ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ κ. ΛΩΡΙΤΟΥ: “ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ”

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ κ. ΛΩΡΙΤΟΥ: “ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Η κ. Ελένη Λωρίτου έγραψε δύο σχόλια για την ανάρτηση του ιστολογίου μας “Διδάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις”.

Αναφερθήκαμε πρόσφατα στο πρώτο σχόλιο και σήμερα θα απαντήσουμε το δεύτερο σχόλιο της κ. Λωρίτου.

Εκφράζω την βαθύτατή μου απογοήτευση για δύο λόγους:

Ελλείψει επιχειρημάτων -προφανώς- η κυρία Λωρίτου έστρεψε την συζήτηση στις επιδόσεις της Ρωσσικής Ομοσπονδίας, τις οποίες αντιπαρέβαλε με τα χάλια που ζούμε στην Ελλάδα (προσθέτω και στην Κύπρο) λές και έθεσα με το άρθρο μου τέτοιο θέμα προς συζήτηση.!!!

Ο Ρωσσικός λαός και η Ρωσσική ηγεσία έχουν όντως πετύχει πολλά και τους συγχαίρουμε αδελφικά γι’ αυτό.

Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα με τον Ρωσσικό πολιτικό και εκκλησιαστικό ιμπεριαλισμό στον οποίο αναφέρθηκα με το άρθρο που έστειλε τα δύο σχόλια η κυρία Λωρίτου.

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ

__________

Για να μην προσβάλω την νοημοσύνη των αναγνωστών του ιστολογίου δεν θα συζητήσω την τραβηγμένη κυριολεκτικά από τα μαλλιά σχολιογραφία της κ. Λωρίτου, η οποία παριστάνει την θιγμένη με την αναφορά μου για το χρυσόμαλλο δέρας της Αργοναυτικής εκστρατείας. 

Όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί την έκφραση Αργοναυτική εκστρατεία και χρυσόμαλλο δέρας μεταφορικά χωρίς κατά κανόνα να υπονοεί ότι υπάρχει αναφορά σε χρηματισμό.

Η κ. Λωρίτου θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί ότι το χρυσόμαλλο δέρας της δικής της Αργοναυτικής εκστρατείας είναι η αντιπαράθεσή της με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και όχι ο χρηματισμός.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ Π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΩΣΣΙΚΟ ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟ

____________

Ας έρθουμε τώρα στα ουσιώδη. Είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω, στην κ. Λωρίτου, ορισμένα πράγματα.

1.) Ο π. Θεόδωρος Ζήσης θεωρούσε τόσο μεγάλο τον κίνδυνο από τον Ρωσσικό ηγεμονισμό και εθνοφυλετισμό ώστε δεν δίστασε να χτυπήσει ακόμη και τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς για να υπερασπίσει τον Οικουμενικό Θρόνο γεγονός που στενοχώρησε βαθύτατα τον μεγάλο αυτό Άγιο της Εκκλησίας μας.

2.) Υπενθυμίζω ακόμη, ότι παρόλον ότι ο π. Θεόδωρος είχε ανοιχτό πόλεμο με το Πατριαρχείο για τους Οικουμενιστικούς του ακροβατισμούς, δεν δίστασε -απολύτως προς τιμή του- να έλθει σε ευθεία αντίθεση με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο -με τις γνωστές για τον σεβαστό μας Γέροντα επιπτώσεις-, επειδή ο μ. Αρχιεπίσκοπος διαμφισβήτησε τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα.

3.) Αλλά και σε μεταγενέστερο στάδιο, ο σεβαστός Γέροντας δήλωσε απερίφραστα ότι παραβιάζει ανοιχτές θύρες όποιος ισχυρίζεται ότι είναι φίλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως θεσμού, έστω και αν τον βρίσκουν απολύτως αντίθετο -ως έχει χρέος έναντι του Θεού- οι οικουμενιστικοί ακροβατισμοί του Φαναρίου.

Η στάση αυτή του π. Θεόδωρου είναι απολύτως επαινετή, επειδή ο άφιλος Οικουμενιστής Πατριάρχης Βαρθολομαίος ουδόλως εκτίμησε την στάση του π. Θεόδωρου έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην αντιπαράθεση που είχε με τον μ. Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. 

Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τον π. Θεόδωρο να τηρήσει την ορθή στάση.

Η ΟΒΙΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

___________

Τους τελευταίους μήνες, όμως, ο π. Θεόδωρος έκανε 180 μοίρες θεαματική στροφή και έγινε διαπρύσιος κήρυκας των ιμπεριαλιστικών στόχων της Ρωσσικής Εκκλησίας και της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.

Δεν γνωρίζω -με βεβαιότητα- τι μεσολάβησε για την Οβιδιακή του αυτή μεταμόρφωση. 

Το σίγουρο είναι ότι αυτά που έλεγε και έκανε μέχρι πρόσφατα, με μεγάλη προσωπική θυσία υπέρ του Πατριαρχείου, τα έχει διαφοροποιήσει άρδην με αφορμή το Ουκρανικό. 

Εικάζω ότι για την θεαματική αυτή στροφή έπαιξε ουσιαστικό λόγο η δικαιολογημένη του πικρία για την απομόμωση που βρίσκεται από τότε που αποτειχίστηκε, αλλά και η εμμονή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να οδηγήσει σε καθαίρεση τους αποτειχισμένους.

Λυπάμαι να παρατηρήσω ότι η προσωπική πικρία δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος όταν κρίνουμε σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα που αφορούν μάλιστα την ενότητα της Εκκλησίας.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ ΔΙΕΞΟΔΙΚΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΥ

___________

Με τα πιο πάνω καθόλου δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να συζητηθούν οι παράμετροι του Ουκρανικού.

Κάθε άλλο!

Είναι πολύ σημαντικό να δοθεί απάντηση κατά πόσον 

1.) Έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο το έκκλητο για όλους τους επισκόπους της Ορθοδοξίας;

2.) Η Ουκρανία είναι κανονικό έδαφος της Κωνσταντινουπόλεως ή της Ρωσσίας;

3.) Μπορούν να αποκατασταθούν με συνοδική απόφαση μόνον οι Σχισματικοί ή χρειάζεται να γίνει αναχειροτονία τους.

4.) Οι ισχυρισμοί του Οικουμενικού Πατριαρχείου ότι έχει ορισμένα προνόμια, επειδή είναι το συντονιστικό κέντρο της Ορθοδοξίας, ερείδονται στην παράδοση της Εκκλησίας ή είναι προσπάθεια του Φαναρίου να εκβατικανοποιήσει την Ορθοδοξία;

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΣΙΚΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΥ

____________

Αυτό που είναι απαράδεκτο, όμως, είναι η παραγνώριση του γεγονότος ότι η Ρωσσική Εκκλησία έχει οικουμενιστικές, νεωτεριστικές και ηγεμονικές τάσεις και είναι θεραπαινίδα του Ρωσσικού κράτους. 

Απαράδεκτο, επίσης, είναι να παραγνωρίζουμε ότι η Ρωσσική Ομοσπονδία υλοποιεί με στρατιωτικά μέσα τις ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις σε βάρος της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας άλλων χωρών.

Ακόμη πιο απαράδεκτο είναι να παραγνωρίζουμε τον κίνδυνο δημιουργίας Πανορθόδοξου Σχίσματος και να χάνουμε από την προοπτική ότι το πρωτεύον είναι η ενότητα της Εκκλησίας.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο π. Θεόδωρος Ζήσης θα μετανοιώσει πικρά για την στάση που τηρεί τώρα για το Ουκρανικό. 

Όχι επειδή καταθέτει την ιδιαίτερης βαρύτητας θεολογική του άποψη για τις διάφορες πτυχές του Ουκρανικού, που είναι πολύτιμη για όλους μας, αλλά για την παραγνώριση των οικουμενιστικών, νεωτεριστικών, εθνοφυλετικών και ηγεμονικών επιδιώξεων της Μόσχας.

Οι εργασίες του Σεβ. Πειραιώς Σεραφείμ, του Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεου, του Σεβ. Κυθήρων Σεραφείμ, του Σεβ. Αρκαλοχωρίου Ανδρέα, του Σεβ. Προικοννήσου Ιωσήφ, του Σεβ. Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, του Σεβ. Μπάτσκας Ειρηναίου, του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού Ιώβ, του π. Θεόδωρου Ζήση, του π. Σεραφείμ Ζήση, του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου, του κ. Γ. Παπαθανασόπουλου, του π. Άγγελου Αγγελακόπουλου, του καθηγητή Συμεών Πασχαλίδη, του π. Γεώργιου Τσέτση, του κ. Α. Βαβούσκου, η αλληλογραφία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, ο Τόμος της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας, η συνέντευξη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε Σερβική εφημερίδα, το γράμμα προς τους ιεράρχεςτου Θρόνου περί της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας, η συνέντευξη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε Κυπριακή εφημερίδα κτλ. συνιστούν πολύ αξιόλογες συμβολές στον Διορθόδοξο διάλογο για το Ουκρανικό.

Δεν συμφωνούμε -φυσικά- με όλα τα κείμενα και για όλα τα θέματα που αναλύουν, αλλά δεν παύουν να είναι συμβολή με θεολογικές αξιώσεις στον Διορθόδοξο διάλογο για το Ουκρανικό.

Αν, όπως όλα δείχνουν, σύντομα θα οδηγηθούμε σε Πανορθόδοξο Σχίσμα, ο π. Θεόδωρος θα αντιληφθεί το μέγεθος του σφάλματος που διαπράττει, να υποβοηθεί τα σχέδια του Ρωσσικού ιμπεριαλισμού.

Τα πράγματα τα βλέπουμε στην ευρύτερη τους προοπτική και όχι καθ’ εαυτά: 

1.) Ασφαλώς και αντιτιθέμεθα στην εκβατικανοποίηση της ορθοδοξίας. 

2.) Ασφαλώς και δεν εγκρίνουμε την εισπήδηση μίας Ορθόδοξης Εκκλησίας στα κανονικά όρια άλλης. 

3.) Ασφαλώς και δεν δεχόμαστε την sine paribus Βατικάνεια κακοδοξία του Σεβ. Προύσσης.

Όλα αυτά, όμως, μπορούν να καταδικαστούν χωρίς να κινδυνεύσει η ενότητα της Εκκλησίας, το πρωτεύον, όπως πολύ ορθά τόνισε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ.  Αναστάσιος.