IΩΣΗΦ ΜΟΝΑΧΟΥ ΒΙΓΛΙΩΤΟΥ,ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ "ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ"

 

ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ» 

Ὑπό Ἰωσήφ μοναχοῦ Βιγλιώτου (Ἁγιορείτου)

===== 

Διαβάζομε τό α ́ ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου του κ. Γιανναρά:

«Ἀντίστοιχα ἐμμένει (ἡ ἐκκλησιαστική «ὀρθοδοξία») στή γλῶσσα καί στή νοοτροπία δικανικῶν κυρίως, σέ ἄλλες ἐποχές, προτεραιοτήτων: στό ψυχολογικό σύνδρομο τῶν σχέσεων ἀφέντη-δούλου. Γι’αὐτό καί ἡ ἐπίμονη, πληθωρική (κατά κόρον) ἐπανάληψη αἰτημάτων γιά «συγγνώμη», «ἄφεση», «ἐξάλειψη», «καθαρμό» τοῦ ἀνθρώπου ἀπό «ἁμαρτήματα, «ἀνομήματα, «ἐγκλήματα», «παραπτώματα». Στό β ́ ἀπόσπασμα λέει: «Τό πρωτεῦον (κυριαρχικό) αἴτημα στή γλῶσσα τῆς ἐκκλησιαστικῆς «ὀρθοδοξίας» σήμερα εἶναι γιά «ἔλεος» γιά ἀμνήστευση ἀπροσδιόριστων ἐνοχῶν, ἀκαθόριστων ὀφλημάτων».

Εἶναι ἐμφανές τό ἀπαξιωτικό καί εἰρωνικό του ὕφος πού θυμίζει «νέο Γολιάθ, ὕψους τεσσάρων πήχεων καί σπιθαμῆς μιᾶς». 

Λέει ὁ Σολομών: «Στόν ἄφρονα ὅλα εἶναι ἀντίθετα». 

Καί ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης σχολιάζει: «Αὐτοί πού θεωροῦν σοφία στό νά ἀντιλέγουν καί σ’αὐτά πού λέγονται σωστά σοφέ, καί στούς ἑαυτούς τους προσάπτουν ἀτιμία καί φανερώνουν ὅτι βγῆκαν ἔξω ἀπό τούς σωστούς λογισμούς. Γιατί σοφό εἶναι αὐτό πού εἶναι ἀληθινό... ἐνῶ τό ψέμα εἶναι φοβερό, ἀκόμα κι ἄν στολίζεται μέ ἱκανότητα στό λόγο καί στή γλαφυρότητα».

Κατ’ ἀρχάς δέν ὑφίσταται, ὅπως φαντάζεται «σύνδρομο σχέσεων ἀφέντη–δούλου». Ἡ προσευχή «Πάτερ ἡμῶν...» συνηγορεῖ ὑπέρ ἡμῶν. Ἀπευθυνόμεθα σέ Θεό Πατέρα καί ὄχι σέ Θεό ἀφέντη. Συνεπιμαρτυρεῖ καί ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου γιοῦ (ὄχι δούλου) πού ἐπιστρέφει στόν Πατέρα του (ὄχι στόν ἀφέντη του). Τό προσωνύμιο «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» καί ἡ χρήση του στή λειτουργική γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπονοεῖ εὐτελισμό τοῦ πιστοῦ, ἀλλά ἀναδεικνύει τό ἀκριβῶς ἀντίθετο. 

Σημαίνει πώς ὁ Χριστιανός ἐνσυνείδητα προτιμᾶ νά εἶναι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» μέ σκοπό νά ἐλευθερώσει τό πλάσμα Του ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καἰ τῆς κάθε ἀνθρώπινης καταπιεστικῆς ἐξουσίας. Ὁ Χριστιανός βιώνει τήν ἑκούσια ὑποδούλωσή του στό Χριστό ὡς πράξη ὑπέρτατης ἐλευθερίας ὅπως ἡ Θεοτόκος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί όλοι οἱ Ἅγιοι. 

Ἄς θυμηθοῦμε: 

α) «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου», εἶπε ἡ Θεοτόκος. 

β) Ὁ πρεσβύτης Συμεών: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα». 

γ) «Παῦλος δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ». 

δ) «Ἰάκωβος Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος». 

ε) «Συμεών Πέτρος δοῦλος καί ἀπόστολος» κ.λ.π. 

Ὁ βιαστικός ἀναγνώστης δέν θά προσέξει ἕνα σοφιστικό του τέχνασμα. Τοποθέτησε ἁλματωδῶς στό τέλος τῆς ἀπέναντι σελίδας (275) τή λέξη «ἄφεση» καί «ὀφ(ει)λήματα», οἱ ὁποῖες συνειρμικά θυμίζουν τό «Πάτερ ἡμῶν...» πού ὑπέδειξε ὁ Χριστός μας. «...ἂφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν...», εἶπε ὁ Χριστός. «Ἀπαράδεκτες παλαιοεποχίτικες ἰδέες», κραυγάζει ὁ «σοφός». Δέν ἔχει νηφάλια γνώση τῆς Πίστης μας, καί γι’αὐτό, Ἀθανάσιε, διαφωνεῖ καί μέ τά σωστά. Εὔστοχα σημειώνει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος: «ἐκ τοῦ τί ἐστί (:εἶναι) τοῦτο καί τί ἐστίν ἐκεῖνο...ἄρχεται (:ἀρχίζει) καί εἰς τά μεγάλα καί βαρύτερα (:τά σημαντικότερα) καταφρονεῖν».  

(Συνεχίζεται)