ΗΣΥΧΑ, ΣΙΓΑΛΑ ΚΑΙ ΑΚΡΟΠΟΔΗΤΙ…

ΗΣΥΧΑ, ΣΙΓΑΛΑ ΚΑΙ ΑΚΡΟΠΟΔΗΤΙ…

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ήταν 8 του Μάρτη όταν αποχαιρέτησε το χωριό. Έπρεπε να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Όμως πρόλαβε ο π. Χρήστος και τον κοινώνησε μέσα στ’ αυτοκίνητο. Η κατάστασή του ήταν απελπιστική. Μετά από πολλές ώρες αναμονής και πολλές εξετάσεις αποφασίστηκε να παραμείνει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο. Όμως έπρεπε το συντομότερο να βρουν ίδρυμα να τον πάρουν. 

Την επομένη, εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού στο νησί. Τα νοσοκομεία έκλεισαν για τους επισκέπτες. Κανείς δεν μπορούσε να τον επισκεφθεί κι ας είχε παιδιά κι εγγόνια. Έμεινε έτσι μόνος στο κρεβάτι του πόνου. Μοναδική εξαίρεση η κόρη του που μπορούσε να τον βλέπει τις ώρες της δουλειάς, μιας και δούλευε στο νοσοκομείο. Οι μέρες περνούσαν εφιαλτικές και η κατάστασή του χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, χωρίς κανένα σχεδόν συγγενικό πρόσωπο στο πλευρό του. Η έκφραση του προσώπου του έδειχνε πως ήταν ήρεμος. Άρχισαν να τον τρέφουν από τη μύτη και του χορηγούσαν επίσης οξυγόνο. Κι αυτός εκεί. Με τα μάτια μισόκλειστα, αξύριστος για βδομάδες, αποκαμωμένος, είχε γίνει πετσί και κόκκαλο. Τη Δευτέρα 23 του μηνός το απόγευμα η πίεση του έπεσε. Κόντεψε ο χρόνος της αναχώρησης για την απέναντι όχθη. 

Την επομένη, λίγο πριν τις 11 το πρωί, η κόρη του ειδοποίησε από το νοσοκομείο τους υπόλοιπους ότι ο παππούς Πολύκαρπος είχε ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι. Έζησε όλες αυτές τις μέρες της δοκιμασίας σχεδόν μόνος, χωρίς ανθρώπινη παρηγοριά, με μόνο εφόδιο της εξ ύψους αρωγή. Όλα δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά το ότι στερήθηκε την ανθρώπινη παρηγοριά για ν’ απολαύσει τη θεϊκή. 

Έφυγε στις 24 παραμονή του Ευαγγελισμού, μέρα σημαδιακή. Για χρόνια πολλά, χειμώνα- καλοκαίρι, με βροχές και χιόνια, άλλοτε μέσα στο λιοπύρι έσπευδε καθημερινά αγαλλομένω ποδί στο ξωκκλήσι της Παναγιάς της Καρδακιώτισσας, 15 λεπτά με τα πόδια από το χωριό του Άλωνα, για ν’ ανάψει το καντήλι της Παναγίας. Και να που τώρα η Παναγία τον κάλεσε κοντά της παραμονή της γιορτής της. 

Την επομένη, του Ευαγγελισμού, κηδεύτηκε στο χωριό του κοντά στους προγόνους του, χωρίς ανούσιες φανφάρες, κοσμοσυρροή, κι όλα τα άλλα που θαυμάζουν οι κούφιοι κοσμικοί. Παρόντες μόνο τα παιδιά και τα εγγόνια του, κι αυτά όχι όλα, (κανένα από τα έξι του δισέγγονα) και δυο –τρεις συγγενείς. Η εκκλησία σχεδόν αδειανή, η ακολουθία λιτή. 

Μακάριος είσαι παππού Πολύκαρπε που κατάφερες ν’ αποφύγεις την ανθρώπινη παρηγοριά, αλλά και κάθε δόξα και ανθρώπινη τιμή. Όσα στερήθηκες εδώ σε περιμένουν στην απέναντι όχθη…