Β. ΚΑΖΙΑΚΟΥ, “ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

  “ΠΕΡΙ ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ”

Του κ. Βαγγέλη Καζιάκου

=====

Ένα από τα πολλά πνευματικά κακά που διέπουν τον Άνθρωπο, στο χώρο της πνευματικής ζωής, από την αρχή της ιστορικής του παρουσίας, αποτελεί σαφώς, η λαίλαπα του αθεϊστικού φρονήματος, ήτοι, της αρνήσεως οποιασδήποτε μεταφυσικής διάστασης της υπάρξεως. 

Ιδιαιτέρως, στην εποχή μας, τροφοδοτείται από την υλόφρονα γνώμη της επιστημονικής “αυθεντίας”. 

Η Επιστήμη, αυτή καθ’ εαυτή, αποτελεί δώρον και ευγενής έκφανσή της πολιτισμικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, που τους τελευταίους αιώνες, αλματωδώς, προχώρησε σε ανακαλύψεις, βαθύτερη γνώση του φυσικού κόσμου. 

Από την λειτουργία της δομής του κυττάρου, στους απειράριθμους γαλαξίες και την ίαση των ανιάτων και αλγεινών ασθενειών, φτάνοντας στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και την παγκοσμιοποίηση της πληροφορίας. 

Ζώντας μέσα στον κόσμο της μετανεωτερικότητας, ο επηρμένος νους του Ανθρώπου, έτι μια ακόμα φορά, προφασιζόμενος την μικρή πλην ενθουσιαστική, ιδέα της γνώσης, με τρόπους ιδέες και πολυμήχανες θεωρίες, προσπαθεί να διαζευχθεί, από την θεία καταγωγή του, να σβήσει την ενστικτώδη δίψα του, για την ενορατική ενατένιση του Σύμπαντος, στα ιδεαλιστικά πλαίσια της αιωνιότητας.

Αποκρούοντας την πεισματικά, ειδωλοποιώντας την αυταπάτη της παντογνωσίας του, βυθιζόμενος στην ακόρεστη σαρκική τρυφή και αυτάρεσκη μακαριότητά του.

Η αθεΐα μέσα στο διάβα των αιώνων, πήρε ποικίλες μορφές, μάσκες και τύπους, εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο στα βιολογικά του δεδομένα, με αποκορύφωμα την σημερινή τραγικότητα, της αποθέωσης του Homo ex machina.

Όμως, το έμφυτο θρησκευτικό συναίσθημα δεν ξεριζώθηκε και δεν θα μπορέσει να ξεριζωθεί, καθώς οι υπαρξιακές συντεταγμένες του Ανθρώπου, έχουν σαφή προέλευση και 

προσανατολισμό 

στον Ουρανό. 

Ο σύγχρονος αθεΐστικός επιστημονισμός και ο υλομανής ηδονισμός, απέδειξε περίτρανα το ψαλμικά “είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ εστι Θεός”. 

Περισσότερη όμως ζημιά, έκανε και εξακολουθεί να κάνει, όχι τόσο η επιστημονική κατοχύρωση της αθεΐας, όσο η εθελοθρησκεία.

Την λέξη την συναντάμε, στην προς Κολοσσαείς επιστολή του Αγίου Αποστόλου και Πρωτοκορυφαίου, των Εθνών Παύλου.

Η εθελοθρησκεία ορίζεται ως η κατά το δοκούν λατρεία του Θεού, από μέρους του Ανθρώπου.

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ψέγει, την νοσηρή θρησκευτικότητα της προαναφερθείσας εκκλησιαστικής κοινότητας, καθώς οι Χριστιανοί, είχαν αλλοτριωθεί από την νεοφανείσα αίρεση του Γνωστικισμού, προσμίγοντας γνωστικά και χριστιανικά στοιχεία, ξένα προς την θεόσδοτη αλήθεια του Ευαγγελικού μηνύματος.

Γενικότερα, η εθελοθρησκεία, αποτελεί, όχι μόνο μια ορισμένη ιστορικά κατάσταση, αλλά μια διαχρονική αίρεση, ιδιαζόντως πολυπρόσωπη, η οποία προβάλλει μια πλανεμένη ευσέβεια τόσο στα πλαίσια της χριστιανικής ορθοδοξίας, όσο και σε επίπεδο γενικότερα, διαθρησκειακό, αλλοιώνοντας την υπέρτατη θρησκευτική αλήθεια, όπως την εννοεί η εκάστοτε Ομολογία.

Η σημερινή ζωή των χριστιανών, παρουσιάζει λίγο η πολύ, τα στοιχεία της εθελοθρησκείας. 

Πλειάδα ανθρώπων της εποχής μας, αν και δεν αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, την προσλαμβάνουν, αόριστα και αφηρημένα, ακόμα και με χριστιανικό πρόσημο, προσαρμόζοντας προκρουστιαίως, στοιχεία μιας δεδομένης θρησκευτικής διδασκαλίας, στα μέτρα και τα σταθμά του εαυτού τους.

Στις ποικίλες ιδεολογίες των ψευδωνύμων γνώσεων και του εμπαθούς πνεύματος τους. 

Μια τέτοια πίστη, φυσικά, δεν είναι επαληθεύσιμη πόσο μάλλον σώζουσα, καθώς, δεν συντονίζεται στην αυτοαλήθεια της διδασκαλίας του Ενανθρωπισθέντος Υιού και Λόγου Του Θεού, Σωτήρος Χριστού και όλων των Αγίων Του, που αποτελούν μέσα στους αιώνες την ζωντανή παρουσία Του, το άλας της γης, το φως του Κόσμου.

Η ζωή των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αυτού Του Σώματός Του, είναι το τεκμήριο της ότι η ζωή που προτάσσει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας Του Τριαδικού Θεού, αποτελεί την απόλυτη Αλήθεια και την σώζουσα οδό, που πηγάζει από τον Σταύρο του Γολγοθά και του κενού μνημείου της Αναστάσεως, Του υπέρ της του κόσμου ζωής Εσφαγμένου Αρνίου.

Η κατά την ημέτερα θέληση Πίστεως εις Τον Θεόν, και οι κατ’ επιλογή τήρηση των εντολών Του, είτε από άγνοια, είτε από φρόνημα αιρέσεως, αποτελεί βλασφημία Του Αγίου Πνεύματος, αποταγή του απολυτρωτικού έργου Του Χριστού, μορφή θρησκευτικότητος μεν, μιαρή παρά τω Θεώ δε.

Κάποια παραδείγματα που μπορούν να προταθούν τηλεγραφικά, είναι, όταν αρκούμαστε μόνο στην πίστη και όχι στην οργανική ένταξη μας στην μυστηριακή και ασκητική ζωής της Εκκλησίας. 

Όταν αποδεχόμαστε την χάρη των μυστηρίων χωρίς όμως να έχουμε τις προϋποθέσεις να μετέχουμε σε αυτά, αρνούμενοι το ησυχαστικό φρόνημα της χριστιανικής Ελπίδος, κλπ. 

Ο Λόγος Του Θεού, αποτελεί τον αιώνιο Νόμο Του, την θεραπευτική συνταγή Αυτού, που μας απαλλάσσει από τον Διάβολο, τον θάνατο και την αμαρτία, ενώνοντάς μας με Τον Άγιο Τριαδικό Θεό.

 

Φυσικά, υπάρχουν οι δύο μεγαλύτερες αιρέσεις των εσχάτων.

Ο Οικουμενισμός θρησκευτικός συγκρητισμός, ο οποίος εξισώνει όλες τις θρησκείες ως οδούς σωτηρίας, διαφορετικές εκφράσεις του Θείου, λόγω της ποικιλομορφίας του πολιτιστικού 

φαινομένου.

Η νεορθοδοξία, η πλάνη του Χρήστου Γιανναρά, ορίζεται ως ένα ιδιότυπο κράμα που απαρτίζεται από πολλά φιλοσοφικά μεταφυσικά συστήματα της Δύσεως, η μεταφυσική του Χάιντεγκερ, το σύνδρομο της ερωτικής υστέρησης του εφηβικού οίστρου, την λιμπεραλιστική θεολογία, την φρουδική ψυχανάλυση, την μεταπατερική θεολογία των Ρώσων του Παρισιού, της προτεσταντικής θεολογίας του Karl Barth. Όλα συγκερασμένα αυθαίρετα, επιστημονικά αβάσιμα.

Πολτοποιημένα και δοσμένα άκριτα στον ορθόδοξο χώρο, με βασικό άξονα την προσωπική του οπτική
βλέποντας, την στάση της όλης παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας απέναντι στα σαρκικά αμαρτήματα, έχοντας το βαρύ ψυχολογικό υπόβαθρο, περιόρισε το θρησκευτικό φαινόμενο στην ειδωλατρική του έκφραση, ήτοι αυτό της μαγείας. Όμως αυτό είναι μια μορφή θρησκευτικότητος, όχι ο ορισμός. Βολεύτηκε στην γενικευμένη ερμηνεία 

της ψυχολογίας.

Κάνοντας λογικά άλματα, διαπνεόμενος από συμπλεγματική ιδιοσυγκρασία, λόγω του ευφυούς του νοός, από εμπάθεια, ένεκεν του ευσεβισμού των κατηχητικων σχολείων της δεκαετίας του ’60, εμφορούμενος από την προκατάληψή του, κηρύττει την φρουδική ερμηνεία του όρου, όχι την ορίζουσα της έννοιας θρησκείας, κάτω από τα θρησκειολογικά και τα θεολογικά πλαίσια, υποστηρίζοντας την αντίθεση των όρων θρησκείας και Εκκλησίας.

Ο πατριάρχης της Νεορθοδοξίας αποφαίνεται ότι η θρησκεία είναι ανάγκη ορμέμφυτη, που λόγω του φόβου του θανάτου, έχει στάση χειραγώγησης του Θείου, βιολογικά καθορισμένης.

Από την άλλη παρουσιάζει τον Χριστιανισμό ως μια κοινωνιολογία με μεταφυσικό άξονα, στον τύπο της εκκλησίας του Δήμου, με χριστιανικό πρόσημο.

Οδηγούμενος στην άρνηση όλης της μυστηριακής και ησυχαστικής ευσέβειας. Γι’ αυτό η αίρεση της Νεορθοδοξίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απαύγασμα μιας δαιμονοκρατούμενης επηρμένης προσωπικότητας.

Φυσικά, όλα αυτά τα κάνει για να καταλύσει το ηθικό πνευματικό και ασκητικό στοιχείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προβάλλοντας τα συστατικά στοιχεία του θρησκεύειν, όχι αυτό καθ’ αυτό. Για να αμνηστεύσει, να καθησυχάσει τις ενοχές, τα σαρκικά αμαρτήματα, αποθεώνοντας τον ανθρώπινο έρωτα που σχετίζεται με τον Θείο.

Άρα δεν αντιτάσσει την θρησκεία και την εκκλησία, καθώς κάτω από αυτά, παίζοντας τεχνηέντως, με τις λέξεις προσάπτει άλλη εννοιολογία και σημασιολογία, τοποθετώντας ενναλάξ στοιχεία κατά το δοκούν. Αυτά που λέει δεν είναι μόνο αυθαίρετα αλλά και αντί-επιστημονικά. Εμμένοντας πάντα στην χριστιανική ορθοδοξία.

Η νεορθοδοξία στηρίζεται στον νεονικολαιτισμό, και υστερικά αντιστρατεύεται την αγνότητα της Αγίας ορθόδοξου Πίστεως. Σε ότι εμποδίζει τον έρωτα, την ελευθερία και την μεταφυσική αναζήτηση, σύμφωνα πάντα με το όραμα του ποταπού Χρήστου Γιανναρά.

Η αντίθεση μεταξύ των όρων θρησκείας και εκκλησίας δεν υφίσταται, ούτε από θρησκειολογικής, ούτε από θεολογικής πλευράς, ούτε από πλευράς της ορθόδοξου προφητικοαποστολικοπατερικής 

παραδόσεως.

Είναι τεχνητό δίπολο, από τον αιρεσιάρχη της Νεορθοδοξίας. Ένα σύνολο σκέψης που φάσκει και αντιφάσκει, προσβάλλοντας το θρησκευτικό φαινόμενο καθολικά, παίρνωντας σβάρνα όλα, όσο και την μοναδικότητα της Χριστιανικής θρησκευτικής Πίστεως.

Δεν ορίζει τι είναι θρησκεία γενικότερα, αλλά προκαταλαμβάνει τους ακατήχητους, προτάσσοντας ερμηνεία περί θρησκείας, αρδρευόμενη από το αθεϊστικό φρουδικό ψυχολογικό σύστημα.

Απομονώνει την θρησκευτικότητα στις αξιωματικές αποφάνσεις, επικαλούμενος την Ψυχολογία, δίνοντας αρνητικό πρόσημο.

Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, τους Άγιους Πατέρες και τα εκκλησιαστικά οφφίκια, ως αντιπερισπασμό.

Το θέμα της Νεορθοδοξίας είναι ότι, κάτω από τον όρο θρησκεία, δεν εννοεί το 

σημαινόμενον του σημαίνοντος. 

Μπολιάζει το ησυχαστικό ιδεώδες, και το χτυπάει αδυσώπητα, τον αξιωματικό χαρακτήρα της εκκλησιαστικής πίστης και ηθικής, όχι την θρησκεία αυτή καθ’ εαυτή, επιτηδευμένα, με τον όρο εκκλησία, την πολιτεία του κ. Χρήστου Γιανναρά.

Συμπερασματικά, ως θρησκεία ορίζουμε την σχέση Απόλυτου και ανθρώπου. Τα θρησκεύματα διαφοροποιούνται ως προς την ταυτότητα του Απόλυτου, λόγω της πτώσεως και της υπό του Σατανά εισηγηθείσας ειδωλολατρίας.

Τα συστατικά στοιχεία της θρησκείας αποτελούν την πίστη, την λατρεία και το ήθος.

Η θρησκεία ετυμολογείται ως σχέση με το Θείον, το έχειν της του Θείου ενέργειας, ανάβασις, ψίθυρος προσευχής, θεραπεία, θεουργία, η μνήμη του Θείου και η τήρησις αυτής διά της ευσεβείας και της λατρείας. Η αντίστοιχη λατινική religio σημαίνει δεσμός με το θείον, οι υπόλοιπες λέξεις πολλών λαών, που αντιστοιχούν στην λέξη και την έννοια, είναι Torah, που θα πει Νόμος, Chiao, η αιωνία αλήθεια, Dharma, η οδός, din, η πνευματικότητα, κλπ.

Η ορθόδοξος χριστιανική θρησκεία, είναι η μόνη αληθινή καθώς αποτελεί την όντως μετοχή εις το του Θείου έργον, Του ενσαρκωθέντος Θεού Λόγου, δια του ειδικού ιερατείου της, μεταδίδει την χάρη του Αγιασμού, στα μυστήρια και στην φιλοκαλική άσκηση εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Επαληθεύει τόσο την κοινή σημασιολογική έννοια της θρησκείας, που το συναντάμε σε όλα τα θρησκεύματα, σπερματικώς, ουχί συγκρητιστικά.

Ο Οικουμενισμός και η Νεορθοδοξία καθώς και το πνεύμα της εθελοθρησκείας, πρέπει να αποβληθούν από την Ηγεσία της Θρησκευούσης κοινότητας ημών, της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Υ. Γ. Ο Νεορθόδοξος κ. Χρήστος Γιανναράς αρέσκεται να απομονώνει την θρησκεία στις ειδωλολατρικές εκφράσεις της αντιπαραβάλλοντάς την ως στάση χειραγώγησης απέναντι στο Θείο, ενώ την εκκλησία ως άμεση σχέση με το Θείο.

Φυσικά αυτό είναι παραπλανητικό, καθώς η θρησκεία δεν εξαντλείται στην μαγική της έκφραση, δηλαδή χειραγώγηση, αλλά και ως σχέση πρωτίστως στον Χριστιανισμό αλλά και γενικότερα σε όλες τις θρησκείες.

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το ότι στον Χριστιανισμό η στάση στην μεταφυσική είναι η σχέση και όχι η χειραγώγηση, αυτό δεν αποκλείει να είναι θρησκεία, και δη η αληθινή θρησκευτικότητα. Άλλωστε πρόκειται περί εκ δεξιών πλάνης.

Αποτελεί λογικό άλμα του πλανεμένου πολύφθογγου ρήτορα που το θέτει στην προοπτική της ιδιότυπης κοινωνιολογίας του με μεταφυσικό άξονα υποστήριξης της προαναφερθείσας υποβόσκουσας κοινωνιολογίας του.

Το θρησκευτικό φαινόμενο είναι πολυμερές, εμπεριέχει την χειραγώγηση αλλά και την σχέση ως υγιή θρησκευτικότητα, μετά την Αποκάλυψη Του Αληθινού Θεού, Του Ιησού του Ναζωραίου και κουτοπόνηρα το αποκρύπτει.

Η πεμπτουσία της θρησκευτικότητος έγκειται ακριβώς στην μεταξύ του Απόλυτου και του Ανθρώπου σχέση και εξάρτηση, τα συστατικά στοιχεία της, η πίστη, η λατρεία, το ήθος, ακόμα και στην ειδωλολατρία όπως είναι η μαγεία η δεισιδαιμονία, είναι δευτερεύοντα αποτελέσματα, ανάλογα με την ιδιοπροσωπία του Θείου. Ακόμα μια φορά φαίνεται η πλασματικότητα και το ψευτοδίλημα της Νεορθοδοξίας. Όλα αυτά για να παγιωθεί ο ερωτισμός, πάντα για την θέωσή μας, φυσικά..........

Ο φιλόσοφος Αντισθένης έλεγε “αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις”.

Μία από τις ετυμολογικές προσεγγίσεις της λέξεως θρησκεία, αποτελεί η ακόλουθη:

Σύμφωνα με την γλωσσολογία η ρίζα θρησκ-μα την ρίζα θεραπ-, έχουν κοινή ιστορική συνύφανση.
Θρησκεία, ορίζεται ως θεραπεία, δηλαδή λατρεία.
Λατρεία ορίζεται η του Θείου υπουργεία.
Δηλαδή, εγώ ειμί υπό του Θείου έργον, βλ(ενέργεια). Η ενέργεια προϋποθέτει πομπό και δεκτή, μορφή σχέσης.

Σχέσις, από το αρχαίο σχω, έχω.

Η Σχέσις συμπεραίνεται ακόμα και ετυμολογικά μέσα στην λέξη θρησκεία.

Η Νεορθοδοξία είναι μια γελοία ρητορική, ενός εμμονικού ερωτομανή, πάντα με χριστιανικό πρόσημο, πολύ επικίνδυνη, ερμηνευομένη όμως την σωστή βάση, σκύβαλα αλαλάζοντα.

Ας συντονιστούμε λοιπόν με την υγιή θρησκευτικότητα, που πραγματώνεται, μέσα στην μυστηριακή και νηπτική ζωή της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, Του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

Για να τύχουμε μιας κάποιας μετανοίας και σωτηρίας. Μεταλαμβάνοντας τον Κλήρο των Αγίων, το φωτοειδές κάλλος Του Αγίου Τριαδικού Θεού, εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, στην καθολική του επιστολή διαγράφει, την σταυροειδή, θρησκευτικότητα, την αληθινή σχέση μεταξύ του Θείου και του Ανθρώπου, λέγοντας “θρησκεία καθαρά και αμίαντος, αύτη εστι, επισκέπτεσθαι ορφανά και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν κρατείται από του κόσμου”.