ΠΕΡΙ "ΙΔΙΟΜΟΡΦΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" ή ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΙΣΜΟΥ

Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΑ

ΣΤΟΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΚΛΗΡΙΚΟ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΘΕΡΜΟ

=========

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΟ ΗΘΟΣ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ

__________________

ΠΕΡΙ "ΙΔΙΟΜΟΡΦΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" ή ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΙΣΜΟΥ

Σχολαστικισμός και ησυχασμός

____________

Αρχικά πρέπει να σημειώσω ότι ο π. Βασίλειος Θερμός στα κείμενά του αναφέρεται σε «ιδιομορφίες» της θεολογίας την οποία εκφράζω. Γράφει: «Οι τοποθετήσεις του Σεβ. Ναυπάκτου στα λειτουργικά θέματα είναι απότοκες άλλων ιδιομορφιών της θεολογίας του», η οποία κατά τα άλλα είναι «ωκεανός πολυτίμων γραπτών»!

Όταν διάβασα αυτήν την έκφραση αισθάνθηκα βαθύτατη λύπη. Δεν έχω την αίσθηση ότι εκφράζω μια δική μου θεολογία, ούτε ότι έχω «ιδιομορφίες» στην θεολογική μου σκέψη. Μελέτησα με επιμέλεια, εκτός από την Αγία Γραφή, σχεδόν όλους τους Αποστολικούς Πατέρες, τους Πατέρες του 4ου αιώνος, τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τους Πατέρες της Φιλοκαλίας, ιδιαιτέρως τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και άλλους, τους οποίους αποδελτίωσα, και προσπαθώ να μεταφέρω το «πνεύμα» τους.

Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάποια «ιδιομορφία» στην θεολογία. Αυτό θα γινόταν, αν ήμουν υπέρμαχος της λεγομένης «μεταπατερικής και συναφειακής θεολογίας». Αν με τον λόγο αυτό εννοούνται τα περί καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως, θα διαβάση ο αναγνώστης τα σχετικά που θα γράψω σε άλλη ενότητα, που είναι η πεμπτουσία της ορθοδόξου ασκητικής και θα πρέπει κανείς να είναι εντελώς απαίδευτος θεολογικά για να την χαρακτηρίση «ιδιόμορφη» θεολογία.

Πάντως, θεωρώ ιδιαίτερη ευλογία του Θεού που στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης από τον Καθηγητή μου Παναγιώτη Χρήστου και τους μαθητές του μυήθηκα στην διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, η οποία είναι θεολογία της Εκκλησίας και την οποία συνάντησα ενσαρκωμένη στα πρόσωπα συγχρόνων, εξαγιασμένων μοναχών.

Αλάθητοι δεν είμαστε και, ενδεχομένως, να παρατηρούνται διάφορα μικρά λάθη, αλλά προσπαθώ να ακολουθώ την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ως ορθόδοξος θεολόγος και όχι ως «μεταπατερικός και συναφειακός» θεολόγος. Οπότε και απορρίπτω μετά βδελυγμίας την φράση που μου αποδίδει ο κριτής μου και την οποία θα έπρεπε να ανακαλέση. Εάν δε επιμείνη, σημαίνει ότι έχει πρόβλημα με τον ιερό ησυχασμό και με τους Πατέρας της Εκκλησίας, με όλες τις εκκλησιαστικές συνέπειες.

Είναι γνωστόν από διάφορες θεολογικές μελέτες ότι από τον 9ο μέχρι τον 13ο αιώνα αναπτύχθηκε στην Δύση μια ιδιαίτερη θεολογία, η οποία διέφερε από την θεολογία που προϋπήρχε και εκφράσθηκε μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνος από τον άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο. Αυτή η νέα θεολογία ονομάσθηκε σχολαστική.

Οι σχολαστικοί θεολόγοι προσπαθούσαν να κατανοήσουν τον Θεό με την λογική επεξεργασία, μη διακρίνοντας την διπλή μεθοδολογία γνώσις περί του Θεού και των ανθρωπίνων και αμφισβητώντας την δυνατότητα του ανθρώπου να μετάσχη των ακτίστων ενεργειών του Θεού, λόγω της διδασκαλίας περί actus purus. Πρόκειται για μια θεολογία η οποία είναι αντίθετη με την ορθόδοξη θεολογία, η οποία είναι εμπειρική, γιατί στηρίζεται στον ησυχασμό.

Τον 14ο αιώνα έγινε έντονος διάλογος γύρω από τα θέματα αυτά μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του Βαρλαάμ και ακολούθησε στους μετέπειτα αιώνες. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφονται και από τον Κάλλιστο Αγγελικούδη για την σχολαστική θεολογία του Θωμά του Ακινάτη. Έτσι, φάνηκε η διαφορά των προϋποθέσεων της θεολογίας τόσο της ανατολικής όσο και της δυτικής παραδόσεως.

Η πρόσφατη συζήτηση για την μετάφραση των λειτουργικών ευχών αποκάλυψε μια άλλη θεολογική αρρώστια που υποπτευόμουν μέχρι τώρα και μερικές φορές την έβλεπα φανερά να διατυπώνεται ή να υπονοήται σε διάφορα κείμενα. Έγινε αφορμή να αποκαλυφθούν «εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί».

Αισθάνομαι ότι το ίδιο έγινε και στο 14ο αιώνα, την εποχή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Στην αρχή η συζήτησή του με τον Βαρλαάμ είχε αντικείμενο το περί του Αγίου Πνεύματος θέμα, αφού ο Βαρλαάμ, ενώ αντέκρουε την αίρεση του Filioque, εντούτοις εξέφραζε έναν αγνωστικισμό.

Έπειτα, η συζήτηση οδηγήθηκε στην διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργείας στον Θεό, και τέλος έφθασε στον ησυχασμό, στον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος μετέχει της ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ο Βαρλαάμ δεν μπορούσε να αποδεχθή τις απόψεις των ησυχαστών για την άσκηση, την νοερά προσευχή και την εμπειρία του ακτίστου Φωτός.

Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο βλέπουμε και στην δική μας περίπτωση. Άλλωστε, σε όλους τους αιώνες παρατηρούνται οι δύο αυτές παραδόσεις, ήτοι η σχολαστική παράδοση και η ησυχαστική-νηπτική παράδοση. Είναι επόμενο ότι κάθε φορά που το θέμα ετίθετο στην συνοδική διάστασή του, πάντοτε οι αποφάσεις έκλειναν υπέρ του ησυχασμού, γιατί αυτός είναι η βάση της ορθοδόξου θεολογίας.

Ο λόγος για την δυνατότητα ή μη μετάφρασης των λειτουργικών ευχών οδήγησε στην φανέρωση ότι υπάρχει μια άλλη θεολογική παράδοση, που διακρίνεται από την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως εκφράσθηκε από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τους ησυχαστές Πατέρες.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τόσο η μετάφραση των κειμένων, όσο ότι αυτοί που την επιχειρούν η τουλάχιστον αυτοί που την υποστηρίζουν – όχι όλοι, εξαιρώ τον Σεβ. Μητροπολίτη Νικοπόλεως κ. Μελέτιο, που μας άφησε ένα πατερικό ορθόδοξο έργο – το κάνουν αφ’ ενός μεν έχοντας ειδικές απόψεις σε θεολογικά ζητήματα, αφ’ ετέρου δε αντιδρώντας αμέσως η εμμέσως στην ησυχαστική παράδοση, η οποία πλέον κατοχυρώθηκε συνοδικώς, ως η πραγματική προϋπόθεση του ορθοδόξου δόγματος.

ΠΗΓΗ:

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ “ΡΟΜΦΑΙΑ”