ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ή Η ΣΙΩΠΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

ΟΤΑΝ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΕΙ;

Toυ Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

==================

ΜΕΡΟΣ Δ΄

____________

3. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀδιαφορία ἤ ἡ σιωπή περί τῶν αἱρέσεων ἐκ μέρους τοῦ Πνευματικοῦ

Εἶναι λοιπόν εὐνόητο, βάσει τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί τῶν παραπάνω γραφομένων, ὅτι ὁ κίνδυνος τῆς αἱρέσεως δέν ἐλλοχεύει μόνο στήν πλήρη καί ἐπίσημη ἀποδοχή τῶν αἱρετικῶν δογμάτων ἀπό κάποιον Πνευματικό (ὅπως καί ἀπό κάποιον Ἐπίσκοπο), ἀλλ’ ἐπίσης (α) στήν ἔναντι τῆς αἱρέσεως ἀδιαφορία (τό ὁποῖον εἶναι ἁμάρτημα ὡς πλημμέλημα) καί (β) στήν ἀποτροπή τῆς ἀντιδράσεως κατά τῆς αἱρέσεως (λ.χ. τά γνωστά ἀπαράδεκτα «μή μιλᾶτε γιά θέματα Πίστεως», «μή μιλᾶτε γιά τούς Ἀντιχρίστους,ἀλλά γιά τόν Χριστό» τό ὁποῖον εἶναι ἡ γνωστή στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία θέση τῶν χλιαρῶν-ἀδιαφόρων ἤ πταιόντων ἡγετῶν).

Ἐντελῶς παρενθετικῶς ἀναφέρουμε, ὅτι εἶναι ἐντολή τῶν Πατέρων νά προετοιμάζουμε τά πνευματικά μας παιδιά καί γιά τήν ἔλευση καί τοῦ Ἀντιχρίστου11.

Ἀναντίρρητα ἡ Παλαιά Διαθήκη κατακρίνει τούς ποιμένες τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ οἱ ὁποῖοι ἀδιαφοροῦσαν γιά τήν προστασία τοῦ ποιμνίου τους. Λέγεται χαρακτηριστικῶς διά τοῦ στόματος τοῦ Προφήτη Ἰεζεκιήλ: «Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ἀντί νά γίνουν τά πρόβατά μου ἕρμαια κλοπῆς καί τροφή γιά ὅλα τά θηρία τῆς πεδιάδος, ἐπειδή δέν ὑπάρχουν ποιμένες καί δέν ἀνεζήτησαν οἱ ποιμένες τά πρόβατά μου, καί οἱ ποιμένες ἐβόσκησαν τούς ἑαυτούς τους, καί δέν ἐβόσκησαν τά πρόβατά μου, ἀντί τούτου, ποιμένες, τάδε λέγει Κύριος : Ἰδού, ἐγώ θά ἐπισκεφθῶ τούς ποιμένες καί θά ζητήσω τά πρόβατά μου ἀπό τά χέρια τους καί θά τούς ἀποδιώξω νά μή ποιμαίνουν τά πρόβατά μου καί δέν θά τά βοσκήσουν πλέον οἱ ποιμένες»12.

Πολύ περισσότερον ὁ Χριστός στήν Καινή Διαθήκη ἐπικρίνει τούς «Ἀγγέλους», δηλαδή τούς προεστῶτες Ἐπισκόπους, τῆς Περγάμου καί τῶν Θυατείρων, διότι ἐνῷ ἡ ἀναστροφή τους γενικῶς εἶναι ἐπαινετή, μολαταῦτα ἀφίνουν τούς αἱρετικούς Νικολαΐτας καί ψευδοπροφήτας (τήν «Ἰεζάβελ») νά βλάψουν τό ποίμνιόν τους· «Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τήν γυναῖκά σου Ἰεζάβελ, ἥ λέγει ἑαυτήν προφῆτιν, καί διδάσκει καί πλανᾷ τούς ἐμούς δούλους πορνεῦσαι καί φαγεῖν εἰδωλόθυτα»13. Ἀντιθέτως, ἐπαινεῖ τόν πταίστη - σέ μερικά θέματα - «Ἄγγελον» τῆς Εφέσου, διότι διακρίνει τούς ψευδοπροφήτας καί μισεῖ τά ἔργα τῶν αἱρετικῶν Νικολαϊτῶν «Ἀλλά τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τά ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἅ κἀγώ μισῶ»14.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες στήν πράξη κατέκριναν καί παρέκαμπταν τήν πρακτική τῶν Αὐτοκρατόρων νά ἐπιβάλλουν ἀπαγορεύσεις στίς συζητήσεις γιά θέματα Πίστεως, μέ σκοπό νά διατηρήσουν οἱ Αὐτοκράτορες τήν πολιτική εἰρήνη καί ἑνότητα τῆς Αὐτοκρατορίας μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν.

Διαλεγόμενος ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μέ τόν αἱρετικό Μονοθελήτη Πατριάρχη ΚΠόλεως Πύρρο σχετικά μέ τό χριστολογικό θέμα, ἀνατρέπει τήν ἔξωθεν ἐπιβαλλομένη αὐτή σιωπή στά θέματα Πίστεως· λέγει ἀπαντώντας στόν Πύρρο· «Τί λοιπόν; Ἐπειδή ὁ Θεός, χάρη στήν πρόθεσή μας πού τήν προγνώριζε, μᾶς ἐκάλεσε στήν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας Του, δέν πρέπει αὐτά [τά ἐσφαλμένα] πού λέχθηκαν πρός κάποιους σχετικά μέ τοῦτο ἐγγράφως ἤ ἀγράφως νά τά βασανίσουμε, χάριν ἐκείνων πού, καθώς συμβαίνει, τά συναντοῦν χωρίς προσοχή ἤ κι ὅταν τά συναντοῦν εἶναι πιό εὐχερεῖς [στό νά σφάλουν;] ΠΥΡΡΟΣ: Ἄν σέ τοῦτο ἀποβλέπει ἡ ἐξέταση, εἶναι ἀναγκαῖο. Διότι τό νά φροντίσει κανείς γιά τήν ἀσφάλεια τῶν πιό άθώων, εἶναι μίμηση τῆς θείας φιλαθρωπίας»15. Ἡ στάση αὐτή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἑρμηνεύεται ὡς ἀντίθεση στήν πολιτική αὐτή τῆς ἐπιβεβλημένης σιωπῆς γιά χριστολογικά θέματα, τἠν ὁποία ἐπέβαλε τό διάταγμα «Τύπος» (648 μ.Χ. ) τοῦ μονοθελήτου Αὐτοκράτορος Κώνσταντος Β΄16.

Συνεπῶς, ἀπαγορεύεται ἡ σιωπή γιά θέματα Πίστεως, ὅταν κινδυνεύουν ψυχές ἀπό τίς αἱρέσεις.

Νά εἰποῦμε σχετικῶς μερικά ἁπλᾶ παραδείγματα:

(α) Στίς μέρες μας διαπιστώνεται μιά ἀναβίωση τοῦ ὠριγενισμοῦ, ἕνας κρυπτός νεο-ωριγενισμός, ὑπό τή μορφή τῆς ἀκαδημαϊκῆς ἀθωώσεως τοῦ αἱρετικοῦ θεολόγου Ὠριγένους γιά τίς πλάνες του (3ος μ.Χ. αἰ.). Σύμφωνα μέ αὐτή τή διδασκαλία, ὁ Ὠριγένης δῆθεν δέν ἦταν πράγματι αἱρετικός, διότι, ἄν ἦταν ἔτσι, ἡ Ἐκκλησία θά τόν εἶχε καταδικάσει ἐν ζωῇ καί ὄχι μετά θάνατον. Ἡ καταδίκη του στήν Ἁγία Ε’ Οἰκουμενική Σύνοδο (553 μ.Χ.) ὀφείλεται δῆθεν κυρίως στήν προσπάθεια τῆς «ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας» νά κατευνάσῃ τά πνεύματα τῶν ἰσχυρῶν ἀντι-ωριγενιστῶν θεολόγων καί νά ἐπαναφέρει τήν εἰρήνη στήν Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως στήν Ἁγία Γῆ, ὅπου ἀπό τόν θάνατο τοῦ Ἁγίου Σάββα καί ἑξῆς (532 μ.Χ.) ἡ θεολογική καί γενικότερη διαμάχη μεταξύ ὠριγενιστῶν καί Ὀρθοδόξων εἶχε λάβει ὀξύτατη μορφή.

Σ’ αὐτή τή νεο-ωριγενιστική διδασκαλία, ἡ ὁποία ἔχει εἰσδύσει σέ πολλά θεολογικά ἀκαδημαϊκά συγγράμματα, κυρίως ὅμως στήν προφορική διδασκαλία ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων, προστίθεται καί ἡ παρουσίαση τῆς ὠριγενικῆς πλάνης γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν πάντων ὡς «θεολογούμενου» (δηλ. θεολογικῶς ἀδιευκρινίστου ἀκόμη ζητήματος). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες καθαρῶς μᾶς προειδοποίησαν νά μή ἀποδεχθοῦμε τήν πλάνη αὐτή τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων (ὅτι δηλ. ἡ κόλασις τῶν δαιμόνων καί τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν κάποια στιγμή θά ἔχει τέλος), διότι τοῦτο θά μᾶς ρίψει ὁλότελα στήν ἁμαρτία, ἀφοῦ ἡ κόλαση δῆθεν δέν εἶναι αἰώνια καί ἔτσι δῆθεν δέν χρειάζεται νά τή φοβόμαστε. Λέγει ἀντιθέτως καί χαρακτηριστικῶς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος: «Ἄς προσέξωμε ὅλοι, καί ἰδιαίτερα ὅσοι ἐγνωρίσαμε πτώσεις, νά μή προσβληθῆ ἡ καρδιά μας ἀπό τήν νόσο τοῦ ἀσεβοῦς Ὠριγένους. Διότι ἡ βδελυκτή αὐτή νόσος προβάλλοντας τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ γίνεται εὐπρόσδεκτη στούς φιληδόνους»17. Τοῦτο εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα γιά τό πῶς μιά λανθάνουσα αἵρεση στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καταστρέφει ψυχές.

(β) Τό γνωστό βιβλίο «Ἡ μίμησις τοῦ Χριστοῦ», ἔργο τοῦ Λατίνου Μοναχοῦ Θωμᾶ ἐκ Κέμπης, προβάλλεται ἀκόμη καί τώρα στήν Ἑλλάδα ὡς ψυχωφελές ἀνάγνωσμα γιά πολλούς πιστούς, τό ὁποῖο μάλιστα κάποτε ἔφθασε διεθνῶς καί τή δεύτερη θέση κυκλοφορίας μετά τήν Ἁγία Γραφή. Ἰδού, ὅμως, πῶς κρίνει τήν πνευματικότητα τοῦ βιβλίου τούτου ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Καί κλασσικό παράδειγμα ἀσκητικοῦ βιβλίου, πού ἐγράφη ἀπό συγγραφέα πού βρισκόταν στήν κατάσταση τῆς πλάνης πού ὀνομάζεται “ἀπόνοια” μποροῦμε νά θεωρήσωμε τήν “Μίμηση τοῦ Χριστοῦ” τοῦ Θωμᾶ Κεμπισίου. Ἀποπνέει μιά λεπτή φιληδονία καί ὑψηλοφροσύνη, πού σέ ἀνθρώπους γεμάτους πάθη καί τυφλωμένους ἀπό αὐτά, προκαλοῦν ἕναν ἡδονισμό, πού αὐτοί τόν θεωροῦν “πρόγευση τῆς θείας χάριτος”. Οἱ ταλαίπωροι! Οἱ ἐσκοτισμένοι! [...] Σέ μιά ἀνάλογη μέ τόν Μαλπᾶ τρομερή δαιμονική πλάνη στήν ἀσκητική τους ζωή κατήντησαν οἱ Φραγκῖσκος τῆς Ἀσσίζης, Ἰγνάτιος Λογιόλας καί πολλοί ἄλλοι ἀσκητές τῶν Λατίνων, πού ἐκεῖνοι τούς θεωροῦν ἁγίους τους»18.

Ἄν σέ χώρα ὀρθόδοξη, τέτοιo σύγγραμμα τῆς λατινικῆς πνευματικότητος ἔφθασε ἤδη σέ τόσο ἐπικίνδυνο σημεῖο ἀποδοχῆς καί διαδόσεως, λόγῳ τῆς ἀγνοίας ἤ ἀμελείας τῶν Πνευματικῶν πατέρων, πόσῳ μᾶλλον θά ἐμπλησθοῦν οἱ ὀρθόδοξες χῶρες ἀπό τέτοια αἱρετική πνευματικότητα, ἄν δέν ὁμιλοῦμε φανερῶς ἐναντίον τῶν κινδύνων τῆς δυτικῆς αἱρετικῆς, νοησιαρχικῆς καί συναισθηματικῆς πνευματικότητος;

ΠΗΓΗ:

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ,

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ