Φιλορθοδοξος Ενωσις Κοσμας Φλαμιατος
Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314
E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr, Αλληλογραφια: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρικαλα
Τα Μελη της Eνωσεως Ανηκουν σε Ιερες Μητροπολεις της Eκκλησιας της Eλλαδος
Ενημερωτικο Δελτίο 13#2010
ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
(Πάφος, 22 Μαΐου 2010)
Τὸ Σάββατο 22 Μαΐου 2010, ὥρα 16.30–10.00 πραγματοποιήθηκε ἀντι-παπικὴ Ἡμερίδα στὴν Πάφο (“Mayfair Hotel”) ἐν ὄψει τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, μὲ θέμα: «Θεολογικές καὶ Ἠθικές διαστροφὲς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ – Οἱ φοβερὲς ἀλήθειες ποὺ ἀποκρύπτουν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου».
Στὴν Ἡμερίδα συμμετεῖχαν σωματεῖα ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν διοργάνωσή του ἐπιμελήθηκε ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» ἐν συνεννοήσει μὲ τὰ σωματεῖα.
Κατὰ τὴν Ἔναρξη, προσφώνησε τοὺς συνέδρους ὡς οἰκοδεσπότης, ὁ πρόεδρος τοῦ σωματείου «Κέντρον Μελετῶν καὶ Ἔρευνας “Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός”» κ. Κων. Κουρτελλάρης, ὁ ὁποῖος χαιρέτησε τὴν Ἡμερίδα, εὐχαρίστησε τοὺς συμμετέχοντες στὴν Ἡμερίδα, «τοὺς εἰσηγητὲς καὶ ἐκείνους ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ παρευρεθοῦν λόγω ἡλικίας, ὑγείας ἢ ἀποστάσεως, ἀλλὰ εἶχαν τὴν καλωσύνη νὰ στείλουν τὶς εἰσηγήσεις τους, οἱ ὁποῖες καὶ θὰ διαβαστοῦν».
Στὴν συνέχεια ἀποκάλυψε, πὼς δύο ἀπὸ τὰ σωματεῖα ποὺ διοργανώνουν τὴν Ἡμερίδα «ἔχουν ἀποστείλει ἐπιστολή πρὸς τὸν Γενικὸ Εἰσαγγελέα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κ. Πέτρον Κληρίδη στὶς 11 Μαΐου 2010 μὲ θέμα: «Σύλληψη τοῦ Πάπα Ρώμης κ. Βενέδικτου ΙΣΤ΄»
.
Στὴν συνέχεια διαβάστηκαν οἱ χαιρετισμοὶ τῶν ὁμοτίμων καθηγητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καὶ κ. Ἰωάννου Κορναράκη, τοῦ προέδρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος Καναδᾶ «Ὁ Μ. Ἀθανάσιος» κ. Χρήστου Λιβανοῦ καὶ τῶν Ἀγωνιζομένων Λαρισαίων Χριστιανῶν.
Ἀκολούθως πραγματοποιήθηκαν οἱ Εἰσηγήσεις σὲ δύο Συνεδρίες
. Στὸ τέλος τῆς κάθε Συνεδρίας πραγματοποιήθηκε ἐκτεταμένη συζήτηση.
Τὰ κυριότερα σημεῖα τῆς κάθε εἰσηγήσεως ἔχουν ὡς ἑξῆς:
1. Στὴν εἰσήγηση μὲ τίτλο «Περὶ Παπισμοῦ» τοῦ κ. Νικολάου Σωτηροπούλου
, ἐτονίσθη ὅτι «ὁ Παπισμὸς ὡς φοβερὸ ἀντιχριστιανικὸ σύστημα περιλαμβάνει 25 περίπου αἱρέσεις». Οἱ κυριότερες ἀπ’ αὐτὲς (καὶ οἱ πλέον ἐπίκαιρες) εἶναι τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ Ἀλάθητον τοῦ Πάπα.
Συγκεκριμένα περὶ τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα ἀνέφερε, ὅτι τὸ Δόγμα αὐτὸ ἦταν παντελῶς ἄγνωστο στὴν πρώτη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία γνώριζε μόνο τὸ «πρωτεῖο τιμῆς». Μὲ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας ὁ Πάπας ὑποβαθμίζει τοὺς ἄλλους Ἐπισκόπους, ἀπὸ ἰσοτίμους σὲ ὑφισταμένους του. Καὶ φυσικά, λαμβάνοντας τὴν εὐλογία τοῦ Πάπα (ὅταν μετέβη στὴν Ρώμη νὰ τὸν προσκαλέσει) καὶ ὑποδεχόμενος στὴν Κύπρο τὸν Ποντίφηκα, ὑποβαθμίζει καὶ τὸν ἑαυτό του, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ἀφοῦ ἀπὸ ἰσότιμος Ἐπίσκοπος γίνεται ὑποτελὴς τοῦ Πάπα. Περαιτέρω τὸ Δόγμα τοῦ Πρωτείου χαρακτηρίστηκε ὡς ἐξουσιαστικό, ἀλαζονικὸ καὶ ἑωσφορικό.
Στὴ συνέχεια ἔγινε ἀναφορὰ στὸ διαχρονικὸ ἀβυσσαλέο μῖσος τοῦ Πάπα κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀναφέρθηκαν ἱστορικὰ παραδείγματα. Ὡς ἐκ τούτου, παρατήρησε ὁ κ. Σωτηρόπουλος, «ἂς μὴ τρέφει φροῦδες ἐλπίδες ὁ Μακαριώτατος» καὶ ἂς μὴ ἐλπίζει σὲ βοήθεια ἀπὸ τὸν Πάπα, ὁ ὁποῖος κυριαρχούμενος ἀπὸ σύνδρομο ἐξουσίας, δὲν ἀρκεῖται μόνο στὴ ἐξουσιαστικὴ θρησκευτική του ἰδιότητα, ἀλλὰ προσδοκᾶ καὶ πρωτεῖα καὶ στὸν χῶρο τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, φρονῶν κι ἐδῶ ἀντίθετα ἀπὸ τὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος ὡμίλησε γιὰ πνευματικὴ βασιλεία (Ἰω. 18, 36).
«Ἀπὸ τὸ ἑωσφορικὸ δόγμα τοῦ Πρωτείου ἐξουσίας τοῦ Πάπα προῆλθε ἄλλο ἑωσφορικὸ δόγμα, τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα. Ἀλάθητοι ὅμως καὶ θεόπνευστοι εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, «οἱ προφῆτες καὶ οἱ Ἀπόστολοι στὰ ζητήματα τῆς πίστεως» καὶ φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία. «Τὸ ἄτομο εἶναι δυνατὸν νὰ πλανηθῆ».
«Ἐν τούτοις ὁ Παπισμὸς θέσπισε τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα… Ὁ Πάπας εἶναι ἀνώτερος ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅλων τῶν Τοπικῶν καὶ ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων». Ὅμως Πάπες καθαιρέθηκαν ὡς αἱρετικοί. «Ποῦ εἶναι λοιπόν τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα;».
«Ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός. Καὶ ὡς αἱρετικὸς εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Δὲν ἔχει ἱερωσύνη καὶ εἶναι ἀβάπτιστος καὶ ἀμετανόητος. Καὶ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς δὲν πρέπει νὰ προσκαλοῦμε τιμητικὰ στὸ σπίτι μας (Β΄ Ἰω. 9-11).
2. Δεύτερη –κατὰ τὸ πρόγραμμα– εἰσήγηση ἦταν τοῦ ὁμότιμου καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἰωάννη Κορναράκη
. Ὁ τίτλος τῆς εἰσηγήσεως ἦταν: «Ποιός εἶναι ὁ Πάπας Βενέδικτος ὁ 16ος ποὺ ἔρχεται στὴν Κύπρο». Στὴν εἰσήγησή του αὐτὴ ὁ κ. Κορναράκης ἀναφέρθηκε στὶς προσπάθειες ποὺ γίνονται ἀπὸ Βατικανὸ καὶ Φανάρι, πρωτοστατούντων τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννη, νὰ ἐξερευθεῖ «ἕνας τρόπος, ἕνα οἰκουμενιστικὸ διοικητικὸ σχῆμα, ὥστε τὸ Παπικὸ Πρωτεῖο νὰ λειτουργήσει μὲ τρόπο ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἡ ὅλη προσπάθεια, συμπεραίνει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης, εἶναι ἡ δημιουργία μιᾶς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ἑνὸς οἰκουμενικοῦ παπικοῦ Πρωτείου, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει τὴν ἔντεχνη ὑποδούλωση τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Παπισμό.
Μιλώντας γιὰ τὸν Πάπα Βενέδικτο τὸν 16ο, ἀναφέρθηκε σὲ συγκεκριμένες δημοσιεύσεις ποὺ ἀσκοῦν κριτικὴ σὲ συγγραφές, κείμενα, ὁμιλίες καὶ ἐπισκέψεις τοῦ Πάπα. Ἡ ἀνάλυση ποὺ γίνεται στὶς ἐνέργειες αὐτὲς τοῦ Πάπα, τὸν παρουσιάζει ὡς προσωπικότητα αἰνιγματικὴ καὶ ἀμφιλεγόμενη, ἀφοῦ παρατηρεῖται ἀσυμφωνία λόγων καὶ πράξεων καὶ ἀκόμα ἀνειλικρινῆ καὶ ἀναξιόπιστο στὶς ἐπικοινωνιακές του σχέσεις. Εἰδικότερα ἀναφέρθηκε στὸ κείμενο τοῦ Πάπα «Ἀπαντήσεις …γύρω ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας». Οἱ «Ἀπαντήσεις…» αὐτὲς προηγήθηκαν τοῦ «Κειμένου τῆς Ραβέννας», ἔργο τῆς «Μικτῆ Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν» (Μ.Ε.Θ.Δ.) καὶ εἶχε ὡς σκοπὸ νὰ ἐπηρεάσει καὶ νὰ ὑπαγορεύσει τὶς παπικὲς θέσεις στὴν –κατὰ τὰ ἄλλα– «ἐπὶ ἴσοις ὅροις» συνεδριάζουσα καὶ ἀποφασίζουσα Μ.Ε.Θ.Δ.
Δυστυχῶς, μὲ αὐτὸν τὸν Πάπα διαλέγονται καὶ συναντῶνται οἱ Ὀρθόδοξοι, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ κοινὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα διατυπώνει ἡ Μ.Ε.Θ.Δ., νὰ περιέχουν διατυπώσεις ποὺ εὐνοοῦν τὶς Βατικάνειες ἐπιδιώξεις καὶ νὰ γίνονται αὐτὲς ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὰ ὀρθόδοξα μέλη τοῦ Διαλόγου. Στὸ γνωστὸ πλέον «Κείμενο τῆς Ραβέννας» ἔγινε ἀποδεκτὸ πὼς καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὁ Παπισμός μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν (κατὰ τὸν ἰσχυρισμὸ κάθε μέρους) τὴν Μία Ἐκκλησία. Μὲ αὐτὴ τὴ διατύπωση ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὄχι μόνο ὑποχωρεῖ, ἀναγνωρίζοντας ὅτι δὲν εἶναι μόνο αὐτὴ ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τίθεται καὶ κάτω ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ «ἐκκλησία», ἀφοῦ ἄφησε ἀναπάντητη τὴν τοποθέτηση τοῦ παπικοῦ κειμένου «Ἀπαντήσεις …γύρω ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας», στὸ ὁποῖο ὁ Πάπας ἐδήλωνε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὁλοκληρωμένη Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἔχει κάποιο ἔλλειμμα(!), ἀφοῦ ἀσφαλῶς δὲν ἐντάσσεται κάτω ἀπὸ τὴν ὀμπρέλα τοῦ Πάπα.
3. Ἡ Τρίτη εἰσήγηση τοῦ θεολόγου Παναγιώτη Σημάτη εἶχε τίτλο: «Ἡ Ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο, ἄλλο ἕνα πλῆγμα κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας» καὶ ὑπότιτλο «Πῶς ἀντιμετωπίστηκε ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα». Στὴν εἰσήγηση αὐτὴ παρατίθενται πολλὰ στοιχεῖα καὶ κείμενα Ἁγίων Πατέρων, διὰ τῶν ὁποίων –ἀπὸ τότε ἤδη– εἶχε καταστεῖ ὁλοφάνερο ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμα οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος οὐδέποτε ὑποδέχτηκαν ἢ τίμησαν αἱρετικὸ καὶ μάλιστα ἕνα αἱρεσιάρχη τῆς ἐμβέλειας καὶ τῆς καταγεγραμμένης ἐχθρότητος πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως ὁ Πάπας καὶ τὸ Βατικανό.
Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ Μητροπολῖτες τῆς Κύπρου εἶχαν ὑπ’ ὄψιν τους –ὡς προϊστορία– τὰ γενόμενα καὶ τὰ λεχθέντα κατὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Παύλου στὴν Ἀθήνα, ἐνῶ γνώριζαν τὶς ἐπικοινωνιακοῦ χαρακτῆρα προσπάθειες τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Χριστόδουλου νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα, χρησιμοποιώντας φτηνά, ἕωλα ἕως καὶ ψευδῆ ἐπιχειρήματα, ἐνῶ δύο τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς Μητροπολῖτες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Κύπρου εἶχαν διατυπώσει αἰχμηρὲς θέσεις ἐναντίον τοῦ Πάπα ἢ εἶχαν εὐθαρσῶς ἀντιταχθεῖ στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἀθήνα, τώρα ἀποδέχτηκαν τὴν ἐπίσκεψη, ἐσιώπησαν καὶ δὲν εἶχαν ἐκδηλώσει δημόσια οὐδεμία ἀντίδραση κατὰ τῆς ἐπισκέψεως αὐτῆς
. Ἔτσι ἐπέτρεψαν στὸν Ἀρχιεπίσκοπο νὰ ἐπιβάλλει τὴν ἀντίθετη μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐπιλογή του.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα δὲν θὰ προκαλοῦσε τὴν ἴδια ἀντίδραση τῶν πιστῶν, ἂν ἡ πρόσκλησή του εἶχε γίνει μόνο ἀπὸ τὸν πρόεδρο τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Ὁ Πάπας ὅμως ἤθελε ἐκκλησιαστικὴ κάλυψη, γιὰ νὰ περάσει τὰ δικά του μηνύματα. Καὶ δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου τοῦ τὰ παρέσχε.
4. Ἐπηκολούθησε συζήτηση καὶ διάλειμμα, μετὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ποὺ παρίστατο στὴν Ἡμερίδα καὶ ὁ ὁποῖος εἶχε παρακληθεῖ νὰ ἀπευθύνει ἕνα χαιρετισμὸ ἢ τὶς σκέψεις του γιὰ τὰ θέματα τῆς Ἡμερίδος, παρουσίασε μιὰ ὁλοκληρωμένη εἰσήγηση μὲ τίτλο: «Τὸ Ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα καὶ ἡ σημερινὴ μετάλλαξίς του» καὶ ὑπότιτλο «Ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ προστάτης, ἀποστάτης».
Μεταξὺ ἄλλων εἶπε: Ἡ ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας στὶς ἡμέρες μας εἶναι τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, ἀφοῦ ἀλλάξαμε σὲ πολλὰ σημεῖα τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἀπόδειξη ὁ ἐρχομὸς τοῦ Πάπα καὶ ἡ συμμετοχὴ στὴν ὑποδοχή του τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας. Καὶ ὅμως οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν νὰ ἔχουμε φιλικὲς σχέσεις, ἀκόμα καὶ νὰ συμφάγωμε μὲ αἱρετικούς, γιατὶ τότε, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐκπίπτουμε τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἐπίσκοποι, λοιπόν, ποὺ ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἔχουν ἀλλάξει ἐκκλησιαστικὰ πορεία, δείχνουν ὅτι ἔγιναν ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ λαὸς σήμερα, ἀπὸ ἀδιαφορία, ἄγνοια καὶ τὶς λανθασμένες διδαχὲς τῶν Ἐπισκόπων, ὑπακούει καὶ καθοδηγεῖται ἀπὸ Ἐπισκόπους, ποὺ μὲ τὴ συμπεριφορά τους ἀποδεικνύουν ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀντὶ νὰ προστατεύουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ θυσιάζονται γι’ αὐτό, αὐτοὶ κάνουν τὸ ἀντίθετο. Θυσιάζουν τὸ ποίμνιο.
Ἐδῶ ὁ π. Εὐθύμιος διάβασε ἕνα χαρακτηριστικὸ κείμενο ἀπὸ τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Σιλβέστρου Συρόπουλου, διὰ τοῦ ὁποίου φαίνεται καθαρὰ τί πρέπει νὰ κάνει ὁ λαός: Ἀντίδραση καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, ἰδίως στὴν ἐποχή μας, ποὺ θεωρεῖται ἐποχὴ τῶν ἐσχάτων, ὥστε νὰ μὴ διακινδυνεύσουμε τὴ σωτηρία μας
.
5. Τὸ «Ἀλάθητο» τοῦ Πάπα σὲ μιὰ ἱστορικὴ ἀναδρομὴ τῶν λαθῶν του» ἦταν ἡ ἑπόμενη εἰσήγηση καὶ ἔγινε ἀπὸ τὸν πρόεδρο τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», ἐκδότη καὶ συγγραφέα κ. Λαυρέντιο Ντετζιόρτζιο. Παρουσίασε τὸ ξεχασμένο ἢ καὶ ἄγνωστο Διάταγμα τῶν Παπικῶν, διὰ τοῦ ὁποίου τὸ 1870 ἀναγνωρίστηκε τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα. Προκάλεσαν αἴσθηση στὸ ἀκροατήριο οἱ ἀντιπροσωπευτικὲς φράσεις τοῦ προσβλητικοῦ γιὰ τὴν νοημοσύνη καὶ ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ Διατάγματος αὐτοῦ, ὅπως οἱ παρακάτω: «Γιὰ τὸν Πάπα εἶναι δυνατὰ πάνω στὴ γῆ τὰ ἴδια ἀκριβῶς ποὺ εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεὸ στοὺς οὐρανούς. Ὅ,τι ἔχει κάνει ὁ Πάπας εἶναι τὸ ἴδιο σὰν νὰ τὸ ἔκανε ὁ Θεός. Τὶς ἐντολές του πρέπει νὰ τὶς ἐκτελοῦμε σὰν ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.… Ὁ Πάπας δύναται νὰ μεταβάλει τὴν φύση τῶν Πραγμάτων, νὰ κάνει ὁτιδήποτε ἐκ τοῦ Μηδενός. Ἔχει (ὁ Πάπας) τὴν ἱκανότητα ἀπὸ τὸ ψεῦδος νὰ δημιουργήσει Ἀλήθεια, ἐνεργώντας ἐνάντια στὴν Ἀλήθεια, δίχως τὴν Ἀλήθεια καὶ σὲ πεῖσμα τῆς Ἀληθείας».
Αὐτὸν τὸν «ἀλάθητο» Πάπα καὶ ταυτόχρονα προστάτη τῶν παιδεραστῶν κάλεσε ἡ Ἱ. Σύνοδος στὴν Κύπρο. Πῶς, ὅμως, μπορεῖ νὰ τιμᾶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ οἱ Ἱεράρχες τῆς Κύπρου κάποιον ποὺ ἔχει ὡς δόγμα του καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι «μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἐνάντια στὴν ἀλήθεια»; κάποιον ποὺ διακηρύσσει μὲ ἑωσφορικὴ αὐθάδεια ὅτι «ὁτιδήποτε κάνει ὁ Πάπας εἶναι ἀρεστὸ στὸ Θεό»; Μήπως, π.χ., ὁ Θεὸς ἐγκρίνει καὶ τὴ συγκάλυψη τῆς παιδεραστίας;
Καὶ ἐρωτᾶ δικαιολογημένα ὁ ὁμιλητής: πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Πάπας νὰ ἀναγορεύεται ἀλάθητος, τὴ στιγμὴ ποὺ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία ὅτι πολλοὶ Πάπες καθαιρέθηκαν ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἢ ὅταν γνωρίζουμε ὅτι κάποια χρονικὴ περίοδο ὑπῆρχαν δύο Πάπες καὶ ὁ ἕνας Πάπας καθαιροῦσε τοὺς πιστοὺς τοῦ ἄλλου Πάπα; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἀλάθητος, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Πάπες ἔχουν διεξάγει πολέμους, ἱερὲς ἐξετάσεις, βιαιοπραγίες καὶ τόσες ἄλλες κακότητες, κάποιες ἀπὸ τὶς ὁποῖες τὶς ἔζησαν καὶ οἱ Κύπριοι ὀδυνηρὰ στὸ πετσί τους;
Ἀξίζει νὰ καταχωρηθεῖ ἐδῶ, ἕνα παράδειγμα ποὺ μᾶς ἀνέφερε ὁ εἰσηγητής, σχετικὰ μὲ τὸν Πάπα Στέφανο, ὁ ὁποῖος ἐνήργησε ἀτιμωτικὰ ἐναντίον νεκροῦ(!) Πάπα, τοῦ Φορμόζο. Ὁ Πάπας Φορμόζο «ἦταν στὸν παπικὸ θρόνο ἀπὸ τὸ 891 ἕως τὸ 896. Ὁ μεθεπόμενος Πάπας, ὁ Στέφανος ΣΤ΄ (896-897) ὀργάνωσε τὴν πιὸ μακάβρια Σύνοδο στὴν ἱστορία. …Γιὰ κάποιους λόγους θέλησε νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ μετὰ θάνατον. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Πάπας Στέφανος ὀργάνωσε τὴν «πτωματικὴ σύνοδο» τοῦ 897, ὅπως ἔμεινε στὴν ἱστορία.
Νά τὶ ἔκανε: ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀνασύρουν ἀπὸ τὴν σαρκοφάγο τὸ πτῶμα τοῦ Φορμόζου, ποὺ εἶχαν ἐκεῖ ἐναποθέσει πρὶν ἀπὸ ἐννέα μῆνες. Τὸ ἔντυσαν μὲ τὰ παπικὰ ἄμφια καὶ τὸ τοποθέτησαν στὸν θρόνο. Ἔβαλαν «ἕναν διάκονο ὡς δικηγόρο ὑπεράσπισης καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν βρίζουν ἀποδίδοντάς του σωρεία κατηγοριῶν καὶ ἐπαναφέροντας σὲ ἰσχὺ τὸν ἀφορισμὸ ποὺ τοῦ εἶχε ἐπιβάλει ὁ Ἰωάννης Η΄ τὸ 872 ἀλλὰ τὸν εἶχε ἄρει τὸ 878.
Ἡ σύνοδος διήρκεσε πολλὲς ἡμέρες κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων ὁ νεκρὸς κατηγορήθηκε γιὰ ἄπειρα ἀδικήματα, ὅπως προδοσία, κατάλυση ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καὶ ἄλλα. Στὴ συνέχεια ξέσχισαν τὰ παπικὰ ἄμφια καὶ τοῦ ἔκοψαν τὰ τρία δάκτυλα τῆς δεξιᾶς χειρὸς μὲ τὰ ὁποῖα εὐλογοῦσε. Ἀρχικὰ ἔριξαν τὸ πτῶμα σὲ ἕναν κοινὸ τάφο, ἀλλὰ ὕστερα τὸ ξέθαψαν πάλι καὶ τὸ ἔριξαν στὸν Τίβερη»!
Αὐτοὶ εἶναι οἱ «ἀλάθητοι» Πάπες!
6. Ἡ ἑπόμενη εἰσήγηση ἦταν τοῦ κ. Κωνσταντίνου Σιαμάκη, φιλολόγου καὶ συγγραφέως, τὴν ὁποία γιὰ τεχνικοὺς λόγους καὶ λόγω ἀπουσίας τοῦ εἰσηγητοῦ, ἀνέγνωσε συμπληρωμένη ὁ κ. Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο. Ὁ τίτλος της ἦταν: «Διαχρονικὸ φαινόμενο ἡ ἠθικὴ διαστροφὴ στὸν Παπισμό». Σ’ αὐτὴν τὴν εἰσήγηση κατ’ ἀρχάς, παρουσιάσθηκε ἡ πατερικὴ θέση, πὼς «ὁ πίπτων δογματικῶς, πίπτει καὶ ἠθικῶς» καὶ ἀντιστρόφως. Καὶ ἐξηγήθηκε διὰ πολλῶν παραδειγμάτων ἀπὸ τὴν ἱστορία τῶν Παπῶν, ὅτι δὲν ἦτο δυνατὸν ἡ ἀλλοίωση καὶ ἡ διαστροφὴ ποὺ ἐπιφέρει ἡ αἵρεση στὸ Δόγμα, νὰ παραμείνει μόνο μέχρι ἐκεῖ. Ἡ ἀλλοίωση στὴν πίστη, συνεπάγεται ἀλλοίωση καὶ στὴ ζωή, διαστροφὴ στὴν ἠθικὴ καὶ ὀντολογικὴ ὑφὴ τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητος.
Τοῦτο μαρτυροῦν οἱ ἠθικὲς διαστροφικὲς συνήθειες τῶν Παπῶν καὶ τῶν ἱερωμένων τοῦ Παπισμοῦ, οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι μεμονωμένες ἁμαρτίες, ποὺ καὶ σὲ ὀρθόδοξα περιβάλλοντα μποροῦν νὰ παρατηρηθοῦν, ἀλλὰ καθεστὼς στὸν Παπισμό. Γενεσιουργὸς αἰτία τῆς καταπτώσεως τοῦ παπικοῦ κλήρου, θεωρεῖται ἐν πολλοῖς ἡ καινοτομία τοῦ παπισμοῦ νὰ εἰσαγάγει τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τῶν κληρικῶν του, παρὰ τὴν ἀντίθετη ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας –ποὺ τότε ἦταν ἑνιαία– καὶ ἡ ὁποία ἀπόφαση εἶχε γίνει ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης –ποὺ τότε ἦταν Ὀρθόδοξη.
Στὴ συνέχεια παρατέθηκαν ὀνόματα Παπῶν καὶ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ κατεδείκνυαν τὴν ἐξαχρείωση τοῦ θεωρούμενου ὡς ἀλάθητου Πάπα καὶ γενικότερα τοῦ παπισμοῦ.
Τέλος, ἐτονίσθη ὅτι, αὐτὴ ἡ κατάπτωση τοῦ λατινικοῦ κλήρου, ἡ ὁποία ἔχει λάβει ἐπιδημικὲς μορφὲς τὶς τελευταῖες δεκαετίες διὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς παιδεραστίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξοδεύονται πολλὰ ἑκατομμύρια ἀποζημιώσεων ἀπὸ τὸ Βατικανὸ γιὰ τὰ καμώματα τῶν παιδεραστῶν ἱερωμένων του, ἀναπόφευκτα ἐπηρεάζει καὶ τοὺς ὀρθόδοξους, ἀφοῦ διὰ τῶν Διαλόγων, τῶν Παπικῶν ἐπισκέψεων σὲ ὀρθόδοξες χῶρες, τοῦ συναγελασμοῦ σὲ συμπόσια καὶ συνέδρια Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, τῶν συμπροσευχῶν κ.ἄ., τὸ «μολυσμένο αἷμα» τῆς παπικῆς καὶ τῆς προτεσταντικῆς αἱρέσεως εἰσῆλθε διὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ στὰ «ἐξέχοντα» μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
7. Τελευταία ἦταν προγραμματισμένη ἡ εἰσήγηση τῆς κας Εὐαγγελίας Πουλλᾶ-Μακαροῦνα, δικηγόρου στὴν Πάφο καὶ προέδρου τοῦ «Κέντρου Πατερικῶν Μελετῶν «Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος». Ὁ τίτλος τῆς εἰσηγήσεώς της ἦταν: «Ἡ Ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο, Οἱ προεκτάσεις τοῦ Παπισμοῦ στὴ ζωή μας».
Ἡ κα Εὐαγγελία Πουλλᾶ-Μακαροῦνα, ἦταν ἡ μόνη Κύπρια εἰσηγήτρια καὶ παρότι μὴ θεολόγος ἀνέπτυξε μὲ θεολογικὴ ἐμβρίθεια καὶ κατοχύρωσε μὲ πλῆθος ἱστορικὰ καὶ δικονομικὰ στοιχεῖα τὸ θέμα της καὶ γι’ αὐτὸ θὰ διαθέσουμε ἕνα μεγαλύτερο μέρος τοῦ παρόντος Δελτίου γιὰ νὰ παρουσιάσουμε τὰ κυριότερα σημεῖα τῆς εἰσηγήσεώς της, ἀφοῦ ἦταν ἡ οἰκοδέσποινα (μαζί μὲ τὸν κ. Κουρτελλάρη, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε –ὅπως ἀναφέραμε– τὶς ἐργασίες τῆς Ἡμερίδας) καὶ εἶχε προγραμματισθεῖ νὰ κλείσει μὲ τὴν εἰσήγησή της τὴν Ἡμερίδα.
Κατ’ ἀρχάς, ἡ κα Εὐαγγελία Πουλλᾶ-Μακαροῦνα μᾶς πληροφόρησε, πὼς «μόλις ἀνακοινώθηκε τὸ γεγονὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο …ἡ συνείδηση μας δὲν μποροῦσε νὰ ἐφησυχάσει καὶ ἀνδρείως ὡς διαμαρτυρόμενα πρόσωπα ἀποστείλαμε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου μηνυτήριο ἀναφορὰ» στὶς 10 Ἀπριλίου 2010 «ἐναντίον τοῦ κ.κ. Χρυσοστόμου τοῦ Β΄, Ἀρχιεπισκόπου Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου… μὲ τὴν ὁποία ἐκαλοῦντο τὰ Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ δικάσουν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο διὰ τὰ Κανονικὰ ἀδικήματα τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ, τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, ὡς καὶ τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ» ἀφοῦ εἶχε παραβιάσει κατάφωρα τοὺς ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων συνταχθέντας Ἱεροὺς Κανόνες καὶ Ἱερὲς Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας…
»Δυστυχῶς, καὶ μὲ λύπη καρδίας τὸ ἀναφέρουμε αὐτό, κανένας ἱερεὺς ἢ μοναχὸς ἢ μοναστῆρι δὲν εἶχε προβεῖ σὲ ὁποιαδήποτε διαμαρτυρία ἢ σὲ ὁποιοδήποτε διάβημα ἐναντίον του, τουλάχιστον μέχρι τότε… Ἀπὸ τῆς ἀποστολῆς τῆς μηνυτηρίου ἀναφορᾶς μας οὐδεμίαν προσωπικὴ ἀπάντησιν ἐλάβαμεν ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον» ἢ ἀπὸ κάποιον Ἱεράρχη. «Κάποιος μάλιστα Ἀρχιερεύς ποὺ ρωτήθηκε, ἐὰν ἐδιάβασε τὴν μηνυτήριο ἀναφορά, ἀπάντησε ἐπὶ λέξει “Ὄχι τὸ ἔστειλα στὸν Κοτσιάτη [=σκουπιδότοπο] γιὰ ἀνακυκλώση” (ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 8/5/2010 σ. 45). Αὐτὴ εἶναι ἡ σοβαρότητα τῶν Ἀρχιερέων οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο σὲ τόσον σοβαρὰ θέματα πίστεως».
Μετὰ ἕνα μῆνα, ὅμως, 16 Μαίου τοῦ 2010, ὑπῆρξε καὶ ἐπίσημη ἀπάντηση-Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνοδου. Ἡ Ἐγκύκλιος ἀπαντοῦσε ἔμμεσα καὶ στὴν Μηνυτήριο Ἀναφορά μας, «προσυπεγράφει δὲ ὑπὸ ὅλων τῶν Ἐπισκόπων. Μεταξὺ ἄλλων ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔλεγε, ὅτι
“…ἀφοῦ ἐξέτασε ἐνδελεχῶς τὸ θέμα ἀποφάσισε ὁμόφωνα νὰ ἀπευθυνθεῖ πρὸς τὸν λαὸ καὶ νὰ ἀναφέρει ὅτι ὁ Πάπας ἔρχεται ὡς προσκεκλημένος τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας… Ὡς Κυπριακὸς λαὸς δὲν ξεχνοῦμε τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰ μαρτύρια τὰ ὁποῖα εἴχαμε ὑποστεῖ κατὰ τοὺς αἰῶνες τῆς Λατινοκρατίας. Κατανοοῦμε ὅμως ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ μένουμε δέσμιοι στὸ παρελθόν, ἰδιαίτερα σὲ ἕνα κόσμο ὅπου οἱ χριστιανοὶ κινδυνεύουμε νὰ καταλήξουμε μειοψηφία, ἔναντι τῶν πιστῶν ἄλλωνν θρησκειῶν. Ἐξάλλου ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ <ἵνα πάντες ἓν ὧσι> ἀπευθύνεται καὶ πρὸς ἐμᾶς... Μὲ βάση τὰ πιὸ πάνω καλοῦνται πατρικά, ὅπως ὅλοι παραμείνουν ἥσυχοι καὶ κωφεύσουν στὶς ὁποιεσδήποτε προτροπὲς ἀνευθύνων στοιχείων γιὰ ἔκφραση διαμαρτυριῶν, ἢ δημιουργία ἀσχημιῶν, κατὰ τὴν ἐπικείμενη ἐπισκέψη τοῦ Πάπα…”. Καὶ τελειώνοντας τὴν ἐγκύκλιο ἀναφέρουν ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγέλλει: “Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν”. Ἂν ὑπῆρχε ὁ παραμικρὸς κίνδυνος γιὰ τὴν πίστη μας αὐτοὶ πρῶτοι θὰ καλοῦσαν σὲ διαμαρτυρίες».
Καὶ ὑπὸ τὴν κάλυψη τῆς Ἱ. Συνόδου, συνέχισε, ὁ «μεγάλος ὑπέρμαχος τῆς Δημοκρατίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, σὲ δήλωσή του (9/5/10) ἀναφορικὰ μὲ ὅσους ἀντιδροῦν στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἀνέφερε “αὐτοὶ εἶναι ὁρισμένοι ἀκραῖοι. Ἔχουν ζῆλον οὐ κατ’ ἐπιγνώση. Δὲν εἶναι σωστοὶ ὀρθόδοξοι, οὔτε κἂν τοὺς λαμβάνω ὑπόψη”.
»Ὁποῖος ἑωσφορικὸς ἐγωϊσμός, ὁποία δικτατορία!!! Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες… Κατ’ αὐτούς, εἴτε εἴμεθα ἀνεύθυνα στοιχεῖα, εἴτε προσπαθοῦμε νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε τὴν ἐπικειμένη ἐπισκέψη τοῦ Πάπα ὅσοι ἐκφράζουμε τὶς διαφωνίες μας…
»Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι ἐτέλεσαν διὰ τῶν δηλώσεών των σοβαρωτάτας Κανονικὰς παραβάσεις ἐκ προθέσεως, ρητῶς καὶ δημοσίως, μετερχόμενοι προσβλητικὰς ἐκφράσεις ἀκραίου καὶ βαναύσου χαρακτῆρος, ἐπιδεικνύοντες συμπεριφοράν, ἰδέας καὶ ἀπόψεις ἀπαδούσας πρὸς τὴν πίστιν καὶ τὸ ἦθος τὰ ὁποῖα δέον ὅπως χαρακτηρίζουν Ὀρθοδόξους Ἱεράρχας… Διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς δηλωσίν του» ἀποδέχεται ὅτι ὁ Πάπας εἶναι “ἀρχηγὸς τοῦ κράτους [τοῦ Βατικανοῦ] καὶ ἔχει πολιτικὴ σημασία, ἐνῶ ὡς προϊστάμενος τοῦ Καθολικισμοῦ ἔχει καὶ πνευματικὴ σημασία…”; (ΣΗΜΕΡΙΝΗ 16/5/2010, σ. 31).
»Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ δήλωσις; Σημαίνει: Πλήρην ἀναγνώρισιν τοῦ Πάπα ὡς ἀρχηγοῦ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, παραγνωρίζοντας ὅλες τὶς Ἁγίες Συνόδους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας ποὺ κατεδίκασαν τὸν Πάπα ὡς Αἱρετικόν. Πλήρη ἀναγνώρισιν τοῦ Βατικανοῦ ὡς κράτους, ἐνῶ οὔτε ὁ Ο.Η.Ε τὸ ἀναγνωρίζει ὡς κράτος».
Καὶ ἐρωτᾶ: «Μήπως δὲν γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπισκοπος ὅτι μέχρι σήμερα τὸ Βατικανὸ καὶ ὁ Πάπας δὲν ἔχουν καταδικάσει τὴν Τουρκικὴ Εἰσβολή; Μήπως δὲν γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅτι τὸ Βατικανὸ ἐτάχθηκε ἐπίσημα ὑπὲρ τοῦ σχεδίου ΑΝΑΝ», ἀλλὰ καὶ συνέπραξε «μὲ τοὺς Κομιτατζῆδες στὸν Μακεδονικὸ Ἀγῶνα; Μήπως δὲν γνωρίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅτι πολὺ πρόσφατα στὴν Σερβία ἡ διαταγὴ τοῦ Πάπα ἦταν: « Ἂν δὲν μπορέσετε νὰ ἀφοπλίσετε τοὺς Σέρβους, ἐξοπλίστε τοὺς Μουσουλμάνους!!!». Ξεχνᾶ μήπως ἢ δὲν γνωρίζει τὶς σφαγὲς τῶν 800.000 Σέρβων ἀπὸ 5 ἐτῶν καὶ ἄνω γιατὶ δὲν ἐκλατινίζοντο; Ξεχνᾶ ἢ δὲν γνωρίζει ὅτι μὲ ἐντολὴν τοῦ Καρδινάλιου ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ οἱ Κροάτες ἔβγαζαν τὰ μάτια τῶν Σέρβων Ὀρθοδόξων τὰ ὁποῖα ἐπῆγε ὡς δῶρον στὸν τότε Πάπα μέσα σὲ καλάθια ὁ Καρδινάλιος τοῦ Βατικανοῦ ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ. Δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ δολοφόνος τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων Καρδινάλιος ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ ἀνεκηρύχθη Ἅγιος ἀπὸ τὸ Βατικανὸ γιὰ τὰ ἐγκλήματα τοῦ ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων;».
Στὴ συνέχεια κατεδείχθη μὲ θεολογικὸ λόγο ὅτι «ὁ Παπισμὸς ἀποτελεῖ αἵρεση» καὶ ἀναφέρθηκαν κάποιες ἀπὸ τὶς «Παπικὲς πλάνες» ποὺ καταδικάσθηκαν ὡς αἱρετικὲς ἀπὸ πολλὲς Ὀρθοδόξους Συνόδους». Ἀναφέρθηκαν ἀντιπροσωπευτικὰ ἡ πλάνη τοῦ Filioque καὶ ἡ πλάνη τῆς ἀποδοχῆς ὡς κτιστῶν τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.
Καὶ κατέληξε: «Τί περιμένομεν νὰ πάρωμεν ὑπὸ τοῦ αἱρεσιάρχου ὅστις συγκάλυπτε καὶ ἦτο ὁ ὑψηλὸς προστάτης τῶν παιδεραστῶν φραγκοπαπάδων ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν; Ὅλη ἡ ὑφήλιος ἔχει συγκλονισθεῖ ἀπὸ τὴν συγκάλυψη αὐτῶν τῶν ἐγκλημάτων τὰ ὁποῖα συγκαλύφθηκαν ἀπὸ τὸν Πάπα» καὶ ἐμεῖς τὸν καλοῦμε καὶ θὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε στὴν Κύπρο; Τέτοια παραδείγματα θέλουμε νὰ παραδώσομεν στὰ παιδιὰ μας καὶ στὴν κοινωνία μας; Τοῦτο ἐπιθυμεῖ ο Ἀρχιεπίσκοπος;».
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἐπιζητοῦμεν ὅπως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μὲ ἄλλη ἀπόφασή της ἀπαιτήσει τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ παρεμποδίσει τὴν τέλεση τῆς προγραμματισμένης «“ἀνιέρου καὶ μιαρᾶς λειτουργίας” ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὑπό οἱουδήποτε αἱρετικοῦ …καὶ ἰδιαιτέρως ὑπὸ τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα, πολλῶ δὲ μᾶλλον τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νέας Ἰουστινιανῆς καὶ Πάσης Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου Β’ (ἐνόσω εὑρίσκεται εἰς τὸν Ἀρχιεπισκοπικὸν Θρόνον) ἢ οἱουδήποτε ἄλλου κληρικοῦ, εἰς οἱανδήποτε ἀνίερον καὶ μιαρὰν συμμετοχὴν μετὰ τὴν τυχὸν ἔλευσιν τοῦ Πάπα».
Θεσσαλονίκη 31 Μαΐου 2010
Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»
Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης
No comments:
Post a Comment