«ΟΤΙ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝΕ»

«ΟΤΙ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ, ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝΕ» 

Του κ. Δ. Νατσιού

=====

Κάτι συμβαίνει. Δὲν περνᾶ μέρα ποὺ νὰ μὴν μᾶς ἀπειλεῖ μὲ πόλεμο ὁ «βλαμμένος» Τοῦρκος πρόεδρος καὶ …ἠμεῖς ἄδομεν. Ἂν δὲν κάνω λάθος, ἀναθεώρηση τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης, σημαίνει πόλεμος. «Ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου». Δὲν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς. Ἀντὶ νὰ ὁμοφρονήσουμε – «Ἕλληνας ὁμοφρονέοντας …χαλεποὺς εἶναι περιγίγνεσθαι», ἑνωμένοι οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀνίκητοι, ἔλεγε ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστορία ΙΧ,2)- καὶ νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη θανάσιμη ἀπειλή, προσκυνοῦμε ἀκόμη τὴν εὐρωπαϊκὴ δυσωδία καὶ τοὺς ἡμέτερους μνημονιακοὺς λακέδες. Γιατί, ὅμως, λύσσαξε τώρα τὸ ἐξ ἀνατολῶν θηρίο; Γιατί τώρα ἀπροκάλυπτα μᾶς ἀπειλεῖ μὲ πόλεμο καὶ ὀνειροφαντάζεται ὀθωμανικὲς αὐτοκρατορίες; Πιστεύει κανεὶς τὰ σαλιαρίσματα τῶν πολιτικῶν ποὺ μιλοῦν γιὰ ἐξαγωγὴ τῆς κρίσης τῆς Τουρκίας καὶ μετατόπιση τῶν προβλημάτων της; Εἶναι στριμωγμένος ὁ Ἐρντογάν ἤ, ἀντίθετα, αἰσθάνεται πανίσχυρος; Μήπως ὀσμίζεται, ὅπως τὰ θεριὰ τὰ πληγωμένα θηράματα, τὴν θνησιμαία κατάστασή μας καὶ ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς κατασπαράξει; Πιστεύει κανείς, ὅτι ἂν μᾶς ἐπιτεθεῖ ἡ Τουρκία, θὰ μᾶς προστατεύσει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση;

Ἡ ἀπειλὴ τοῦ Ἐρντογάν ὅτι θὰ στείλει 2-3 ἑκατομμύρια μωαμεθανῶν λαθρομεταναστῶν σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεται; Στοὺς Ἰρλανδούς, στοὺς Οὔγγρους ἢ στοὺς Φιλανδοὺς ἢ στὶς μικρὲς Ὀλλανδέζες;

Παρένθεση: Ἔχει γραφτεῖ καὶ σὲ τουρκικὲς ἐφημερίδες, ὅτι πρότυπό του εἶναι ὁ Μωάμεθ (Μεχμὲτ) ὁ Πορθητής. Κάποιοι χαζοχαρούμενοι τῶν βορείων προαστίων, τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς μία ἀκόμη ἐκκεντρικὴ παρέκκλισή του Ἐρντογάν. Εἶναι λάθος. Διαβάζω ἀπὸ τὸν Παπαρρηγόπουλο γιὰ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453: «Κατέναντι (τῶν πολιορκουμένων Ἑλλήνων) παρετάξεν ὁ σουλτάνος ἀλλεπάλληλα τρία σώματα, ὧν τὸ μὲν συνέκειτο (ἀπὸ τὰ ὁποία τὸ πρῶτο ἀποτελοῦνταν) ἐκ νεοσυλλέκτων καὶ ἄλλων ἤκιστα (=ἐλάχιστα) χρησίμων ἀνδρῶν, τὸ δεύτερον ἐξ ἀτάκτων, τὸ δὲ τρίτον ἐν ὢ ἐτάσσετο καὶ αὐτός, ἀπηρτίσθη ἐκ τῶν γενιτσάρων καί της ἄλλης κρατίστης στρατιᾶς. Καὶ ἐξέπεμψε κατ’ ἀρχὰς τὸ πρῶτον τῶν σωμάτων τούτων ἐπὶ τῷ προδήλω (=φανερὸ) σκοπό του νὰ ἐξαντλήση τὰς δυνάμεις τῶν πολιορκουμένων, ἀδιαφορῶν περὶ τῆς τύχης τοῦ συρφετοῦ ἐκείνου». (τόμ. 6, σέλ. 373). Ἂς προσέξουμε τὴν τελευταία πρότασή του μεγάλου ἱστορικοῦ. Ἔστειλε τὸν συρφετὸ ἐκεῖνο «ἀδιαφορῶν» γιὰ τὴν τύχη τοῦ, γιὰ νὰ ἐξαντλήσει τὶς δυνάμεις τοῦ Παλαιολόγου. Ἐρωτῶ: Μήπως κάτι παρόμοιο θέλει νὰ πράξει ὁ θαυμαστῆς καὶ μιμητὴς τοῦ, Ἐρντογάν;

Τότε βέβαια μὲς στὴν Πόλη δὲν ὑπῆρχαν ἀλληλέγγυοι καὶ λοιπὰ σαπρόφυτα τῆς προοδομανίας, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ πράγματα εἶναι χειρότερα σήμερα. Καὶ εἶναι χειρότερα καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο. Διαβάζω στὴν Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου τοῦ Θουκυδίδη (Β, 8): «Τότε δὲ καὶ νεότης πολλὴ μὲν οὖσα ἐν ταῖς Ἀθήναις, οὐκ ἀκουσίως, ὑπὸ ἀπειρίας ἤπτετο τοῦ πολέμου». Δηλαδὴ «ὑπῆρχε κατὰ τὸν χρόνο ἐκεῖνο πολυάριθμος νεολαία στὴν Ἀθήνα, ἡ ὁποία, ἐξ ἀπειρίας, ἐπιθυμοῦσε τὸν πόλεμο».

Στὴν Τουρκία τὰ μισὰ μέλη τῆς κοινωνίας τῆς εἶναι νεώτερα τῶν 30 ἐτῶν. Διαβάζω ἀπὸ τὸ ἐξαιρετικὸ πόνημα «Θεωρία τοῦ Πολέμου» τοῦ μακαρίτη Πᾶν. Κονδύλη: «Αὐτὴ ἡ πληθώρα διάχυτης καὶ ἀκαταστάλαχτης ἀνθρώπινης ἐνέργειας ζητᾶ νὰ διοχετευθεῖ καὶ μποροῦμε νὰ εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι πέρα ἀπὸ ἢ καὶ παράλληλα μὲ τὴν στενὰ ἐννοούμενη οἰκονομικὴ δραστηριότητα θὰ διοχετευθεῖ σὲ δραστηριότητες συναπτόμενες ἄμεσα ἢ ἔμμεσα μὲ τὸν προσδιορισμὸ καὶ τὴν ἔμπρακτη προάσπιση τῆς τουρκικῆς ταυτότητας καὶ τὴν θέση τῆς μέσα στὸν κόσμο. Μόνον ἐκεῖ ὅπου κοχλάζει νεανικὸ αἷμα γεννιοῦνται ἰδέες ἱκανὲς νὰ κινητοποιήσουν μάζες, ὅσο «πρωτόγονες» κι ἂν φαίνονται αὐτὲς στὰ μάτια φθινόντων γειτόνων, ἐκλεπτυσμένων ἀπὸ τὴν ξαφνικὴ εὐζωία ἢ διανοουμένων ποὺ ἐξ ἐπαγγέλματος παράγουν ἰδεολογίες τοῦ εἰρηνιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ ὑπὸ τὶς διαφορετικὲς μορφές". (ἔκδ. «Θεμέλιο», σέλ. 388).

Στὴν Τουρκία «κοχλάζει» νεανικὸ αἷμα γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἐρντογάν στέλνει στὴν φυλακὴ ὅσους θέλει, ὑπάρχει ἄφθονο καὶ «φθηνὸ» κρέας γιὰ μακέλλεμα. Ἐδῶ τὸ νεανικὸ αἷμα σπανίζει καὶ ὅσο ἀπέμεινε ἢ φεύγει στὰ ξένα ἢ προγραμματίζει τὴν ἀγορὰ τοῦ νέου κινητοῦ. Τόσα χρόνια τό ἐθνομηδενιστικὸ, προδοτικὸ κηφηναριὸ ἐνσταλάζει στὰ σχολεῖα τὰ δηλητήριά του, τώρα δρέπουμε τοὺς καρπούς, πράγμα ποὺ δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ἄγρυπνο βλέμμα τῆς Τουρκίας. Φρόντισαν καὶ τὰ τηλεοπτικὰ σκύβαλα νὰ ἐνσπείρουν τεχνηέντως καὶ τὸν φόβο ἔναντί της «συμμάχου καὶ φίλης» γείτονος, ἡ ξαφνικὴ εὐζωία, ἡ περιρρέουσα ἠθικὴ κατάπτωση, τὸ σάπισμα μὲ τὴν προβολὴ καὶ διαφήμιση ὅλων τῶν διαστροφῶν καὶ «Λατίνοι, Νορμανδοί, Κελτοί, Μογγόλοι, Τοῦρκοι./ Νά! Μὲ τὸν Πάπα τὸ σταυρό, μὲ τὸ ἄστρο τοῦ Σουλτάνου/ὁ ἕνας του ἄλλου πρόδρομος καὶ ὁδηγητής. Ἀδέλφια/Καὶ ἡ Πόλη καὶ ἡ κοσμόπολη ζωστῆ. Παρμένη. Πάει, πάει…» (Κ.Παλαμᾶς, «Ἡ φλογέρα τοῦ βασιλιᾶ»).

Τὸ 1821 ἱερούργησε ὁ Ἑλληνισμὸς τοὺς πόθους τους, διότι ἔλαβε συνείδηση τῆς Ἐλευθερίας τοῦ πρὶν τὴν ἀποκτήσει καὶ ἐξωτερικά. «Ἡ ζωὴ ποὺ ἐκάναμε μᾶς ἐβοήθησε στὴν Ἐπανάσταση. Διότι ἠξεύραμε τὰ κατατόπια, τοὺς δρόμους καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐμάθαμε στὴν πείνα, τὴ λέρα, τὴν κακοπάθεια. Ἐσυνηθίσαμε νὰ καταφρονοῦμε τοὺς Τούρκους» λέει ὁ Θόδωρος Κολοκοτρώνης στὴν «διήγησή» του. Τώρα ἐσυνηθίσαμε νὰ φοβόμαστε τοὺς Τούρκους γιατί ἡ τρυφὴ καὶ ἡ καλοπέραση δὲν γεννοῦν Κολοκοτρώνηδες, ἀλλὰ κιοτῆδες. Ὁ τουρισμός, ἡ βαριὰ μᾶς βιομηχανία, ὅπως διατείνεται ὁ κάθε τιποτολόγος, τρέμει στὸ ἐνδεχόμενο θερμοῦ ἐπεισοδίου στὸ Αἰγαῖο. Αὐτὴ ἡ προοπτικὴ ἐπιδεινώνει τὴν ὑποτέλεια καὶ ἠττοπάθειά μας. Εἰρήνη, πάση θυσία, ἀρκεῖ τὰ rooms to let καὶ οἱ ξαπλῶστρες τῆς Μυκόνου νὰ εἶναι σὲ 100% πληρότητα. Ἡ καταστροφή της ἑλληνικῆς γεωργοκτηνοτροφίας, ὁ ὑπερδανεισμὸς τῶν Ἑλλήνων συντέλεσαν καίρια στὴν ἐπιδείνωση τοῦ αἰσθήματος φιλοπατρίας. Εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ κατοχὴ γής, ἡ ἰδιοκτησία τονώνει τὸ ἐθνικὸ αἴσθημα λόγω προσωπικοῦ γοήτρου καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τὴν πατρίδα. Νιώθουμε «γιὰ τὴν πατρίδα μᾶς στὰ σπλάχνα χαλασμό», (Βαλαωρίτης), ὅταν διακονοῦμε τὴν γῆ της καὶ τὰ ρόδινα ἀκρογιάλια της, μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου μας. Τὰ κόκκινα δάνεια, οἱ ὑποθῆκες καὶ οἱ ….. «μαῦρες Παρασκευὲς» γεννοβολοῦν «πορκουάδες».

«Οἱ μετριότητες, ὑπομετριότητες, καὶ ἀνθυπομετριότητες ποὺ συναπαρτίζουν τὸν ἑλληνικὸ πολιτικὸ καὶ παραπολιτικὸ κόσμο δὲν ἔχουν τὸ ἀνάστημα νὰ θέσουν καὶ νὰ λύσουν ἱστορικὰ προβλήματα τέτοιας ἔκτασης καὶ τέτοιους βάθους, ἴσως καταρρεύσουν ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση, ὅπου θὰ βρεθοῦν μπροστὰ στὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ διεξάγουν ἕναν πόλεμο» ἔγραφε ὁ Κονδύλης στὸ προαναφερθὲν πόνημά του. Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι τέτοιες ἔκτασης προκλήσεις μᾶς ὁδηγοῦν σὲ …ἀλησμόνητες πατρίδες.

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Βιβλιογραφία