ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΛΔ΄

ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

ΛΔ΄

Του π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου

=====                                                                  

102) Ὁ Ἀρχιποιμήν Πάπας.

«Πάρεσμεν ἐνταῦθα ἵνα συμμαρτυρήσωμεν μετά τοῦ λίαν ἀγαπητοῦ καί τετιμημένου ἡμῖν Ἁγιωτάτου Ἀρχιποίμενος τῆς Ἁγίας Ρωμαιοκαθο­λικής Ἐκκλησίας καί πάντων ὑμῶν περί τῆς διακατεχούσης ἡμᾶς κοινῆς ἱερᾶς ἐπιθυμίας, ὅπως πορευθῶμεν πρός τήν κατεύθυνσιν ταύτην, ἐν ἀγάπῃ καί ὑπομονῇ, ἐπανορθούντες ἑκατέρωθεν τά σφάλματα τοῦ παρελθόντος καί πᾶν ὅ,τι συνεβάλετο εἰς τήν διαίρεσιν ἡμῶν καί ποιοῦντες εὐθείαν τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου».

(Ἐξ ὁμιλίας του πρός τούς καρδιναλίους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ἐπίσκεψίν του εἰς Ρώμην, τήν 26.10.67. Ἴδε «Ἐκκλησία», φ. 22, 15.11.1967).

103) Κοινόν Ποτήριον.

«Ἦλθον ἐδῶ, ἵνα προετοιμάσω τήν ἡμέραν καθ' ἥν, ὡς συνέβαινε κατά τούς 10 πρώτους μ.Χ. αἰώνας, θά ἑορτάσωμεν τήν εὐχαριστίαν διά τοῦ αὐτοῦ ἄρτου, τοῦ αὐτοῦ οἴνου καί ἐντός τοῦ αὐ­τοῦ ποτηρίου μετά τοῦ Πάπα Παύλου».

(Ἐκ δηλώσεών του κατά τήν ἄφιξίν του εἰς Ρώμην, τήν 26.10.67. Ἴδε «Καθολική», φ. 1557, 1.11.1967).

104) Ἀναγνώρισις τοῦ Πάπα.

«Προσάγομεν σήμερον τῇ Ὑμετέρᾳ Ἁγιότητι τήν προσωπικήν ἡμῶν, καί τήν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οὐ μήν δ' ἀλλά καί τήν πάγκοινον ἀναγνώρισιν καί ἐκτίμησιν καί εὐχαριστίαν».

(Ἐκ λόγου του κατά τήν συνάντησίν του μετά τοῦ πάπα Παύλου ΣΤ' ἐν Ρώμῃ τήν 26.10.67. Ἴδε «Καθολική», φ. 1562, 27.12.1967).

105) Ἐγκώμιον τοῦ Πάπα.

«Ἐσμέν ἰδιαιτέρως εὐτυχεῖς ὅτι ἐρχόμεθα πρός τόν τῆς Ρώμης γεράσμιον Ἀρχιερέα, φο­ρέα τῆς ἀποστολικῆς χάριτος καί διάδοχον πλει­άδος ἁγίων καί σοφῶν ἀνδρῶν, τόν τῇ τιμῇ καί τῇ τάξει πρῶτον τοῦτον ἐν τῷ συστήματι τῶν ἀνά τήν οἰκουμένην Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν θρόνον κλεϊσάντων, ὦν ἡ ἁγιότης, ἡ σοφία καί οἱ ὑπέρ τῆς κοινῆς πίστεως ἐν τῇ ἀδιαιρέτῳ Ἐκ­κλησίᾳ ἀγῶνες εἰσί κτῆμα ἐσαεί καί θησαύρισμα σύμπαντος τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, πρός Πάπαν ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καί χρστιανικῆς πνοῆς, κτησάμενον ἐν τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά, Οὖ τό αἴσθημα τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ Κυρίου, ἔναντι τῆς κατατετμημένης Ἐκκλησίας, ἔναντι τῶν πολυειδῶν τοῦ κόσμου τούτου τραγωδιῶν, ὀδηγεῖ ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν καί ἀπό πράξεως ἀγάπης εἰς πράξιν οἰκοδομῆς, πρός τήν καιρίαν ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀνθρώπου».

(Ἐκ λόγου του κατά τήν συνάντησίν του μετά τοῦ πάπα Παύλου ΣΤ' ἐν Ρώμῃ, τήν 26.10.67, Ἴδε «Καθολική», φ. 1562, 27.12.1967)

(Συνεχίζεται)