Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΚΡΙΣΗ

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΚΡΙΣΗ

Του Κυριάκου

==============

Προχθές, διαβάζοντας την ανακυκλωμένη επικαιρότητα, εικασίες για το τι πρόκειται να έρθει από φθινόπωρο, η οικονομία αυτό, το ασφαλιστικό έτσι, το ΔΝΤ αλλιώς, το ένα το άλλο, μπορώ να πω ότι με έπιασε μία ανησυχία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ίδρωσε το αυτί μου. Η επανάληψη των πληροφοριών, η ανακυκλωμένη είδηση, η επανειλημμένη υπερβολή αλλά και η πολυάσχολη καθημερινότητα, μου έχει δημιουργήσει ένα μπούχτισμα, είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ με πολλές απόψεις. Δεν μπορώ να πω ότι όλη αυτή η αναμπουμπούλα με κάθε είδους προβαλλόμενη κρίση μου δημιούργησε κάποια ουσιαστική αναστάτωση. Οικονομική κρίση, πολιτιστική κρίση, εθνική κρίση, θρησκευτική κρίση κτλ. Βεβαίως δεν πρέπει να αφήνουμε την επικαιρότητα ασχολίαστη και να γινόμαστε παθητικοί δέκτες της, αλλά κατά κάποιον τρόπο νομίζω ότι η παρατεταμένη ενασχόληση μας με αυτήν, μας παρασύρει αλλού, σε άλλα μέρη.

Πιστεύω πως την πραγματική και την μεγαλύτερη κρίση της ανθρωπότητας, την είχε εντοπίσει πριν από πολλά χρόνια, μία μεγάλη μορφή της ιστορίας μας.

Πραγματικά, κάθε φορά που διαβάζω τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι, έναν κόμπο στο λαιμό. Νιώθω άβολα και παράξενα. Ο Άγιος είναι μια δυνατή γροθιά στο στομάχι.

Ανοίγοντας το βιβλίο «Λόγος περί μετανοίας» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και αντικρύζοντας πρώτο πρώτο τον τίτλο «Η αυθάδεια εκείνων, που αμαρτάνουν με την ελπίδα, ότι μπορούν να εξομολογηθούν και να μετανοήσουν», ήρθα, αιφνιδιαστικά γρήγορα και άμεσα, αντιμέτωπος με μία τρομακτική πραγματικότητα. Ίδρωσα. Αναστατώθηκα. Ανασηκώθηκα και μαζεύτηκα. Βιβλίο άνοιξα ή καθρέφτη; Συνέχισα να διαβάζω. Πολυβόλο ο λόγος του Αγίου. Χωρίς αστοχίες και περιττολογίες, κατασκίζει την αμαρτία, γίνεται φακός στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής και δε σου αφήνει περιθώρια να υποθέσεις κάτι. Έτσι κι έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτό κι αυτό πρέπει να κάνεις.

«Δεν βρέθηκε βέβαια ποτέ κανένας έμπορος τόσο ανόητος, ώστε χωρίς λόγο να ρίξη το εμπόρευμά του στην θάλασσα, ελπίζοντας, ότι πάλι θα το πάρη πίσω. Υπάρχουν όμως τόσοι ανόητοι χριστιανοί, που με την θέλησί τους ρίχνουν την καθαρότητα της ψυχής τους και την χάρι του Θεού, που είναι το μεγαλύτερο χάρισμα που στον κόσμο αυτό μπορεί να μας το δώσει ο Κύριος, ελπίζοντας ότι την καθαρότητα εκείνη και τα ουράνια χαρίσματα που έχουν, μπορούν πάλι να τα αποκτήσουν με την μετάνοια και την εξομολόγησι. Και έτσι οι ταλαίπωροι αυτοί γίνονται σκλάβοι του Άδη, δεμένοι με τις αλυσίδες του. Και αυτό το παθαίνουν, διότι ελπίζουν πως, όταν θελήσουν, μπορούν να κόψουν και τις αλυσίδες. Και πηγαίνουν μπροστά στον Εωσφόρο με τα κλειδιά της ψυχής τους στα χέρια, νομίζοντας ότι, όταν θελήσουν μπορούν να τα πάρουν πίσω»

(Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Λόγος περί μετανοίας, σελ. 10

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Άγιον Όρος)

ΠΗΓΗ:

ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ