ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΣΗΦ ΒΙΓΛΙΩΤΟΥ,ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ»

 ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ «ΡΗΤΟΡΩΝ ΠΟΛΥΦΘΟΓΓΩΝ» 

Ὑπό Ἰωσήφ μοναχοῦ Βιγλιώτου (Ἁγιορείτου)

===== 

Ο κ. Γιανναράς σάν τόν κακό σπορέα τῆς παραβολῆς συνεχίζει τή σπορά ζιζανίων. Ἀβασάνιστα καί χωρίς νά κατοχυρώνει τή γνώμη του, ἀπαξιώνει καί εὐτελίζει τόν Χριστό καί τήν Πίστη μας (γιά ἄλλη μιά φορά ἀκόμη) μέ τή μηδενιστική του ἐξαγγελία: «Δέν μοιάζει καθόλου δῶρο ἤ χάρισμα γιά τόν ἄνθρωπο νά ὑπάρχει σέ ἀτέρμονα χρόνο καί δίχως προοπτική τελευτῆς – τό ἐννόημα γεννάει μᾶλλον πανικό παρά ἐλπίδα καί παραμυθία. Ἀσύγκριτα πιό παρήγορο νά ὁδηγεῖ ὁ θάνατος σέ ἀνυπαρξία καί ὄχι σέ «αἰώνια ζωή» ὄχι σέ ὕπαρξη «εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». 

Δέν θά ἀφήσω μετέωρο καί ἀναπάντητο τό θέμα αὐτό, τό ὁποῖο συνδέεται ἄμεσα μέ τά προηγούμενα τοῦ γράμματος αὐτοῦ. Δέν θά τό ἀναπτύξω, ἀλλά θά στιγματίσω αὐτή τήν αἱρετική θέση. 

Κατ’ ἀρχάς, γνωρίζομε τρεῖς καταστάσεις: 

α) Πρό πάντων τῶν αἰώνων. Ἀντιστοιχεῖ στό πρό τῆς δημιουργίας διάστημα, τό ὁποῖο δέν εἶχε ἀρχή.

β) Ἐμεῖς, ἐπεξηγεῖ ὁ Πατριάρχης Κων/πόλεως Ἅγιος Φώτιος, «βρισκόμαστε στό τέλος τῶν αἰώνων, ὅσοι ταχθήκαμε νά παρακολουθοῦμε τόν παρόντα κόσμο...» καί 

γ) «ὡς αἰῶνες πού ἔρχονται, πρέπει νά ἐννοήσομε ἐκείνους, ὅσων ἡ φύση συμπαρατείνεται μέ τήν ἀδιάδοχη ἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν... Καί ἄν θέλεις, στούς αἰῶνες πού προχωροῦν πρός τό τέλος τους διανύομε τή ζωή μας με φθαρτό σῶμα, ἐνῶ σ’ αὐτούς πού ἔρχονται, ἀλλάζοντας τή φθορά μέ ἀφθαρσία, θά ζήσωμε ἔτσι τή δίχως τέλος ζωή».  

Ἡ ἀπιστία στή μέλλουσα ἀτελεύτητη ζωή προϋποθέτει καί ἀπιστία στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Οἱ Ἀθηναῖοι «ἀκούσαντες ἀνάστασιν νεκρῶν οἱ μέν ἐχλεύαζον, οἱ δέ εἶπον· (στόν Ἀπ. Παῦλο) ἀκουσόμεθα σου πάλιν περί τούτου». 

Καί ἐξ Ἀθηνῶν σήμερα ἀκούγεται ὅμοια χλεύη: «Αὐτά εἶναι ἄλλων ἐποχῶν». Ποιόν ἔχει ἀποδέκτη; Τόν ἴδιο τόν Χριστό μας, ὁ ὁποῖος εἶπε: 

α) «Ὅτι σοῦ ἐστίν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν». 

β) «Ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντι με ἔχει ζωήν αἰώνιον». 

γ) «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον». 

δ) Ὅποιος ἀφήσει «οἰκίαν ἢ ἀδελφούς ἢ ... (θά λάβει) ἐκατονταπλασίονα νῦν ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ ... καί ἐν τῷ αἰῶνι τῷ ἐρχομένῳ ζωήν αἰώνιον». 

ε) «Πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν (τόν Χριστόν) μή ἀπόλλυται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» κ.λ.π. Στήν Ἀποκάλυψη: «Καί ἐγενόμην νεκρός καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». 

Σύμφωνα μέ τά γραφόμενα τοῦ κ. Γιανναρᾶ θά πρέπει νά βγάλουμε ἄχρηστο καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, γιατί διακηρύττει: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». 

Ὁ Ἅγιος Ἱσίδωρος ἀκτινογραφεῖ τήν περίπτωση: 

α) «Γνώρισμα τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου, θέλει τήν μετά ἐδῶ ζωή του νά εἶναι μηδέν». 

β) «Οἱ ράθυμοι, κυριευμένοι ἀπό τό ἄγχος τῆς πονηρῆς συνείδησής τους, ἐπειδή δέν θέλουν νά ὑπάρχει οὔτε κρίση, οὔτε ἀνταπόδοση, αὐτό πού θέλουν αὐτό καί διδάσκουν, μή ἀποβλέποντας στήν ἀλήθεια, ἀλλά ἐπιβεβαιώνοντας τή δική τους θέληση». 

Δέν συζητοῦμε, λοιπόν, γιά ἕνα ἀκούσιο ὀλίσθημα, λόγῳ κεκτημένης ταχύτητας ἐκδόσεων, ἄρθρων, συνεντεύξεων καί βιβλίων. Βλέπομε μιά ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδόμησης τῆς Πίστης μας (ἄλλα ἀπ’ αὐτά πού τόν ἐνοχλοῦν εἶναι: ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἀειπάρθενος καί ὁ συχνός δοξασμός της ἀπό τήν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Φιλοκαλία, ἡ ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐνῶ δἐν διστἀζει νἀ ἐμπαίζει τούς Ἀρχιερεῖς κ.λ.π.). Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν «ἴσως γιά μιά συλλαβή...γιά νεῦμα ἕνα». 

Ἐμεῖς μετά ἀπό ὅλα αὐτά θά σιωπήσομε;