ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΓΟ ΠΑΨΕ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ, ΤΩΡΑ ΣΙΜΩΣΕ ΚΑΙ ΚΛΑΨΕ, ΣΤΟΥ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ (ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ) ΤΟΥ ΚΟΡΜΙ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Είχα την ευλογία να γνωρίσω τον Μητροπολίτη Μαυροβουνίου κυρό Αμφιλόχιο (Ράντοβιτς) πριν από 4 δεκαετίες.
Κορυφαίος ορθόδοξος θεολόγος, δυνατό μυαλό και πολύ ασκητικός.
A.) Το 1977 ξέσπασε πυρκαγιά, στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους.
Ο Άγιος Παίσιος, που ασκήτευε τότε στο κελλί του Τιμίου Σταυρού, που ανήκε στην δικαιοδοσία της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, πήρε το τσεκουράκι του και βγήκε με τους πατέρες της Μονής να κατασβέσουν την πυρκαγιά.
Μεταξύ τους ήταν και ο νυν Μητροπολίτης πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέφτις και ο μετέπειτα Μαυροβουνίου κυρός Αμφιλόχιος Ράντοβιτς.
Οι δύο Σέρβοι κληρικοί πήγαν για προσκύνημα στο Άγιον Όρος και έμεναν για λίγες μέρες στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα.
Πολεμούσαν, μαζί με τον Άγιο Παίσιο και τον τότε Ηγούμενο της Μονής Αρχιμανδρίτη Βασίλειο Γοντικάκη, ολόκληρη την μέρα να δαμάσουν την πυρκαγιά και επέστρεψαν αργά το βράδυ κυριολεκτικά διαλυμένοι από την κούραση στο μοναστήρι.
Την επομένη τα χαράματα και οι δύο Σέρβοι τότε Αρχιμανδρίτες κατέβηκαν στο καθολικό της Μονής πριν αρχίσει η Ακολουθία.
Κατά την διάρκεια της πολύωρης Ακολουθίας και της Θείας Λειτουργίας προσεύχονταν όρθιοι, χωρίς να αναπαυθούν ούτε την ώρα που αναγινώσκονταν τα Καθίσματα του Ψαλτηρίου.
Και όχι απλώς προσεύχονταν όρθιοι, αλλά βρίσκονταν σε πνευματική εγρήγορση. Έκαναν συνεχώς μικρές μετάνοιες και έβαζαν τον σταυρό τους σε πολλά σημεία του αναγνώσματος του Ψαλτηρίου.
B.) Όταν ο μακαριστός Ιεράρχης πρωτοήρθε στην Κύπρο, λειτούργησε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη στην Λευκωσία.
Το κήρυγμά του, που μεταδιδόταν από το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, ξεσήκωσε κυριολεκτικά το νησί.
Αν δεν ήταν το καλύτερο κήρυγμα που άκουσα στην ζωή μου, είναι σίγουρα ένα από τα 3-4 καλύτερα κηρύγματα που άκουσα.
Ευτυχώς το θαυμάσιο αυτό κήρυγμα έχει απομαγνητοφωνηθεί και έχει δημοσιευθεί στην “Ορθόδοξη Μαρτυρία”, έκδοση του Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως “Οι Φίλοι του Αγίου Όρους”, (Τεύχος 19, σς 13-16).
Ας ελπίσουμε ότι σε κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή για να γίνει κτήμα πολλών.
Την επομένη -εργαζόμουν τότε ως εκπαιδευτικός στην Μέση Εκπαίδευση- πολλοί συνάδελφοί μου, αλλά και πάρα πολλοί μαθητές, εξέφραζαν, με τα πιο ζωηρά χρώματα, την άριστη εντύπωση που τους δημιούργησε το κήρυγμα του μεταστάντος ιεράρχη.
Γ.) Σε μεταγενέστερο στάδιο, οι εξαίρετες αυτές εντυπώσεις που είχα, για τον κυρό Αμφιλόχιο, αμβλύνθηκαν, όταν προς απερίγραπτη λύπη μου, πληροφορήθηκα, ότι ο μακαριστός Ιεράρχης συμμετείχε σε πολλές οικουμενιστικές ασχημίες, όπως έκαναν δυστυχώς και οι άλλοι μαθητές του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, με εξαίρεση τον πρώην Ράσκας Αρτέμιο.
Δ.) Αρνητικά εισέπραξα, όχι μόνον τα οικουμενιστικά έκτροπα του μακαριστού Ιεράρχη, αλλά και τις εθνικιστικές και εθνοφυλετικές του επιδόσεις.
Απολύτως κατανοητή και επαινετή η ενεργός συμμετοχή του κυρού Αμφιλοχίου στους αγώνες του ποιμνίου του. Πάντοτε οι Ιεράρχες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν μπροστάρηδες των αγώνων του λαού και συνέπασχαν με το ποίμνιό τους. Οι αγώνες, όμως, αυτοί δεν είναι επιτρεπτό να λειτουργούν ως όχημα του εθνικισμού και του εθνοφυλετισμού.
Ε.) Επέγραψα το άρθρο μου “Παναγιώτη λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί, τώρα σίμωσε και κλάψε στου Μαυροβουνίου κυρού Αμφιλόχιου το κορμί.”
Έκανα, δηλαδή, παραλλαγή του γνωστού τετράστιχου του Διονύσιου Σολωμού.
“Λευτεριά για λίγο πάψε,
να χτυπάς με το σπαθί,
τώρα σίμωσε και κλάψε,
εις του Μπάιρον το κορμί”.
Με την παραλλαγή των στίχων προσπάθησα να εξηγήσω στους αναγνώστες γιατί ανέβαλα, για αύριο, την μαχητική αρθρογραφία, για την κρίση στην Εκκλησία της Κύπρου, με αφορμή την μνημόνευση του Κιέβου Επιφάνιου από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου.
ΣΤ.) Είναι αλήθεια ότι απογοητεύτηκα πικρά με την στάση του κυρού Αμφιλόχιου, για διάφορα θέματα και ιδιαίτερα για την στάση του έναντι του Οικουμενισμού.
Όταν, όμως, μου τηλεφώνησε φίλος, και μου ανήγγειλε το θλιβερό μαντάτο της κοίμησής του, αισθάνθηκα μια πολύ-πολύ βαθειά λύπη και συνειδητοποίησα ότι, παρά τις όποιες διαφωνίες μου, διατηρούσα στην ψυχή μου μια πολύ ιδιαίτερη αγάπη για τον μεταστάντα Ιεράρχη.
Ας είναι η φτωχική αναφορά μου μνημόσυνο για την ψυχή του και ας ελπίσουμε ότι Κύριος ο Θεός τον θα αναπαύσει εν Χώρα Ζώντων.
No comments:
Post a Comment