ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΕΚΤΟΝΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΕΚΤΟΝΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Σε άρθρο του ο κ. Σ Παπαντωνίου wwwsteliospapantoniou.blogspot.com, που επιγράφει “Ανταν αρκέψαν...” (δηλαδή “Οταν άρχισαν”) διαπίστωσα ότι, όχι μόνον ο αρθρογράφος, αλλά και ο Γ. Σέρτης στον οποίο παραπέμπει και ο κ. Μιχάλης Iγνατίου, και ο κ. Νίκος Χειλαδάκης, το ιστολόγιο defence.net και πολλοί άλλοι εκφράζουν τον ίδιο φόβο: Καθόλου δεν αποκλείεται οι Τούρκοι να δώσουν διέξοδο στα εσωτερικά τους προβλήματα με επίθεση κατά του Ελληνισμού.

Πολλώ μάλλον αφού ακούσαμε τον ίδιο τον Ερντογάν - εφέντη να μιλά με τόσο μίσος για τον ναό της Αγίας Τριάδας στην πλατεία “Ταξίμ”.

Ορθά όσα λέγει ο κ. Παπαντωνίου στο άρθρο του; 

Οχι ακριβώς! 

Βλέπει ξεκάθαρα ότι οι όποιες υποχωρήσεις μας - που ουσιαστικά έγιναν το 1977 όταν ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος έδωσε στον Ντενκτάς ως συνομιλητής εκ μέρους του τότε Προέδρου Μακαρίου τον χάρτη με τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία - κατέληξαν σε βάρος μας. 

Αυτές οι υποχωρήσεις επισφραγίστηκαν οριστικά με τη συμφωνία Μακαρίου - Ντενκτάς.

Στην πραγματικότητα σήμαιναν ότι δεχόμαστε την νομιμοποίηση της διχοτόμησης της Κύπρου. 

Και ναι μεν αυτές οι συμφωνίες ήταν ένα κολοσσιαίο σφάλμα, αλλά το ουσιαστικό μας πρόβλημα δεν είναι απλά οι απαράδεκτες υποχωρήσεις μας, αλλά η υπεροπλία της Τουρκίας, η οποία ασφαλώς δεν πρόκειται ΠΟΤΕ “να παραδώσει με την πέννα αυτά που κατέλαβε με την λόγχη.”

Η επίκληση του “ευρωπαικού κεκτημένου”, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κτλ., κτλ., δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα στη διεθνή πολιτική.

Ο κ. Παπαντωνίου είναι κλασσικός φιλόλογος - και πολύ καλός φιλόλογος. 

Εκτός από τον αγαπημένο μου συγγραφέα Αισχύλο, στον οποίο παραπέμπει, ελπίζω ότι διαβάζει - με την ίδια τουλάχιστον προσοχή - τον Θουκυδίδη. Ενα εξίσου αγαπημένο στον γράφοντα συγγραφέα.

Τότε μόνον θα αντιληφθεί ότι η ανατροπή του ισοζυγίου στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή είναι αυτό που προέχει. 

Αν η ανατροπή αυτή δεν επιτευχθεί και αν εμείς δεν σταματήσουμε να αναμένουμε από τους διάφορους Ανάν και Ντάουνερ να μας δώσουν λύση, πρέπει να ξεγράψουμε τουλάχιστον τη Βόρεια Κύπρο. 

Αλλά αυτό δεν αρκεί για να γλυτώσουμε την Νότια Κύπρο. 

Πρέπει να κλείσουμε τα οδοφράγματα και να αναπτύξουμε ισχυρό σύστημα άμυνας που να διασφαλίζει την ελεύθερη Κύπρο.

Θέλουμε να ελευθερώσουμε την σκλάβα Βόρεια Κύπρο; 

ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΝ τρόπος υπάρχει.! 

Ο απελευθερωτικός πόλεμος. 

Κανείς δεν "θα μας δώσει με την πένα αυτά που κέρδισε με τη λόγχη". 

Το πολύ που θα μας δώσουν είναι μια άλλη παραλλαγή του σχεδίου Ανάν. 

Οποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό είναι ώρα να ξεσκονίσει το βιβλίο της Ιστορίας του Θουκυδίδη και να στρωθεί στο διάβασμα.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα του άρθρου του κ. Στέλιου Παπαντωνίου, που μας έδωσαν την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου:

“Πόθος μας μεγάλος να γίνει κομμάτια η Τουρκιά, να διαμοιραστεί σε λαούς, αντιμαχόμενους πληθυσμούς, παρατάξεις, θρησκευτικές και αντιθρησκευτικές ομάδες. Η μπότα της μας πατά στον τράχηλο σαράντα χρόνια τώρα, ενώ συνεχώς η ύβρις Τουρκίας - Ερντογάν και λοιπών ανομάτιστων ογκούται, φυσιοί, ενώ εμείς ελπίζουμε στην άτη, στην τύφλωση του υβριστή, στην παράλογη συμπεριφορά του που θα τον ρίξει στο στόμα του θεριού της τίσης - αισχύλεια διδάγματα - στην πληρωμή για το κακό που προκαλεί, σ’ εμάς και σ’ όλους τους αντίπαλούς του.

Στην Τουρκία όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί η επανεκλογή του Ερντογάν, η πολυετής διακυβέρνηση της χώρας από αυτόν και την κυβέρνησή του έχει -κατά παραδοχή πολλών-  στεφθεί με επιτυχία. Δεν είναι όμως δυνατό να μη βλέπουν εχθροί και φίλοι του την ορνεοαρπακτική επεκτατική πολιτική του, προπάντων απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και όχι μόνο, την ισλαμική μαντίλα, δική του και  της γυναίκας του. Δυσμενή σχόλια για τη συμπεριφορά του δημοκρατικά εκλελεγμένου δικτατορίσκου έναντι των διαδηλωτών στη θεωρούμενη από πολλούς δυτικούς δημοκρατικό πρότυπο χώρας για τους μουσουλμάνους, εκφράζονται από Αμερική ως Ρωσία, και αυτά όμως εξαρτώνται από τις βλέψεις και τα σχέδια των μεγάλων για τις μικρές και ποικίλες ψηφίδες της υφηλίου, ιδιαίτερα τώρα με την αναδιάταξη του ενεργειακού χάρτη και τη σημασία που αποδίδεται στην αξία των φυσικών μας πόρων.

Δυστυχώς η Τουρκία σχεδίασε από τη δεκαετία του ΄50 τη δράση της στην περιοχή και ειδικά στην Κύπρο, σταδιακά την εφαρμόζει και επιτυγχάνει, κι αν παραμέναμε εις την αυτήν θέση θα ήμαστε ευτυχείς, αλλά δυστυχώς οι οπισθοχωρήσεις κι οι αποτυχίες μας κραυγάζουν, ενώ οι κώδωνες των κινδύνων ακούονται και από ώτα μη ακουόντων.

Το νεοελληνικό κράτος, γκρεμοτσακισμένο στου Κακού τη σκάλα, ανέχεται αναξιοπρεπώς προκλήσεις από αέρος και θαλάσσης, ενώ στην Κύπρο η τουρκική θρασύτητα με τις χιλιάδες των οπλισμένων στρατιωτών, ως διά μαγείας εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο των μεγάλων δυνάμεων και μάλιστα των συνευρωπαίων και του διεθνούς οργανισμού, στον οποίο εναποθέσαμε τις αφελείς ελπίδες της μικρότητας και αναξιότητάς μας.

Σήμερα, περισσότερα παρά ποτέ, διατυμπανίζεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων πτηνών και φυτών, των μικροβίων, των μικρών και ελαχίστων, γίνεται λόγος για μισαλλοδοξία και καταπίεση των μειονοτήτων, για σεβασμό των δικαιωμάτων των, αλλά κανείς δεν μας περιλαμβάνει - ούτε κι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας -  στους πρόσφυγες, στους εξορισμένους από το γενέθλιο παράδεισο, στους εγκλωβισμένους στα ίδια τα χωριά μας, στους δεδιωγμένους και αγνοουμένους. Οι ίδιοι διαγράφουμε καθημερινώς τα δικαιώματά μας παπαγαλίζοντας το φόβο μην αποκληθούμε ρατσιστές. Τρισαλί σε μας τους τρις παθόντες.

Αλλά ο ελληνισμός δεν κατοικοεδρεύει μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Είναι παγκόσμια διεσπαρμένος, δεν κατόρθωσε όμως ακόμα να ενώσει δυνάμεις ελληνικές και χριστιανικές, πριν είναι αργά.”