ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΗ ΣΙΕΡΡΑ ΛΕΟΝΕ

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΗ ΣΙΕΡΡΑ ΛΕΟΝΕ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Παραστατικός και γλαφυρός ο λόγος του Μακαριότατου Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρου και συγκλονιστική η μαρτυρία που καταθέτει για την απέραντη δυστυχία που χτύπησε την φτωχή σε υλικά μέσα αλλά πλούσια σε πίστη των κατοίκων της Σιέρρα Λεόνε.

Θαυμαστό το έργο που επιτελεί το Ιεραποστολικό Κέντρο “Οσιος Μωυσής ο Αιθίοπας”, που παρέχει προστασία στα ακρωτηριασμένα παιδιά της Αφρικής, μιας χώρας που υπέστη ανήκουστα βάσανα τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας των διαμαντιών που έχει που εγιναν αφορμή για την πιο σκληρή μεταχείριση των κατοίκων της από ντόπιους και ξένους αδίστακτους έμπορους διαμαντιών.

Αυτό που μετρά - όπως τονίζει ο Μακαριότατος - δεν είναι ο πόνος αυτών των ανθρώπων, αλλά το μήνυμα της Ανάστασης, της πίστης και της ελπίδας που δίνουν με την εν Χριστώ μαρτυρία τους στην Εκκλησία.

Παραθέτουμε στη συνέχεια απόσπασμα από το άρθρο του Μακαριότατου Αλεξανδρείας, που δημοσιεύθηκε στο έντυπο της “Καθημερινής”, που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ: ΤΙ ΕΙΔΑ ΣΤΗ ΣΙΕΡΡΑ ΛΕΟΝΕ

Του Μακ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου

===========

Αν και διακονώ την Αφρική επί σειρά ετών, ο αφρικανός συνάνθρωπος δεν παύει να με εκπλήσσει κάθε φορά και με καταρτίζει το παράδειγμα της ζωής, της σκέψης, του λόγου του.

Από την ιεραποστολική πορεία αγάπης στις δυτικές εσχατιές της αφρικανικής ηπείρου – στη Νιγηρία, στη Σιέρρα Λεόνε και στην Γκάμπια – ανεξίτηλα χαράχτηκε στις δέλτους της καρδιάς μου το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου 2012. Εκείνο το απόγευμα είχα την ευλογία να επισκεφθώ ένα μοναδικό ιεραποστολικό κέντρο, που κάνει περήφανη όχι μόνο την Αλεξανδρινή Εκκλησία, αλλά και σύσσωμη την Ορθοδοξία. Επισκέφθηκα το Ιεραποστολικό Κέντρο Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος στο Waterloo της Σιέρρα Λεόνε.

Εκεί βρίσκουν στοργή και καταφύγιο τα ακρωτηριασμένα θύματα του εμφυλίου πολέμου που σαν αλέτρι κοφτερό πλήγωσε τη γη μιας από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη μας. Έπαθλο άθλιο του παράλογου αυτού αλληλοσπαραγμού ήταν τα διαμάντια που η χώρα αυτή κρύβει στα σωθικά της. Τα ματωμένα αυτά διαμάντια έγιναν η αφορμή ένας ολόκληρος λαός να θυσιαστεί στο βωμό των συμφερόντων, ντόπιων και ξένων.

Στον υπό ανέγερση Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος δεν αφουγκράστηκα μόνο τους αναστεναγμούς και τους κρυμμένους λυγμούς των θυμάτων του εμφυλίου παραλογισμού. Κυρίως αντίκρυσα στα μάτια των αφρικανών αδελφών ακέραια την πίστη στον Θεό. Διότι μπορεί το αδελφοκτόνο μίσος να τους στέρησε την σωματική τους αρτιμέλεια, δεν κατόρθωσε ωστόσο να τους στερήσει ούτε μια στιγμή το πλεονέκτημα της πίστης στον Θεό.

Πλάι στον Ιερό Ναό ένα φυτώριο Ορθοδόξου παιδείας λειτουργεί προς κατάρτιση εκατοντάδων παιδιών. Το Ναό και το σχολείο πλαισιώνουν κλινική, πρεσβυτέριο, κοιτώνες φιλοξενίας των ακρωτηριασμένων παιδιών και σειρά εργαστηρίων όπου οι ανάπηροι ενήλικες εργάζονται για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.

Άλλος παρασκευάζει σαπούνι, άλλος κατασκευάζει γεωργικά εργαλεία, άλλος πλέκει καλάθια. Όλα γίνονται με τα πλέον πρωτόγονα μέσα. Όλα σου θυμίζουν εικόνες ξεθωριασμένες από την τεχνολογική λάμψη της εποχής μας. Και όμως σε αυτό το μελίσσι της δημιουργίας το κυρίαρχο συναίσθημα των ανθρώπων δεν είναι άλλο παρά η χαρά.

Τα διαμάντια, αυτή η δωρεά του Θεού προς τη Σιέρρα Λεόνε, έγιναν το μήλον της έριδος όχι προς διαχείριση και οικονομία επ’ ωφελεία των κατοίκων της χώρας, αλλά προς αρπαγή και εκμετάλλευση, προκαλώντας βαθιές πληγές στην ειρηνική συνύπαρξη των κατοίκων της χώρας αυτής. Στην επούλωση των πληγών αυτών ζητά να συμβάλει με κάθε δυνατό τρόπο – πνευματικά, εκπαιδευτικά, ιατρικά, βιοποριστικά – η σύγχρονη αυτή “Βασιλειάδα”.

Αυτό που με τρόπο συνταρακτικό βίωσα εκείνο το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου 2012 στο Ιεραποστολικό Κέντρο Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος στο Waterloo της Σιέρρα Λεόνε, ήταν ότι, ακόμα και όταν όλα χαθούν, αναπαλλοτρίωτο μένει εντός μας το δικαίωμα να αγαπάμε τον Θεό στον πλησίον και να αγαπάμε τον πλησίον για χάρη του Θεού. Τον πλησίον που μπορεί να είναι για εμάς ξένος, αλλά πάντοτε είναι και συγγενής!

ΠΗΓΗ:

Πυλώνας Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ