Α. ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ,ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ Ε΄

 

ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Τοῦ κ. Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ε΄

=====

Ἡ ἀποδεδειγμένα ἐπιλεκτικὴ ἱστορικὴ μνήμη τοῦ κ. Μάννη ξεχνάει ὅτι οἱ αὐτοκράτορες γιὰ λόγους πολιτικοὺς ποὺ ἀποσκοποῦσαν στὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης στὸ ρωμαϊκὸ κράτος ἀποδέχονταν τὸν ρόλο διακονίας τῆς ἐκκλησίας 

καὶ τῆς σύγκλησης 

συνόδου. 

Ὁ Μ. Κων/νος ἔφθασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ κάψει τὰ χαρτιὰ μὲ τὶς διαφορετικὲς θέσεις τῶν ἐπισκόπων πρὶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική, γιὰ νὰ μὴν διαταραχθεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη (Noel Lenski, The Cambridge Companion to the Age of Constantine, Cambridge Companions to the Ancient World, Cambridge University Press, 2005, σελ. 129). 

Ὁ Σωζομενὸς ἀναφέρει: «Οἷα δὲ φιλεῖ γίνεσθαι, πολλοὶ τῶν ἱερέων, ὡς ὑπὲρ ἰδίων πραγμάτων ἀγωνίσασθαι συνελθόντες, καιρὸν ἔχειν ἐνόμισαν τῆς τῶν λυπούντων διορθώσεως· καὶ περὶ ὧν ἕκαστος τὸν ἄλλον ἐμέμφετο, βιβλίον ἐπιδοὺς βασιλεῖ τὰ εἰς αὐτὸν ἡμαρτημένα προσήγγελλεν. Επεὶ δὲ ἐφ΄ ἑκάστης εὐχερῶς τοῦτο συνέβαινε, προσέταξεν ὁ βασιλεὺς εἰς ῥητὴν ἡμέραν ἕκαστον περὶ ὧν ἐνεκάλει δῆλον ποιεῖν. Ἀφικομένης δὲ τῆς προθεσμίας τὰ ἐπιδοθέντα βιβλία δεξάμενος αὗται μέν, ἔφη· «Αἱ κατηγορίαι καιρὸν οἰκεῖον ἔχουσι τὴν ἡμέραν τῆς μεγάλης κρίσεως, δικαστὴν δὲ τὸν μέλλοντα πᾶσι τότε κρίνειν· ἐμοὶ δὲ οὐ θεμιτὸν ἀνθρώπῳ ὄντι τοιαύτην εἰς ἑαυτὸν ἕλκειν ἀκρόασιν, ἱερέων κατηγορούντων καὶ κατηγορουμένων, οὓς ἥκιστα χρὴ τοιούτους ἑαυτοὺς παρέχειν, ὡς παρ΄ ἑτέρου κρίνεσθαι. ἄγε οὖν μιμησάμενοι τὴν θείαν φιλανθρωπίαν ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους συγγνώμῃ ἀπαλειφθέντων τῶν κατηγορουμένων σπεισώμεθα καὶ τὰ περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν, οὗ ἕνεκεν δεῦρο συνεληλύθαμεν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ βασιλεὺς τὴν ἑκάστου γραφὴν ἀργεῖν καὶ τὰ βιβλία καυθῆναι προσέταξε». (Σωζομενός, «Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία» 1.17.3-5). 

Θὰ κάνει ‒κατὰ τὸν κ. Μάννη‒ ὁ Ποῦτιν τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸν Μ. Κων/νο; 

Κατὰ τὸν Ἰ. Ρωμανίδη http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.vasikes_theseis_autou_tou_website.htm

«Η αποδοχή της «πολιτικής διακονίας» του Ρωμαϊκού Κράτους υπό τον Κωνσταντίνο έγινε εκκλησιαστικά δεκτή αναντίρρητα και χωρίς αντίσταση διότι ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίας που ήταν η «εκκλησιοποίηση» όλου του κόσμου, συνεπώς και της αυτοκρατορίας. ην πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο πατριάρχης που κατείχε τα πρεσβεία τιμής. Κανονικά δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκε στον πρώτο σε τάξη αρχιερέα ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχη… Η ηγεσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η θρησκεία είναι ασθένεια της οποίας η θεραπεία ήταν η καρδιά και ο πυρήνας της Χριστιανικής παράδοσης που τόσο είχε καταδιώξει. Αυτοί οι οξυδερκείς Ρωμαίοι ηγέτες άλλαξαν την πολιτική τους όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτή η θεραπεία θα γινόταν αποδεκτή από όλο και περισσότερους Ρωμαίους πολίτες. 

Οδηγούμενοι από το Μέγα Κωνσταντίνο, οι Ρωμαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν αυτή τη θεραπεία ακριβώς όπως οι σημερινές κυβερνήσεις αποδέχονται τη σύγχρονη ιατρική με σκοπό να προστατέψουν τους πολίτες τους από κομπογιαννίτες… Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου...».

(Συνεχίζεται)