ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΑΥΤΟΠΡΟΒΟΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Πολύ ορθές οι επισημάνσεις του καλού ιστολογίου “Χριστιανική Βιβλογραφία” αναφορικά με την αντιχριστιανική στάση πολλών παραγόντων (πρωθιεραρχών, επισκόπων, μοναστηριών, ενοριών κτλ.), που αυτοπροβάλλονται συνεχώς με εντελώς αντιχριστιανικό τρόπο.

Η πληροφόρηση για θέματα ρουτίνας θα έπρεπε να μην ξεφεύγει τα όρια της Μητροπόλεως, της Μονής ή της ενορίας. Εντουτοις γίνονται παγκοίνως γνωστά με τη συνοδεία βίντεο και φωτογραφικής μηχανής και με το ρεπορτάζ αργυρώνητων κονδυλοφόρων και επικοινωνιολόγων.

Ενα από τα μύρια κακά που κληροδότησε ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στην Εκκλησία ήταν το μπαλκόνι, η πλατεία, το μικρόφωνο, οι επικοινωνιολόγοι και η κάμερα.

Είναι μια θλιβερή κατάσταση, που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την Ιεραρχία, τοσούτον μάλλον εφόσον πολλοί των ιεραρχών τυγχάνουν ένοχοι αυτής της τακτικής.

Το καλό ιστολόγιο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” αναφέρεται επίσης στην ανθρωποφαγική τακτική ορισμένων εκκλησιαστικών και θεολογικών παραγόντων, η οποία έχει καταστεί κυριολεκτικά γάγγραινα στο σώμα της Εκκλησίας.

Οι διαχειριστές του ιστολογίου “Χριστιανική Βιβλιογραφία” - όπως και οι περί των π. Σαράντη καλοί πατέρες - πρέπει να προβληματιστούν όμως, αν η τακτική του “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”, που έχουν υιοθετήσει έναντι του σατανικού και σοβαρά παρανοικού Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαδραχάνη και των ομοίων του, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το αποκαρδιωτικό αυτό φαινόμενο.

Αν τα αχρεία αυτά υποκείμενα αντιμετωπίζονταν αποφασιστικά διαφορετική θα ήταν η κατάσταση. Η κακώς νοούμενη ανοχή όμως προς τους συκοφάντες, τους παρανοικούς και τους ασχημονούντες (η οποία λανθασμένα εκλαμβάνεται ως ορθή πνευματική στάση), μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Δεν είμαστε σε θέση φυσικά να καθορίσουμε την στάση άλλων ανθρώπων. Απλά έχουμε υποχρέωση να συνεχίσουμε να πράττουμε το καθήκον μας.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το καυστικό και γλαφυρό σχόλιο της “Χριστιανικής Βιβλιογραφίας” που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΣΤΙΛΒΩΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΧΗΜΗ «ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑ»

Του ιστολογίου “Χριστιανική Βιβλιογραφία”

=====

Ἡ ἐκκλησιαστική (καταχρηστικῶς ἀποκαλουμένη) εἰδησεογραφία εἶναι δείκτης μιᾶς παρακμῆς στὸν ἐκκλησιαστικὸ (καταχρηστικῶς ἀποκαλούμενο) χῶρο. Στὴν εἰδησεογραφικὴ ἐπιφάνεια ἀναδύεται καὶ στὸ ἠλεκτρονικὸ “γυαλὶ” ἀποτυπώνεται κρουστὴ ἡ θρηνώδης παθολογία τοῦ “ἐκκλησιαστικοῦ γίγνεσθαι” καὶ εὐτελίζεται στὰ μάτια τῶν “παραέξω” ἀνθρώπων τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό.

Μαζὶ μὲ τὴν μωροφιλοδοξία καὶ τὴν κενόδοξη “ἐπικοινωνιολατρία” στριμώχνονται γιὰ τὶς πρῶτες θέσεις ἡ τιποτολογία, ἡ γελοιότητα μαζὶ μὲ τὴν γλοιωδία καὶ τὴν ἀκατέργαστη κολακεία. Ὅσο γιὰ τὴν θέση τῆς ἀδελφοφαγίας, αὐτὴ εἶναι ἀδιαφιλονίκητη.

Δὲν ξέρει κανένας τί νὰ πρωτοθαυμάσει ἀπὸ τὶς Κοσμοϊστορικὲς Εἰδήσεις ποὺ ἄφθονες ὀχετεύονται (συνήθως ἀπὸ ἐντοπισμένες προελεύσεις): Συνάξεις Ἐφημερίων, Ὁμιλίες Ἀρχιμανδριτῶν, Κύκλοι Ἁγίας Γραφῆς, Τετράγωνα Ταψιά μὲ φανουρόπιττες, Θυρανοίξια παρεκκλησίων ἰδιοκτησίας Ταπεινῶν Βαλαντίων, Εὐλαβικὲς Προσκυνήσεις Ἱ. Λειψάνων, Εὐχαριστιακὲς Προσευχές(!), Ἀνιδιοτελεῖς Τελετὲς ἀπονομῆς ὀφικκίων, Βραβεύσεις καὶ Ἐκκωφαντικὲς Παρασημοφορήσεις καὶ ὁπωσδήποτε οἱ Σεπτὲς Φωτογραφίες Ἐξόχων Προσωπικοτήτων διαρκῶς ἀναπαραγομένων.

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ΚΡΙΣΕΩΣ καὶ ΕΞΑΠΛΟΥΜΕΝΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ πόσο μποροῦν νὰ συμβάλουν σὲ κάτι ἤ -ἔστω - ἀκόμη καὶ νὰ ἀποσπάσουν στιγμιαία τὴν προσοχὴ παρακμιακὰ ὑποπροϊόντα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας, τῆς “ἱερόσχημης” «γκλαμουριᾶς»; Ὑποπροϊόντα, τὰ ὁποῖα «διαφημίζουν» τὶς φυσικὲς καὶ ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ ἐκδιπλώσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς - ἐνοριακῆς ζωῆς ἀναγορεύοντάς τες σὲ πρωτοφανῆ καὶ ἀξιομνημόνευτα γεγονότα, παραλλάσσοντάς τες σὲ ἀναλώσιμα ἐπικοινωνιακὰ προϊόντα, πομπεύοντας τὸ μυστικὸ κάλλος καὶ τοὺς ἄσυλους θησαυροὺς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Λατρείας. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐν ὀνόματι τῆς ἄκρατης ἐπικοινωνιοθηρίας καὶ τῆς ἀγωνιώδους αὐτοπροβολῆς.

Στὸ τέλος - τέλος, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε τίμιοι, τὸ κοσμικὸ “γκλάμουρ” δὲν ψιμυθιώνεται, δὲν ὑποκρίνεται. Εἶναι ἀτόφιο αὐτὸ ποὺ εἶναι.

Ναί· (ἀσφαλῶς) στὴν («ἐπίγνωστη», ἐν ἐπιγνώσει) ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ὄχι· (ὅμως) καὶ στὴν στίλβωσή της μὲ “ἐκκλησιαστικὸ” στιλβωτικό! Εἶναι ἀποκρουστική. Ἡ στίλβωση!

ΠΗΓΗ:

“Χριστιανική Βιβλιογραφία”