Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΝΟΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Γ΄

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΝΟΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ 

Γ΄

Tου Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

3. Γιατί διήρκεσε τόσο πολὺ ἡ προσυνοδικὴ διαδικασία;

Ἡ ἀπάντηση δὲν εἶναι δύσκολη. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ οἱ σκοποὶ τῆς «Συνόδου» δὲν ἐκινοῦντο στὴν ὀρθόδοξη συνοδικὴ παράδοση, ἡ ὁποία βασικῶς προϋποθέτει ὅτι κάθε σύνοδος ἀκολουθεῖ καὶ σέβεται τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων συνόδων «ἑπομένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»· καταδικάζει τὶς συμπροσευχὲς ποὺ ἐκεῖνες ἀπαγόρευσαν καὶ τὶς αἱρέσεις ποὺ ἐκεῖνες κατεδίκασαν, σὰν νὰ εἶναι ὅλες οἱ σύνοδοι συνεδρίες μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς συνόδου. Καταπολεμεῖ καὶ ἀναθεματίζει νέες αἱρέσεις ποὺ ἐμφανίσθηκαν καὶ ἀνησυχοῦν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμετωπίζει ποιμαντικὰ καὶ διοικητικὰ προβλήματα καὶ γενικῶς φροντίζει νὰ τηρεῖται ἀπαρασάλευτα ἡ εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔπραξε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα. Ὄχι μόνο δὲν ἐπανέλαβε τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων ποὺ οἱ παλαιὲς σύνοδοι κατεδίκασαν, ὅπως τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα τὶς ὀνόμασε ἐκκλησίες. Ἀντὶ νὰ καταδικάσει τὴν νέα παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν εἰσήγαγε συνοδικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐπαινώντας τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καὶ τὴν ἐξευτελιστικὴ συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλαδὴ στὸ προτεσταντικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Ἀπέφυγε νὰ καταδικάσει τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖες ἔγιναν πλέον συρμὸς καὶ μόδα· ἀντίθετα τὶς ἐπεκύρωσε μὲ τὴν συμπροσευχὴ τῶν ἑτεροδόξων παρατηρητῶν στὶς διάφορες ἀκολουθίες. Δὲν ἀσχολήθηκε, ἀντίθετα διέγραψε ἀπὸ τὴν θεματολογία τὸ καυτὸ καὶ ἐπεῖγον θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, δὲν ἔλυσε τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς οὔτε τοῦ αὐτοκεφάλου, καὶ ἁπλῶς ἐνόμισε ὅτι καλύπτει ὅλα αὐτὰ τὰ κενὰ μὲ γενικόλογες θεολογικὲς διακηρύξεις στὸ μήνυμα καὶ στὴν ἐγκύκλιο ποὺ ἐξαπέστειλε.

Ἡ ὀρθόδοξη καὶ παραδοσιακὴ ἀντιμετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν θεμάτων δὲν ἦταν ἐπιθυμητὴ στοὺς σχεδιαστὰς τῆς «Συνόδου». Σὲ κάθε φάση τῆς μακρόχρονης προετοιμασίας ἡ ἀγρυπνοῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἤγειρε ἀντιρρήσεις. Σεβαστοὶ Γέροντες καὶ Ἅγιοι νεώτεροι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ μαχητικοὶ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος σύσσωμο, ἡ πάλαι ποτὲ παραδοσιακὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πολλοὶ καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, χριστιανικὲς ἀδελφότητες καὶ σωματεῖα, καὶ πλῆθος πιστῶν, ἀντιδροῦσαν στὴν σύγκληση τῆς Συνόδου[3], διότι ἐγνώριζαν τοὺς ἀντορθόδοξους στόχους της. Δὲν εἴχαμε ἐδῶ τὸν ἀλάθητο καὶ πρῶτο πάπα γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, ὅπως ἔκανε μὲ τὴν Β´ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία ἂς σημειωθεῖ, παρὰ τὶς κάποιες ἐκσυγχρονιστικὲς καὶ προτεσταντίζουσες ἀποφάσεις της, δὲν ἔθιξε καθόλου τὰ οὐσιώδη ἐκκλησιολογικὰ δόγματα τοῦ Παπισμοῦ. Καθυστεροῦσαν, λοιπόν, κοσκίνιζαν καὶ μαγείρευαν οἱ μάγειροι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέχρις ὅτου ἀλλάξουν ἐπὶ τὸ εὐνοϊκώτερο οἱ συνθῆκες γιὰ τὴν σύγκληση τῆς οἰκουμενιστικῆς τους «Συνόδου». Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς μακροχρόνιας προετοιμασίας καὶ ἀντιπαραδοσιακῆς καθυστέρησης. Δὲν τοὺς ἔβγαινε ἡ οἰκουμενιστική «Σύνοδος», ποὺ θὰ διέκοπτε τὴν συνέχεια τῆς Συνοδικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.

Ἡ αἰφνίδια ἐπίσπευση τῆς σύγκλησης τῆς «Συνόδου» ἀπὸ τὸν τρίτο μεγάλο σκυταλοδρόμο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, μετὰ τοὺς Μελέτιο Μεταξάκη καὶ Ἀθηναγόρα, ὀφείλεται στὴν ἐκτίμηση, ὅτι τὸ κλῖμα τώρα εἶναι εὐνοϊκό. Ἡ παραδοσιακὴ καὶ συντηρητικὴ μέχρι τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄλλαξε πορεία καὶ πλεύση πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό· στὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἐμφυτευθῆ οἰκουμενιστικοὶ πυρῆνες ποὺ τὸ διχάζουν καὶ τὸ ἐμποδίζουν νὰ ἐκφρασθεῖ παραδοσιακά· οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν υἱοθετήσει μὲ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν τὸ οἰκουμενιστικὸ ψευδοόραμα, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη τῆς ἵδρυσης Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, ἀπὸ τὴν μετατροπὴ τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ καὶ ἀπὸ πλῆθος δημοσιευμάτων καὶ ἐκδηλώσεων· οἱ θεολόγοι τοῦ «Καιροῦ» καὶ τῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας» τοῦ Βόλου καλύπτονται καὶ ἐνισχύονται ἀπὸ πατριαρχικές, ἀρχιεπισκοπικὲς καὶ ἐπισκοπικὲς εὐλογίες, ἐνῶ ξεθεμελιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν σωτήριο «καιρό» τῆς Κ. Διαθήκης τὸν μετατρέπουν σὲ καιρὸ ἀπωλείας, προσαρμογῆς καὶ καινοτομίας. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς Μεγάλης Ρωσίας συμπλέει μετὰ χαρᾶς μέσα στὰ θολὰ νερὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκτροπῆς, ἐνῶ θὰ μποροῦσε ἀνταποκρινόμενη στὰ ἀντιοικουμενιστικά, ἀντιπαπικά, ἀντιδυτικὰ αἰσθήματα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ νὰ ἀνατρέψει τὴν καταστροφικὴ πορεία. Καὶ ὁ δικός μας εὐσεβὴς λαός, ὁ ἑλληνικός, ζαλισμένος ἀπὸ τὰ μνημόνια, τὴν φορολογία, τὴν ἀνεργία, τὴν αἰφνίδια ἀνατροπὴ τῶν βιωτικῶν του σχεδίων καὶ προγραμμάτων, στήνεται στὶς οὐρὲς τῶν τραπεζῶν, τῶν ἐφοριῶν, τῶν συσσιτίων, προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὸν ἐπιούσιο, νὰ ἐπιβιώσει καί, πλὴν ὀλίγων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικά.

(Συνεχίζεται)