π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 

Τοῦ μ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

======

«Εἶναι ὁ Παπισμὸς ἐκκλησία";

Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε σοφώτατα, μὲ τὸν γνωστὸ αὐθορμητισμό του, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Σεραφείμ, κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τοῦ Μεγάλου Φωτίου (6.2.1992), πρὸς τοὺς Καθηγητὲς τῆς Θεολογίας. Τὶ εἶναι τὸ Βατικανό, ποὺ συνιστᾶ τὴν ἄλλη ὄψη τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», μὲ τὴν ὁποία διαλεγόμεθα;

Τὸ «Βατικανὸ» ἢ «Ἁγία Ἔδρα» εἶναι πρώτιστα κράτος (stato della città del Vaticano)! Ἡ ἔκτασή του εἶναι 0,44 τετρ. χλμ. καὶ ὁ πληθυσμός του 1.000 κάτοικοι, κυρίως Ἰταλοὶ καὶ Ἐλβετοί. Ἔχει σημαία, κιτρινόμαυρη μὲ θυρεό. Ἀποτελεῖ ἀνεξάρτητο κράτος. Παλαιότερα, βέβαια, τὸ κράτος τοῦ Πάπα εἶχε πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση. Τὰ σημερινά του ὅρια καθορίστηκαν στὶς 11.2.1929 κατόπιν συμφωνίας μεταξὺ Πάπα Πίου ΙΑ´ καὶ Μουσολίνι. Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ὀ ἀρχηγὸς τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», δηλαδὴ ὁ ἑκάστοτε Πάπας.

Τὸ ἴδιο πρόσωπο (δηλ. ὁ Πάπας) εἶναι φορέας ταυτοχρόνως τόσον τῆς πολιτικῆς ὅσον καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας (δηλαδὴ θεοκρατία-παποκαισαρισμός). Ἄρα, ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα ὁ Πάπας νὰ εἶναι καὶ «πολιτικὸς-κρατικὸς» ἀρχηγός. Καὶ αὐτὸ τὸ δείχνουν καὶ οἱ καθιερωμένοι (ἐκκλησιαστικὰ) τίτλοι του:

«Ἐπίσκοπος Ῥώμης, Ἀντιπρόσωπος (Βικάριος) Ἰησοῦ Χριστοῦ, Διάδοχος τῶν Ἀποστόλων-Πριγκήπων, Ὑπέρτατη κεφαλὴ τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας, Πατριάρχης τῆς Δύσεως, Προκαθήμενος τῆς Ἰταλίας, Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας Ῥώμης, Ἡγεμὼν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, Ὕπατος Διδάσκαλος, Νομοθέτης, Δικαστής, Διοικητής».

Αὐτοὶ εἶναι οἱ καθιερωμένοι καὶ ἐν χρήσει τίτλοι τοῦ Πάπα. Τὸ Κράτος αὐτὸ τοῦ Πάπα διαθέτει Φρουρὰ (Ἐλβετοί), Φυλακές, Νόμισμα (λίρα), Δικαστήρια, Ὑπουργεῖα, Διπλωμάτες, Ῥαδιοτηλεοπτικὰ μέσα, Πρακτορεῖο εἰδήσεων (Fides), Ἐφημερίδες (κυριότερη ἡ «Osservatore Romano», ἀπὸ τὸ 1861. Ἀνάκτορα (Μπελβεντέρε, Λατεράνο). Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα, Τράπεζες.

Εἶναι, λοιπόν, ὁ Παπισμὸς Ἐκκλησία;

Ἤδη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς βοηθεῖ γιὰ μιὰ ἀντικειμενικὴ τοποθέτηση στὸ έρώτημα. Οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ εἶχαν ὅλα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ θεωροῦσαν τὸν Υἱὸ (καὶ τὸ Πνεῦμα) «κτίσμα». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμβουλεύει γι᾽ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ μὴ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ (περιβολή, λατρεία, ὀργάνωση) καὶ κάνουν τὸ λάθος νὰ τοὺς θεωροῦν Χριστιανούς, ἀλλὰ (νὰ τοὺς θεωροῦν ὡσὰν) Ἀρειομανίτες (δηλαδὴ μανιακοὺς ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου). Τὰ μυστήρια ἔχουν σημασία ὄχι ὡς Τελετές, ἀλλὰ ἂν μεταδίδουν Ἄκτιστη Χάρη· «Ὅπου, ὅμως, Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον (Χάρη)», κατὰ τὸν ἅγιον Εἰρηναῖο (β´ αἰ.).

Ὁ μακαριστὸς (σ.σ. καὶ νῦν ἤδη ἀναγνωρισθεὶς ὡς Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας) π. Ἱουστῖνος Πόποβιτς ἐντάσσει τὸν Παπισμὸ στὸ νεώτερο «Εὐρωπαϊκὸ Ἀρειανισμό».

Ὁ σοφὸς τοῦ 18ου αἰ. ἀρχιεπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρις ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχασε μετὰ τὸ σχίσμα τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ δὲν ἔχει γνησίους Ἁγίους (Ἐπιστολή του “πρὸς Κλαίρκιον”).

Ὅπως δὲ ὁμολογεῖται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Παπισμὸς δέχεται μὲν τὶς (ἀρχαῖες) οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀλλὰ ἔχει χάσει τὶς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικές των προϋποθέσεις, δηλαδὴ πνευματικότητα, θεραπευτικὸ χαρακτήρα τῶν δογμάτων κ.ἄ.

Τὰ παπικὰ δόγματα δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν συνέχειά της, τὴν ἁγιοπατερικὴ θεολογία, διότι εἶναι καρποὶ τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ἐρωτοῦν κάποιοι: Ἔχει καταδικασθεῖ ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἵρεση;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική!

Ἡ ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (Ἰ. Καρμίρης, π. Ἰ. Ρωμανίδης κ.ἄ.), ὅπως ἐπίσης οἱ «Ἡσυχαστικὲς Σύνοδοι» τοῦ 14ου αἰ. (1341, 1347, 1351), ἀποτελοῦν τὴν Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἑπομένως τὸ θέμα εἶναι σαφέστατο: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μελλοντικὰ «Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ δὲν θὰ τὶς διακηρύξει ὡς Οἰκουμενικές!

Ἡ Σύνοδος τοῦ 879 κατεδίκασε ὡς αἵρεση τὴν προσθήκη τοῦ Φιλιόκβε στὸ ἱ. Σύμβολο καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ποὺ διέπραξαν αὐτὴν τὴν ἀνίερον προσθήκη. Ὑπάρχει, λοιπόν, ἤδη Οἰκουμενικὴ καταδίκη τοῦ παποφραγκισμοῦ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ κορύφωση ὅλης τῆς ἀλλοτριώσεώς του.

Προσοχή! Οἱ προϋποθέσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε εἶναι σημαντικότερες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν προσθήκη. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσθήκης ἀπὸ τὸ Σύμβολο δὲν εἶναι ἀρκετή, ἂν δὲν ἀπορριφθοῦν ἀπαραιτήτως καὶ οἱ προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς πλάνης, δηλαδὴ ἡ “ἀντι-Γραφικὴ” καὶ “ἀντι-Πατερικὴ” θεολόγηση…

Ἡ σημερινὴ συγκυρία, ποὺ ἔχει ἐνώσει ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παπικῆς προελάσεως μὲ τὸ ἅρμα τῆς Οὐνίας, εἶναι ἀληθινὰ θεόσδοτη εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐπανεξετασθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς οὐσίας (ἐκκλησιαστικότητος, δηλαδὴ) τῆς (λεγομένης) «Λατινικῆς Ἐκκλησίας - Βατικανοῦ», ὥστε καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ἂν τὸν ἐπιθυμεῖ πιὰ τὸ Βατικανό, νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐκ νέου. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Ἡγεσίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν θὰ ἠρνοῦντο ποτὲ νὰ τεθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος τῆς (λεγομένης) «Ῥωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τὴ Ῥώμη, ἐπάνω στὴ σωστὴ βάση.

ΠΗΓΗ: 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com