Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

 Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

=====

Η ενότητα της Ορθοδοξίας δεν δοκιμάζεται λόγω της ανταπόκρισης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο αίτημα των ουκρανών ορθοδόξων. Το Ουκρανικό αυτοκέφαλο ήταν μια πράξη ευθύνης της Μητρός Εκκλησίας απέναντι σε εκατομμύρια ορθοδόξων αδελφών μας που βρίσκονταν, χωρίς δική τους υπαιτιότητα, εκτός Εκκλησίας. 

Στο Ουκρανικό κάναμε ό,τι και στις υπόλοιπες περιπτώσεις παραχωρήσεως αυτοκεφαλίας. Ακολουθήσαμε την κατοχυρωμένη από την εκκλησιαστική πρακτική αιώνων παράδοση της Ορθοδοξίας. 

Σας υπενθυμίζω ότι η Κωνσταντινούπολη είχε ήδη παραχωρήσει, πριν από την Ουκρανία, την αυτοκεφαλία σε εννέα άλλες τοπικές Εκκλησίες. 

Σήμερα, βέβαια, κάποιοι για ιδιοτελείς σκοπούς, αρνούνται αυτό το αυταπόδεικτο. Τι απερισκεψία πράγματι! Οσοι αμφισβητούν τα δίκαια και τις ευθύνες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αμφισβητούν επί της ουσίας την ίδια την υπόσταση και την ταυτότητά τους, την ίδια τη συγκρότηση της Ορθοδοξίας.

Επί τρεις δεκαετίες η Μόσχα εθελοτυφλούσε επιδεικτικά για την τραγική κατάσταση στην Ουκρανία. Εμπόδιζε κατ’ ουσίαν την εξεύρεση λύσεως ώστε να μην ξεφύγει από τον έλεγχό της το Κίεβο, το οποίο απέσπασε από την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, εκμεταλλευόμενη συγκυρίες και καταστάσεις.

Η παραχώρηση Αυτοκεφάλου καθεστώτος στην Εκκλησία της Ουκρανίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν, λοιπόν, όχι απλά εκκλησιολογικώς και κανονικώς ορθή, αλλά και η μόνη ρεαλιστική διευθέτηση του προβλήματος. 

Κατά συνέπεια, μόνον η αναγνώριση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, και ουδεμία άλλη στάση, ούτε η αναμονή, ούτε οι εκκλήσεις για πανορθόδοξες συνάξεις, ούτε οι ατέλειωτες και αμέτρητες συνεντεύξεις στα ΜΜΕ, γεμάτες από προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για το Πατριαρχείο μας, συμβάλλουν στην πανορθόδοξη ενότητα. 

Σε ό,τι με αφορά ως Οικουμενικό Πατριάρχη, δεν μπορώ να αφήσω να αλλοιώνεται η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία στον βωμό ταπεινών κινήτρων. Δεν έχω δικαίωμα να κάνω ούτε βήμα πίσω. Δεν ωφελεί η αβροφροσύνη όταν διακυβεύονται η Θεολογία, η τάξη και η ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας. Την μαρτυρεί η ιστορία, οι πηγές, τα έγγραφα, τα γεγονότα. Την αλλοιώνουν χρήματα, εκφοβισμοί, προπαγάνδα και όνειρα θερινής νυκτός. Ε όχι! Στώμεν καλώς!.

Είναι παπισμός το να επωμίζομαι τις ευθύνες της διακονίας μου; Τώρα πρωτοάκουσαν γι’ αυτές τις ευθύνες; 

Δεν τις διάβασαν στην Εκκλησιαστική Ιστορία; 

Λένε ότι εκκλησιαστικά ο ρόλος της Κωνσταντινουπόλεως τελείωσε με την Αλωση της Πόλης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακρίβεια! Ολα τα σημερινά Αυτοκέφαλα δόθηκαν στη μετά την Αλωση περίοδο. Οταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδινε την αυτοκεφαλία στη μία ή στην άλλη Εκκλησία γιατί δεν το κατηγόρησαν για «παπικές αξιώσεις»; Κάποια στιγμή το ψέμα και η προπαγάνδα πρέπει να σταματήσουν μπροστά στην αλήθεια της Εκκλησίας! 

Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει Πάπας, ούτε παπισμός. Οσοι διατυπώνουν αυτή την κατηγορία επιθυμούν να προβάλλουν την ψευδή άποψη ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταστρατηγεί δήθεν την κανονική παράδοση της Ορθοδοξίας, την οποία βεβαίως οι ίδιοι όχι μόνον δεν σέβονται και δεν αναγνωρίζουν, αλλά την περιφρονούν, ερμηνεύουν κατά το δοκούν τους ιερούς κανόνες, ιδίως αυτούς οι οποίοι κατοχυρώνουν τις ευθύνες του Οικουμενικού Θρόνου, εισάγουν νέα εκκλησιολογία και εργαλειοποιούν τη Θεία Ευχαριστία. 

Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα, λοιπόν. 

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι το Ουκρανικό αυτοκέφαλο, ούτε οι δήθεν ανυπόστατες ή άκυρες χειροτονίες της Ουκρανικής Ιεραρχίας, που κάποιοι σκόπιμα επικαλούνται. 

Ο στόχος είναι να αφαιρεθούν αυτές οι μοναδικές ευθύνες του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, και να περιέλθουν σε άλλα χέρια. 

Ως εκ της θέσεώς μου, λοιπόν, καταλαβαίνετε, δεν μπορώ από τη μία να απεμπολήσω τις ευθύνες που μου κληροδότησαν, μέσω της πράξεως της Εκκλησίας, οι προκάτοχοί μου και από την άλλη να επιτρέψω, καθότι και αυτό είναι ευθύνη μου, την πνευματική αυτή διολίσθηση εκείνων που ερωτοτροπούν με την ομοσπονδιοποίηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κατά τα προτεσταντικά πρότυπα. 

Ποιος, λοιπόν, συμπεριφέρεται ως «Πάπας της Ορθοδοξίας»; Εκείνος που μένει πιστός στην παράδοσή της ή εκείνος που διεκδικεί για τον εαυτό του θέση που ουδέποτε είχε και δεν πρόκειται να αποκτήσει;.

ΠΗΓΗ: 

Εφημερίδα το "Το Βήμα"