῦ τῶν βιβλικῶν ἐκδόσεων, τήν ἀντιμετώπιση τῶν ἀντιχριστιανικῶν ἰδεολογιῶν, κ.α. σκοπιμότητες. Ὡστόσο, σχετική Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» τό 1920, ἀνατρέποντας τήν παραδοσιακή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, προσπάθησε νά προσφέρει ἐκκλησιολογικά ἐρείσματα πού θά ἐνίσχυαν τή συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στήν Οἰκουμενική Κίνηση καί ὁδήγησε ἐπιτυχῶς σέ πολύ εὐρύτερη ἔκτοτε συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στόν Οἰκουμενισμό. Οἱ δύο κύριες οἰκουμενικές κινήσεις, «Ζωή καί Ἐργασία» καί «Πίστις καί Τάξις», ἀσχολούμενες ἡ μέν πρώτη μέ πρακτικά θέματα τοῦ χριστιανισμοῦ καί ἡ δεύτερη μέ τήν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν πίστεως μεταξύ τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν - ἐκκλησιῶν, μετά ἀπό μακρές διεργασίες κατά τό διάστημα τοῦ μεσοπολέμου, συνενώθηκαν τελικῶς στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν», μέ ἐπίσημη ἔναρξη τῆς λειτουργίας τοῦ τό 1948 στό Ἄμστερνταμ τῆς Ὀλλανδίας.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟ Π.Σ.Ε.

______________

Ἡ συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων στό Π.Σ.Ε. ὑπῆρξε πάντοτε προσεκτική καί ἐπιφυλακτική ὄχι στόν πρακτικό τομέα, δηλαδή πρός μία καλύτερη διεθνῆ χριστιανική συνεργασία γιά τήν ἀντιμετώπιση πανανθρωπίνων κοινωνικῶν, ἠθικῶν καί ἄλλης ὑφῆς προβλημάτων (ἐκπαιδεύσεως, διεθνῶν σχέσεων, οἰκονομίας, ἐκβιομηχανισμοῦ κ.ο.κ.), ἀλλ’ ἔναντί του κινδύνου ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί θεολογίας, ἀλλοιώσεως πού θά ἐξυπηρετοῦσε ἀφ’ ἑνός μέν μία προσέγγιση μέ τούς ἑτεροδόξους ἰσοπεδωτική καί νοθευτική γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἄφ΄ ἑτέρου δέ τή δημιουργία μιᾶς πλασματικῆς, πρόχειρης καί ἐπιφανειακῆς ἑνότητος μεταξύ τῶν Χριστιανῶν.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

_______________

Δυστυχῶς, ἡ ἐγκατάλειψη τῆς αὐστηρῆς ἐκκλησιολογικῆς γραμμῆς τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων μετά τήν Συνέλευση τοῦ Νέου Δελχί (1961) καί ἡ υἱοθέτηση μίας περισσότερο «ἐλαστικῆς» ἐκκλησιολογίας, χριστολογίας κ.λπ. (ἀρχῆς γενομένης ἀπό τή Δ΄ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., στό Μόντρεαλ, τό 1963) ὁδήγησαν σταδιακῶς στό σημεῖο σήμερα νά διολισθαίνει σοβαρότατα μακράν της Ἀληθείας ἡ ὀρθόδοξη μαρτυρία πρός τόν κόσμο, υἱοθετώντας ἐπίσημα κείμενα, ὅπως αὐτό τῆς Θ΄ Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Allegre (2006), τά ὁποία ἀνατρέπουν καί ἀλλοιώνουν παντελῶς τήν αὐθεντική ἀπ’ αἰώνων διδασκαλία καί αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τά κείμενα αὐτά δίνουν καί ἐσφαλμένη εἰκόνα περί τοῦ τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, στούς εἰλικρινεῖς θύραθεν μελετητές της. Ἔτσι, ἡ Οἰκουμενική Κίνηση σήμερα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά ἐκμεταλλευθεῖ τούς θησαυρούς τῆς ὀρθοδόξου ἐν γένει Παραδόσεως καί τῆς Θεολογίας, τά ὁποία εἶναι ἀναλλοίωτα ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων, ἀντιθέτως εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἐμφύτευση τοῦ θεολογικοῦ σχετικισμοῦ στούς ὀρθοδόξους, καί (κατά περίπτωση) εἴτε τόν ἐκπροτεσταντισμό εἴτε τόν ἐκλατινισμό τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας μεταξύ τῶν τάξεων τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν.

ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ Η ΨΕΥΔΗΣ ΕΝΩΣΗ

_______________

Ἡ ψευδής ἕνωση πού προωθεῖται μέ αὐτό τόν τρόπο, δέν εἶναι ἡ ἕνωση «ἐν ἀληθεία» (Γ΄ Ἰωάννου 4), ἡ ὁποία θά διατηρήσει τήν Ἐκκλησία, ὥστε νά ἔχει «ἕνα Κύριον, μίαν Πίστιν, ἐν Βάπτισμα» - σύμφωνα μέ τήν ἀποστολική ἐντολή (Ἐφεσίους 4,5) – ἀλλά «ἑνότητα στή διαφορετικότητα» (“unity in diversity”) ἕνα μεῖγμα ἑτερόκλητων πίστεων, τελετουργικῶν της λατρείας, γραμμῶν ποιμαντικῆς ἀντιμετωπίσεως κ.τ.σ.– πού θά τείνει νά δείξει ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Θεός Λόγος τῶν Χριστιανῶν, δέν εἶναι Ἐνοποιός, ἡ Κεφαλή ἑνός ἁρμονικοῦ Σώματος, ὅπου «του πλήθους τῶν πιστευσάντων ἤν ἡ καρδία καί ἡ ψυχή μία» (Πράξεις 4,32) ἀλλά εἶναι Θεός «ἀκαταστασίας καί οὐχί εἰρήνης» (πρβλ. Ἅ΄ Κορινθίους 14, 33) ὁ Ὁποῖος ἀντίθετα μέ τήν ἀποστολική ἐπισήμανση εἶναι διηρημένος, «μεμέρισται ὁ Χριστός» (πρβλ. Ἅ΄ Κορινθίους 1, 13). Αὐτήν τήν ἐσφαλμένη, ἐπιφανειακή καί μόνον ἐν πράγματι (“de facto”) ἑνότητα καί ὄχι τήν ἑνότητα τή θεμελιωμένη στήν κοινή Πίστη, ὁμοφροσύνη καί ὁμόνοια τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐξυπηρετεῖ ἡ «γραμμή» πού ἐπικρατεῖ στήν Οἰκουμενική Κίνηση τίς τελευταῖες δεκαετίες νά συζητοῦνται ὄχι τά σημεῖα διαφωνίας τῶν μελῶν, ὥστε νά ἐπιλυθοῦν, ἀλλά μόνον τά σημεῖα συμφωνίας τους.

ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

_______________

Γιά τούς λόγους αὐτούς τό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει λάβει διαστάσεις τεραστίου ἐσωτερικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ προβλήματος τῆς Ὀρθοδοξίας, μεταξύ της μειοψηφίας τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι ὡς ἐπί τό πλεῖστον κατέχουν τίς ἀνώτατες διοικητικές Κληρικές θέσεις στίς Ὀρθόδοξες κατά τόπους Ἐκκλησίες, καί τῶν πολυπληθῶν ἐπιγνωμόνων καί ἐνήμερων πιστῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν Οἰκουμενισμό ὡς μία αἵρεση, στό βαθμό πού αὐτός τείνει νά ἀποδεχθεῖ καί ἐνσωματώσει μέ ἄνωθεν ἐπιβολή καί πιέσεις, θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά στοιχεῖα πού εἶναι ἀλλότρια ἤ ἤδη σέ προηγούμενες ἐποχές ἀπεριμμένα ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Δεῖγμα τῆς διάστασης αὐτῆς, ὀφειλόμενο ἐν πολλοῖς στίς βιαστικές καί ἀπρόσεκτες μεθοδεύσεις τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, εἶναι καί τό ἀτυχές σχίσμα τοῦ 1924 (τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου) στήν Ἑλλάδα καί ἀλλοῦ.

ΠΗΓΗ:

ΡΩΜΑΙΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ,

Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ