ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

____________

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Ο Άγιος Σωφρόνιος ο Αγιορείτης και ησυχαστής, εκδ. Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), σς. 607.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

===== 

Έργο λίαν δυσχερές και αυτόχρημα εργώδες ανέλαβε ο σεβασμιώτατος συγγραφέας του παρόντος. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν είναι και κατάλληλος και επαρκής. Κάθε άλλο. Ο ρέκτης επίσκοπος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος λαμπρύνει με την παρουσία του την σύγχρονη ιεραρχία της ελλαδικής Εκκλησίας. Δεν διακρίνεται μόνο για τη θεολογική του επάρκεια και τη λιπαράν του μόρφωση. Αποτελεί, άνευ αντιλογίας, κόσμημα της εν Ελλάδι Εκκλησίας για πλείστους όσους λόγους. 

Περιορίζομαι σε δύο μόνο: Την άρνησή του να προσυπογράψει το διαβόητο άρθρο 6 του Κολυμβαρίου (περί «ετεροδόξων Εκκλησιών κσι Ομολογιών») και την άρνησή του να καταλάβει το θρόνο των Ιωαννίνων εγκαταλείποντας τη μικρή κι άσημη μητρόπολη Ναύπάκτου. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι έλκει την καταγωγή του από τα Γιάννενα.

Στο παρόν πολυσέλιδο του πόνημα, που αναφέρεται στον νεωστί ανακηρυχθέντα Άγιο Σωφρόνιο, τον κτήτορα της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ, ο σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος βοηθά τον αναγνώστη να γνωρίσει εκ του σύνεγγυς το βίο και την πολιτεία του Αγίου, αλλά και να προσεγγίσει τη θεολογία του.

Αναφερόμενος λ.χ. στο θέμα της σχέσεως της Εκκλησίας με τις αιρέσεις ο Σεβασμιώτατος παρουσιάζει τη διδασκαλία του Αγίου λέγοντας: «Η απόκλιση από την Ορθοδοξία συνιστά την αίρεση, δηλαδή αλλοίωση της διδασκαλίας, αλλά και του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Μάλιστα ο Γέροντας περιγράφει μια εμπειρία του από τον καιρό εκείνο που ήταν στο Παρίσι λαϊκός, πριν γίνη μοναχός. Τότε τον είχε καταλάβει η ορμή για προσευχή και πήγαινε σε όποιον Ναό εύρισκε ακόμα και «Παπικό ναό» για να προσευχηθεί, αλλά κατάλαβε ότι σε ένα τέτοιο «Παπικό ναό» όλα του ήταν ξένα. Ο Γέροντας Σωφρόνιος θεωρεί ότι η διδασκαλία των Παπικών περί του Filioque δηλώνει την τάση τους «προς μείωση της αρχής του προσώπου,προς αναγνώριση μιάς υπερπροσωπικής ουσίας, που υπερέχει, επικρατεί, έχει την πρώτη θέση». Ασκεί βαθύτατη κριτική στον Παπισμό που έχει ως δόγμα του το αλάθητο του Πάπα και γενικά αλλλοίωσε την ορθόδοξη διδασκαλία και αυτό έχει συνέπειες και στη ζωή του ανθρώπου. Η κριτική του αναφέρεται και στην όλη διοργάνωση του Βατικανού».

Χωρίς ίχνος αμφιβολίας η εξιστόριση του Βίου του Αγίου, που μετέφερε στην Αγγλία τον αγιορείτικο τρόπο ζωής, συνεπαίρνει τον υπομονετικό αναγνώστη. Η αγιότητα, που έσβησε στη Γηραιά Αλβιώνα μετά τη μάχη του Χέηστιγκς στα 1066, όταν εισέβαλε στη χώρα ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής και επέβαλε τον Παπισμό, επανέκαμψε με την εγκατάσταση στην Αγγλία στα 1953 του ταπεινού Αγιορείτη μοναχού. Ο Σεβασμιώτατος, που γνώρισε προσωπικά τον Άγιο κατόρθωσε με τον παρόν βιβλίο να μας παρουσιάσει επαρκώς και το βίο άλλα και τη διδασκαλία του. Και για τα δυό είμαστε ευγνώμονες.