Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΝΟΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Δ΄

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΝΟΘΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ 

Δ΄

Tου Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

4. ῾Η «Σύνοδος» τῆς Κρήτης δὲν εἶναι γέννημα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νὰ λοιπόν, ποιά κατάλληλη στιγμή, ποιό εὐνοϊκὸ κλῖμα περίμεναν τὰ κλιμάκια τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, γιὰ νὰ τερματίσουν τὸ κοσκίνισμα καὶ τὸ μαγείρεμα ἐπὶ ἕνα σχεδὸν αἰώνα, καὶ νὰ συγκαλέσουν ἐσπευσμένα τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπατῶνται ὅμως, ἂν νομίζουν, ὅτι, ὅπως ξεγέλασαν πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους -εὐτυχῶς ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ξεγελάστηκαν- θὰ ἐξαπατήσουν καὶ τὴν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἐξαπατήσουν τελικῶς τὸν Θεό, τὸν ἱδρυτὴ καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀποδιώκει τὰ πνεύματα τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ὡς καρπὸς καὶ γέννημα ἀλλοτρίων πνευμάτων θὰ ἀπορριφθεῖ καὶ θὰ σβήσει ἀπὸ τὶς δέλτους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὡς νόθο γέννημα κακῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ὠδίνων, τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς ἀγάπης κάποιων προκαθημένων πρὸς τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ κυοφορήθηκε καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε· δὲν εἶναι τέκνο καὶ γέννημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· στὴν Κρήτη μᾶς τὴν ἔφεραν ἁπλῶς γιὰ ἀναγνώριση, ἀλλὰ τὸ DNA της δὲν εἶναι συμβατὸ μὲ τὰ βιολογικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν μᾶς εἶχε προειδοποιήσει ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὶς ἐρωτικὲς προτιμήσεις τοῦ Ἀθηναγόρα; Ταιριάζει ἀπόλυτα στὴν συνάφεια: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναῖκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας, δὲν τοῦ κάνει καμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή»[4].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1]. Γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴν Κωνσταντινούπολη βλ. περισσότερα εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στὸν Οἰκουμενισμό. Ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ τοῦ 20οῦ αἰώνα», εἰς τὸ πρόσφατο βιβλίο μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 15-48.

[2]. Γιὰ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση καὶ γενικῶς τὸν οἰκουμενιστικὸ ρόλο τοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη βλ. περισσότερα στὴν μελέτη μας «Παλαιὸ καὶ Νέο Ἡμερολόγιο. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;» Θεοδρομία 18 (2016) 264-291 καὶ στὸ προαναφερθὲν στὴν ὑποσημ. 1, βιβλίο μας, στὶς σελ. 179-216, ὅπου παρατίθενται πολλὲς ἀρνητικὲς ἐκτιμήσεις γιὰ τὸν ἐσχάτως πολυεπαινούμενο πολυπράγμονα καὶ καινοτόμο πατριάρχη.

[3]. Ὅλες αὐτὲς τὶς ὑγιεῖς ἀντιδράσεις βλ. στὸ εἰδικὸ ἀφιερωματικὸ διπλὸ τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016.

[4]. Ἀπὸ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸν ἀείμνηστο Γέροντα π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο γιὰ δημοσίευση στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» μὲ ἡμερομηνία 23 Ἰανουαρίου 1968. Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς βλ. εἰς Θεοδρομία 12 (2010) 420-423. Γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνήθως ἀποσιωπᾶται βλ. τὸ ἀφιερωματικὸ εἰς αὐτὸν τεῦχος τῆς Θεοδρομίας Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2015.