ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994) Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ Β΄

 ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΖΩΗ 

Β΄

Του Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Ζήση

=====

2. Ὁ Ὅσιος Παΐσιος διαψεύδει τὸν ἐκδυτικισμὸ τῆς Ἑλλάδος.

Δὲν εἶναι πάντως τυχαῖο ὅτι ἡ δράση καὶ ἡ ἐπίδραση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου κορυφώνονται καὶ ἐπεκτείνονται κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὅταν πολιτικὰ καὶ πολιτιστικὰ γεγονότα ἐνισχύουν τὶς δυνάμεις καὶ τοὺς θεσμοὺς ποὺ σπρώχνουν τὴν Ἑλλάδα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἄθεης καὶ ἠθικὰ ἐκπεσμένης Εὐρώπης καὶ τῆς συγγενικῆς Ἀμερικῆς. Ἡ ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Οἰκονομικὴ Κοινότητα (ΕΟΚ) καὶ κατόπιν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση (Ε.Ε.), χωρὶς μάλιστα τὴν γνώμη τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς δημοψήφισμα, ἀπὸ πολλοὺς χαιρετίσθηκε ὡς σπουδαῖο ἱστορικὸ ἐπίτευγμα, πολλαπλᾶ ὠφέλιμο, ἐνῶ δὲν ἔλειψαν καὶ ἀφυπνιστικὲς φωνὲς ποὺ ἐπεσήμαιναν τοὺς κινδύνους καὶ τὶς καταστροφικὲς ἐπιρροές, ὅπως πράξαμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὸ βιβλίο μας «Φραγκέψαμε» καὶ ἄλλα δημοσιεύματα3.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἐπεδίωκαν οἱ πολιτικοὶ στὴν πλειονότητά τους, νὰ μᾶς ἐξευρωπαΐσουν δηλαδή, ὅπου ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἀδιαφόρησε, καὶ ὁ ἀκαδημαϊκὸς λόγος πολλῶν ἐξ ἡμῶν δὲν εἶχε ἐσωτερικὴ πνευματικὴ δύναμη γιὰ νὰ ἀγγίξει τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, αὐτὸ τὸ ἀπέτρεψε ἕνας καὶ μόνο ἀσκητής, ὀλιγογράμματος, ἀλλὰ πλουτισμένος ἀπὸ τὸν ὑπέρφωτο Φωτισμὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καρπὸ τῆς καθάρσεώς του ἀπὸ τὰ πάθη μὲ μακροχρόνιους καὶ σκληροὺς ἀγῶνες στὴν Κόνιτσα, στὸ Σινᾶ, στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Τὸ ἀπέτρεψε ἐν πρώτοις στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ἔδειξε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ἀντίθετα μὲ τὴν Εὐρώπη, διακρίνεται καὶ στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὰ μεγάλα ἀσκητικὰ κατορθώματα τῶν ἁγίων μοναχῶν της, ὅτι ἡ πατερικὴ ἐποχὴ δὲν εἶναι μακρινὸ παρελθόν, κατὰ τοὺς θιασῶτες τῆς αἱρετικῆς «Μεταπατερικῆς Θεολογίας» τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, ὅτι ἀληθινὸς Χριστιανὸς δὲν εἶναι ὁ ἐκκοσμικευμένος Εὐρωπαῖος τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἀλλὰ ὁ ἀσκητὴς Παΐσιος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ἐπέτυχε στὶς ἡμέρες μας τὰ ἀσκητικὰ παλαίσματα καὶ κατορθώματα τῶν παλαιῶν μεγάλων ἀσκητικῶν μορφῶν.

Τὸ ἀπέτρεψε ἔπειτα μὲ τὴν γοητεία καὶ ἕλξη ποὺ ἀσκοῦσε ὁ φωτισμένος καὶ χαριτωμένος λόγος του, ποὺ δὲν ἦταν καρπὸς κοσμικῆς παιδείας καὶ γνώσεως, ἀφοῦ μόνον τὸ δημοτικὸ σχολεῖο εἶχε τελειώσει, ἀλλὰ τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ῾Ο Δυτικὸς Διαφωτισμὸς (Διασκοτισμός) τοῦ ὀρθοῦ λόγου καὶ τῆς ἐπιστήμης ἀνήμπορος νὰ βοηθήσει πνευματικὰ τοὺς ἀνθρώπους, στὰ πρόσωπα παιδαγωγῶν, φιλοσόφων, πολιτικῶν, νομικῶν, ἰατρῶν, ψυχαναλυτῶν, ἔβλεπε ταπεινωμένος πλήθη προσκυνητῶν νὰ τρέχουν στὸν ἀσκητὴ Παΐσιο στὴν Παναγούδα, στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ στὸ μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς, ὅταν ἔβγαινε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀποθέσουν τὸν πόνο καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ νὰ ἀκούσουν λόγο παρακλήσεως. Ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ νικοῦσε τὸν κτιστὸ ἀνθρώπινο λόγο, ὁ Ὀρθόδοξος Ἁγιορείτης Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς τὸν ἐπηρμένο ὀρθολογιστὴ Εὐρωπαῖο Βαρλαάμ, ἡ ταπεινὴ καὶ ἀσκητικὴ Ὀρθοδοξία τὴν ὑπερήφανη ὑλιστικὴ Εὐρώπη τοῦ πάπα καὶ τοῦ Λουθήρου, ὁ θεῖος Φωτισμὸς τὸν ἀνθρώπινο Διαφωτισμό.

Ἡ ἕλξη τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ λόγου τοῦ ὁσίου Παϊσίου ἔφθασε και στὰ αὐτιὰ τῶν Εὐρωπαίων καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐρχόμενοι στὸ Ἅγιον Ὄρος ἐπισκέπτονταν εἴτε ἀπὸ θαυμασμὸ εἴτε ἀπὸ περιέργεια τὸ κελλὶ τῆς Παναγούδας. Κάποιος παπικὸς ρώτησε τὸν Ὅσιο: «Μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι κοντὰ στὸ Θεὸ καὶ μόνο αὐτοὶ θὰ σωθοῦνε; Ὁ Θεὸς εἶναι μὲ ὅλο τὸν κόσμο». Καὶ ἀπάντησε ὁ Ὅσιος: «Ἐσὺ μπορεῖς νὰ μοῦ πεῖς πόσος κόσμος εἶναι κοντὰ στὸ Θεό; Ἔχουμε διαφορές. Εἴμαστε φυσικὰ παιδιὰ τοῦ ἑνὸς Πατέρα, ἀλλὰ μερικὰ παιδιὰ μένουν στὸ σπίτι καὶ μερικὰ γυρίζουν ἔξω»4. Σὲ ἄλλον παπικὸ εἶπε: «Ἐσεῖς βάζετε τὸν ἐγκέφαλο ἐμεῖς τὴν πίστη.... Μὲ τὴ λογική σας περιορίζετε τὴ θεϊκὴ δύναμη, γιατὶ τὴ Θεία Χάρη τὴν πετᾶτε στὴν ἄκρη. Ἐσεῖς στὸν ἁγιασμὸ ρίχνετε συντηρητικό, γιὰ νὰ μὴ χαλάσει. Ἐμεῖς στὰ χαλασμένα ρίχνουμε ἁγιασμό, γιὰ νὰ γίνονται καλά. Πιστεύουμε στὴ Χάρη ποὺ ἁγιάζει καὶ ὁ ἁγιασμὸς κρατάει καὶ 200 καὶ 300 χρόνια· δὲν χαλάει ποτέ»5. Σὲ Προτεστάντη πάστορα ποὺ ἀμφέβαλλε γιὰ τὴν ἀξία τῶν Ἁγίων εἶπε: «Θὰ σοῦ πῶ κάτι, δὲν θέλω ὅμως νὰ μὲ παρεξηγήσεις, ἐπειδὴ δὲν τὸ λέω ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ ἀπὸ ταπείνωση καὶ ἀγάπη. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν Παναγία ὡς μητέρα μας, ἐνῶ ἐσεῖς εἶστε ὀρφανὰ δίχως μητέρα, γιατὶ δὲν τὴν δέχεστε»6. Ἀκόμη καὶ ὁ πάπας ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τοὺς δύο σύγχρονους Ἁγιορεῖτες Ἁγίους, τὸν Γέροντα Παΐσιο καὶ τὸν Γέροντα Πορφύριο καὶ μέσῳ Ἀμερικανίδας καθηγήτριας τοὺς προσκάλεσε στὸ Βατικανὸ γιὰ νὰ τοὺς γνωρίσει. Ἡ ἀπάντηση καὶ τῶν δύο δείχνει σαφέστατα τὴν ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴν προσπάθεια ἐκδυτικισμοῦ, ποὺ υἱοθέτησε ἡ πλειονότητα τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν κριτικὴ τους ἀπέναντι στὸν ἐγωϊσμὸ τοῦ Παπισμοῦ καὶ στὴν ἐκ μέρους του ἄρνηση νὰ δεχθεῖ ὅτι μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχομε τὴν ἀλήθεια. Δείχνει ἀκόμη καὶ τὸν λάθος δρόμο ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς Ἱεράρχες καὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἀντίθετα πρὸς τὴν στάση τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν ἐποχῶν κοινωνοῦν καὶ ἐπικοινωνοῦν στὶς ἡμέρες μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Μονοφυσίτες, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, συμπροσευχόμενοι καὶ θεωροῦντες ὅτι δὲν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλὰ ἀδελφὲς ἐκκλησίες μὲ ἔγκυρα μυστήρια. Στὴν πρόσκληση λοιπὸν τοῦ πάπα οἱ δύο Ἁγιορεῖτες Ἅγιοι ἀπήντησαν: «Ὄχι δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε. Διότι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὁ Πάπας δὲν εἶναι ἕτοιμοι. Ἔχουν πολὺ ἐγωϊσμό. Ὄχι μόνο θέλουν νὰ μᾶς ὑποτάξουν, ἀλλὰ καὶ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουμε τὴν ἀλήθεια ἐμεῖς. Δὲν χρειάζεται νὰ πᾶμε. Καλύτερα θὰ βοηθήσουμε τὴν ὑπόθεση μὲ τὴν προσευχή μας»7.

Πόσο πραγματικὰ θὰ τιμοῦσε τὸν Ἅγιο Παΐσιο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἄν, μετὰ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ πράξη τῆς ἐντάξεώς του στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ἤδη τὸν εἶχαν ἐντάξει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθοῦσε τὴ στάση του καὶ τὴν γραμμή του στὸ βασικὸ θέμα τῆς σχέσεως τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ποὺ εἶναι ἡ διαχρονικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀπέναντι στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη! Διαφορετικά, τὰ ἔργα διαψεύδουν τοὺς λόγους καὶ τὰ ἐγκώμια καὶ οἱ τιμὲς μεταβάλλονται σὲ εἰρωνία καὶ βλασφημία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

3. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Φραγκέψαμε. Ἡ Εὐρωπαϊκή μας αἰχμαλωσία, Θεσσαλονίκη 1994. Τοῦ αὐτοῦ, Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμός. Νέα αἰχμαλωσία καὶ ἀντίσταση, Θεσσαλονίκη 1995. Τοῦ αὐτοῦ, Ἀπὸ τὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας στὴ Νίκαια τῆς Γαλλίας. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καὶ οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας, Θεσσαλονίκη 2001.

4. Γέροντος Παϊσιου Αγιορειτου, Χαριτωμένες Διδαχές. Μὲ παραβολὲς καὶ παραδείγματα, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 48.

5. Αὐτόθι, σελ. 50-51.

6. Αὐτόθι, σελ. 51-52.

7. Αὐτόθι, σελ. 51.

(Συνεχίζεται)