ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΚΗ΄

ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

ΚΗ΄

Του π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου

=====                                                                  

84) Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας εἰς τό Βατικανόν.

«Πέμπτη 26 Ὀκτωβρίου 1967».

«Εἶναι 11 π.μ., ὅταν πραγματοποιεῖται ἡ τρίτη ἱερά Συνάντηση τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ' καί τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα Α'. Μέ δάκρυα ἀνταλλάσσουν τό τεκμήριο τῆς μυστικῆς ἀγάπης, τόν ἅγιο ἀδελφικό ἀσπασμό, δίδοντας στά εκατομμύρια, πού παρακολουθοῦσαν, παρόντα ἤ ἀπό τό τηλεοπτικό εὐρωπαϊκό δίκτυο, τή συγκλονιστική σκηνή, τό ἰσχυρότερο δίδαγμα ἑνότητας ἐν Χριστῷ, τήν τρανώτερη μαρτυρία γιά τό τί μπορεῖ νά κατορθώση ἡ πίστη στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί στό μυστήριο ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας Του.

Οἱ δύο Προκαθήμενοι, εὐλογοῦντες τόν λαό, εἰσέρχονται στόν κατάμεστο ναό, στόν ὁποῖο ἔ­χουν καταλάβει τίς θέσεις τους οἱ παρεπιδημοῦντες Καρδινάλιοι, τά 200 περίπου μέλη τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων, ὁ κλῆρος καί τά Μοναχικά Τάγματα τῆς Ρώμης, τό Διπλωματικό Σῶμα καί ἄλλοι ἐπίσημοι. Στήν ἀρχή, προσκυνοῦν στό παρεκκλήσιο τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί τῆς Παναγίας καί μετά κατευθύνονται στόν τάφο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ἐνῶ ὁ χορός τῆς Καπέλλα Σιξτίνα ψάλλει διάφορα τροπάρια. Ἐκεῖ προσεύχονται καί οἱ δύο σιωπηρά καί ὁ Πατριάρχης ἀφιερώνει βυζαντινῆς τεχνοτροπίας κανδήλα, τήν ὁποία καί ἀνάβει. Ἔπειτα ἀνέρχονται στό κεντρικό θυσιαστήριο, ἐπάνω ἀπό τόν τάφο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, πού τόν καλύπτει τό μεγαλειῶδες κιβώριο τοῦ Μπερνίνι. Στό σημεῖο αὐτό, οὐδέποτε στήν ἱστορία τῆς Παπωσύνης στήθηκε θρόνος ἄλλος ἐκτός τοῦ θρόνου τοῦ Πάπα.Τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα, στήθηκαν δύο θρόνοι, γιά νά καθήσουν οἱ Προκαθήμενοι τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Νέας Ρώμης. Ὅποιος ἀντίκρυσε τήν εἰκόνα αὐτή καί ἀναλογιζόταν μιά παράλληλη εἰκόνα τοῦ 1439 ἀπό τή Φλωρεντία, πού ἀνάγλυφό της σώζεται σέ μιά πύλη ναοῦ ἀκόμη, θά καταλάβη πόσο διαφορετικοί εἶναι οἱ καιροί καί τί μεγαλεῖο ταπεινότητος ἀπεκάλυψε ἡ χειρονομία αὐτή τοῦ Παύλου ΣΤ', τό μόνο μεγαλεῖο πού ἀφυπνίζει, γιά τίς καινούργιες ἐκκλησιαστικές πραγματικότητες. Ἀπό τό ἱερό ἐκεῖνο σύνθρονο, ὁ Πάπας καί ὁ Πατριάρχης συμμετεῖχαν στήν ἱεροτελεστία, πού στήν πραγματικότητα ἦταν σύνοψη τῆς Θείας Λειτουργίας, χωρίς τήν προσκομιδή, τόν καθαγιασμό καί τήν κοινωνία. Περίπου μία λειτουργία «τῶν Προηγιασμένων», χωρίς τό εὐχαριστιακό κέντρο. Κάτι πού θά συμπληρωθῆ τήν ἡμέρα, ὁπου ὅλα θά εἶναι ἕτοιμα γιά τή συλλειτουργία. Ὅταν δηλαδή τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁλοκλήρωση τίς ἐμπνεύσεις Του. Ἡ ἱεροτελεστία ἄρχισε μέ ψαλμό (118), εἰσαγωγική προσευχή. Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα λατινικά (Φιλιπ. 2, 1-11) καί τόν ὕμνο τοῦ Νιπτῆρος «ὅπου ἀγάπη». Ἡ Εὐαγγελική περικοπή (Ἰω. 13, 1-15) ἀναγνώστηκε μέ βυζαντινό μέλος: ἑλληνικά, ἀπό τόν Μέγα Ἀρχιδιάκονο. Ἀκολούθησαν «αἰτήσεις» τῶν πιστῶν σέ ἕξι γλώσσες, πού τίς ἐπεσφράγιζε, σάν μυριόστομη βροντή, ἡ λειτουργική ἑλληνική ἰαχή «Κύριε, ἐλέησον», ὁ πρόλογος τῆς «ἀναφορᾶς», μέ μιά μακρά προσευχή τοῦ Πάπα γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ σεραφικός ὕμνος. Στό τέλος, μέ λειτουργικό πάντοτε ὕφος, εἶπαν ὅλοι τό «Πάτερ ἡμῶν» καί ἐπηκολούθησαν οἱ προσφωνήσεις, πού τά κύρια σημεῖα τους τά δίδουμε, πάλι μέ διαλογική μορφή.

ΠΑΥΛΟΣ ΣΤ': «Συνήχθημεν ἐδῶ διά νά δώσωμεν καί πάλιν τόν ἀσπασμόν εἰρήνης καί συμφιλιώσεως ἐν μέσῳ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν Ἐπισκόπων, ἐπί τοῦ τάφου τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων».

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α': «Διακονίαν ἀγάπης, ἑνότητος καί εἰρήνης ἐπιτελούντες καί πρό μικροῦ ἀσπασάμενοι ἀδελφούς ἐν Χριστῷ σεβασμίους, ἀφικόμεθα σήμερον πρός τήν Σήν Ἁγιότητα, ὡς ἀδελφός πρός ἀδελφόν».

(Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΑΝΩΤΗΣ, Οἱ Εἰρηνοποιοί, σ. 207).

(Συνεχίζεται)