ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ, ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΤΗΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ, ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΤΗΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ

Της κυρίας Ελένης Λωρίτου

=====

Ο λόγος του Θεού έχει το χαρακτηριστικό ότι αναπαύει βαθειά τον άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να υποστέλλεται παρά τις διάφορες αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει ακόμα και στον εκκλησιαστικό χώρο.

H Eκκλησία και ο λόγος του Θεού θέτουν πάντα τα πρότυπα ανεξαρτήτως του τι είναι προσωπικώς, κοινωνικώς, πολιτικώς, πολιτισμικώς εφικτό. Δηλαδή το εφικτό έχει να κάνει κάθε φορά με όλους αυτούς τους παράγοντες, που πολλές φορές είναι ανεξάρτητοι της προσωπικής θελήσεως του ανθρώπου. 

Σε καμμία, όμως, περίπτωση δεν πρέπει το εφικτό να σκεπάζει και να καταργεί το πρότυπο και τανάπαλιν τα πρότυπα υπάρχουν, για να διαμορφώνουν παιδαγωγικά πνευματικούς και κοινωνικούς προσανατολισμούς και στόχους, δηλαδή πώς βλέπουμε τα πράγματα προσωπικώς και ως κοινωνία, η οποία διαμορφώνει τους θεσμούς της. Τα πρότυπα σε καμμία περίπτωση δεν υπάρχουν για να επιβάλλονται αφιλάνθρωπα. Πολύ σωστά λέγεται ότι και ο γάμος και ο μοναχισμός και η αγαμία είναι μέσα σωτηρίας του ανθρώπου. Πάνω από όλα μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η ψυχοσωματική του ισορροπία. 

Ο νόμος του Θεού είναι πάντα φιλάνθρωπος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαϊδεύει τα πάθη του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος είναι φυγόπονος είτε στον γάμο, είτε στην αγαμία ο Θεός από φιλανθρωπία διαθέτει πολύ εξυπνότερα “εφευρήματα” για να τον σώσει. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να είναι ανέραστος ακόμα και εκτός του γάμου πόσο μάλλον εντός του γάμου, όχι βέβαια κατά την φιλοσοφία του Θερμού, του Φάρου, του Γιανναρά. 

Η τεκνογονία ως στόχος του γάμου δεν αντιστρατεύεται την ερωτικότητα του ανθρώπου. Οι ενοχές που νοιώθει ο άνθρωπος στα έγκατα της υπάρξεώς του -ποιος είναι απαλλαγμένος από αυτές!- είναι συνέπεια της πτώσεως και του προπατορικού αμαρτήματος και δεν θεραπεύονται με την κατάργηση των προτύπων ως μία καθησύχαση. Αυτό είναι ένα τραγικό λάθος να καταργούμε την δυναμική της τελειώσεως του ανθρώπου. Οι πνευματικοί -ακόμα και οι αγιότεροι εξ αυτών- κάνουν τις πλέον φιλότιμες προσπάθειες για να απαλλάξουν τον άνθρωπο από το σαράκι των ενοχών. Αυτό, όμως, δεν θα γίνει με την κατάργηση της εν δυνάμει αγιότητος, των δυναμικών σχημάτων της πνευματικής ζωής και των αθλημάτων της, αλλά με την ταπείνωση. Μία φίλη έγγαμος μου είχε πει -και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα- ότι ο άγιος γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος μέσω ενός μοναχού πατέρα την επέπληξε δριμέως, γιατί λόγω μιάς ασθένειάς της είχε παραμελήσει τελείως την εμφάνισή της! Κανείς και προ πάντων ο λόγος του Θεού δεν θέλει να καταργήσει τον γάμο και τις χαρές του! Αλλοίμονο!

Με όλη την παραπάνω φιλολογία θέλουμε να καταλήξουμε στον τρόπο, με τον οποίο βλέπουμε την οικογένεια και μεμονωμένα ως πρόσωπα υπό μία πνευματική έννοια, που απεργάζεται την σωτηρία του ανθρώπου, και ως κοινωνία που διαμορφώνει θεσμούς, που βοηθούν την πραγμάτωση του γάμου και δεν τον αντιστρατεύονται. Βεβαίως τα μεμονωμένα πρόσωπα, έστω και αν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, δεν μπορούν να πολεμήσουν την παντοδυναμία των πολιτικών που πνίγουν τον γάμο, την οικογένεια, την τεκνογονία, γιατί η πολιτική μας αποφάσισε να γίνει εθνοκτόνος. 

Σήμερα στην Ελλάδα ο ίδιος ο γάμος θεωρείται ως ένα θαύμα. Δεν μιλάμε πλέον για τεκνογονία, αλλά για γάμο. Βεβαίως αν κανείς δεν έχει ψωμί, μπορεί να φάει παντεσπάνι. Δηλαδή αν κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον γάμο, μπορεί έστω και άκων να ζήση πνευματικά την αγαμία και όχι τα παντοειδή παρατράγουδα, τα οποία έχουν γίνει καθεστώς για την εν πολλοίς αποστατημένη κοινωνία μας. 

Επίσης το υψηλό πολιτισμικό επίπεδο είναι θνησιγενές, δηλαδη γεννά τον θάνατο. Γι’ αυτό θα πρέπει να μπούμε στον πειρασμό να το χαμηλώσουμε. Στην ανάγκη ο άνθρωπος ας εκπληρώσει τις πολύ βασικές του ανάγκες, μεταξύ αυτών και η αναπαραγωγή. Έχοντες τροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα. Βλέπουμε ότι η Ευρώπη με το υψηλό πολιτισμικό επίπεδο πεθαίνει και επικρατούν οι φυλές που από τα 13 τους χρόνια αναπαράγονται. Η Ελλάδα εκ των ενόντων με την ελληνική της παιδεία μπορεί να μορφώσει τα παιδιά της και να τους δώσει μία υψηλού επιπέδου παιδεία. Είναι θέμα πολιτικών και συλλογικών επιλογών. 

Για να μην θεωρηθεί ότι λέω ασυναρτησίες -πού κολλά η τεκνογονία με την παιδεία!- διευκρινίζω ότι το μεγάλο άγχος της κάθε ελληνικής οικογένειας είναι η μόρφωση των παιδιών και τα φροντιστήρια, γιατί το δημόσιο σχολείο είναι ανεπαρκές, δηλαδή η οικογένεια δεν μπορεί να μορφώσει πολλά παιδιά. Είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που πονά και έχει γίνει βραχνάς. 

Σε κάθε περίπτωση πολύ καλά πράττει ο άγιος ηγούμενος π. Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης και προβάλλει την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως προκύπτει από την ορθόδοξη και ευαγγελική Αλήθεια. Η προσωπική μου εντύπωση είναι -μπορεί να κάνω και λάθος- ότι πέρα από την ευλογία του Θεού που έλκει η πολύτεκνη οικογένεια, είναι και μία άμυνα απέναντι στον “καιρό της αποστασίας”, διότι η μεγάλη οικογένεια είναι από μόνη της μία μικρή κοινωνία, που προστατεύει και θωρακίζει το παιδί και την ψυχολογία του απέναντι στην καταστροφική επίδραση μιάς αποστατημένης κοινωνίας. Ευχαριστούμε τον άγιο ηγούμενο π. Αθανάσιο.