Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛIΝ

Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛIΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Διερωτόμουν αν τα κείμενα που γράφω για τη ζωή των κοινοτήτων και των Ιερών Μονών της Εκκλησίας της Αμερικής, παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τους μη ομογενείς αναγνώστες του ιστολογίου, αλλά πολλοί από την Ελλάδα και την Κύπρο -κληρικοί και λαικοί- πήραν την πρωτοβουλία να επικοινωνήσουν μαζί μου και με διαβεβαίωσαν ότι τους ενδιαφέρουν ιδιαίτερα.

Με ενθάρρυναν έτσι να συνεχίσω μια αναφορά σε θέματα, που μου προξενούν ιδιαίτερη χαρά, επειδή χαίρομαι "χαράν μεγάλην", όταν διαπιστώνω πόσο σπουδαίο και αθόρυβο έργο επιτελείται στην Εκκλησία της Αμερικής. 

Είναι τόσο συγκινητικό να διαπιστώνεις πόσο πολλοί και πόσο ευλαβείς πιστοί (λαικοί, μοναχοί και κληρικοί) υπάρχουν, αλλά και πόσο μεγάλες θυσίες κάνουν καθημερινά, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια, για την αγάπη του Χριστού και για την προκοπή των κοινοτήτων τους.

Χθες Κυριακή εκκλησιάστηκα στην κοινότητα του Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν. 

Χρειάστηκα μιάμιση ώρα για να πάω. Χρησιμοποίησα τρία μέσα συγκοινωνίας για να φτάσω στον προορισμό μου, επειδή είναι στην άλλη άκρη της Νέας Υόρκης.

Πρώτη φορά πήγαινα στο Μπέιριτς στο Μπρούκλιν. Πολύ ωραία περιοχή με αρχοντικά σπίτια.

Εφτασα στο ναό λίγο πριν το Εωθινό Ευαγγέλιο.

Μόλις μπήκα στην εκκλησία η όλη ατμόσφαιρα κέρδισε αμέσως την καρδιά μου. 

Η αρχιτεκτονική του ναού έχει τις δικές της πολύ κατανυκτικές ιδιαιτερότητες.

Η ξύλινη επένδυση μέρους της οροφής της εκκλησίας, τα ωραία βιτρώ και ο αγιογραφημένος τρούλλος και άλλες αγιογραφημένες επιφάνειες του ναού, είναι συνδυασμός που δημιουργεί μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα για προσευχή.

Πολύ προσεγμένος ο φωτισμός της Εκκλησίας. Κατανυκτικός. Οχι εκτυφλωτικός όπως σε άλλους ναούς. Στο κέντρο του ναού υπάρχει ένας μεγάλος πολυέλαιος, όπως αυτούς που βλέπουμε στα Αγιορείτικα μοναστήρια, που δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά στην εκκλησία.

Υπήρχε πληθώρα ιερόπαιδων που συμμετείχαν στη Μικρή και στη Μεγάλη Είσοδο. 

Μας απάγγειλαν επίσης πολύ χαριτωμένα ομαδικά το “Σύμβολο της πίστεως” και την “Κυριακή προσευχή” και στα Αγγλικά και στα Ελληνικά. 

Ολα παιδιά του Δημοτικού. 

Αυτό και μόνον ήταν αρκετό για να συνειδητοποιήσω ότι ο ιερέας της κοινότητας -π. Γεράσιμος Μακρής- είναι κληρικός με φόβο Θεού.

Εχει μεγάλη σημασία να προσέχει ο ιερέας ποιοι εισέρχονται στο Ιερό Βήμα και πώς συμπεριφέρονται. 

Ο ίδιος, φυσικά, πρέπει να δίνει το παράδειγμα σε όσους υπηρετούν στο Ιερό Βήμα.

Ο ενάρετος κληρικός παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης ήταν πολύ προσεκτικός σ’ αυτό το θέμα.  

Οταν ένας παιδάκι που υπηρετούσε στο Ιερό Βήμα έμπαινε στην εφηβεία, δεν αισθανόταν άνετα να του επιτρέψει να συνεχίσει να υπηρετεί,  εκτός και αν το εξομολογούσε ο ίδιος και γνώριζε ότι η πνευματική του πορεία ήταν κατά Χριστόν.

Στο Ιερό Βήμα μπαίνουν μόνον ρασοφόροι. Οχι λαικοί. Ανώτεροι κληρικοί (επίσκοποι, πρεσβύτεροι και διάκονοι) ή οι κατώτεροι κληρικοί (αναγνώστες, ψάλτες υποδιάκονοι κτλ.) και είναι -πρέπει να είναι- όλοι άνθρωποι με φόβο Θεού που νιώθουν αληθινά την ιερότητα του χώρου.

Πολύ ταπεινός, εξυπηρετικός και πολύ ευλαβής ο νεωκόρος του ναού.

Πολλοί οι ψάλτες του ναού. Καλλίφωνοι σε μεγάλο βαθμό. Δεν ψάλλουν όμως όλοι κατανυκτικά. Δεν υπήρχε ευτυχώς φραγκοχορωδία, ούτε και άκουσα "τεριρέμ" και "νανινά" και άλλες παρεμφερείς ασέβειες, αλλά δεν υπήρχε πάντα σεμνότητα και ταπεινότητα στο ψάλσιμο.

Ο π. Γεράσιμος όμως, που είναι ιδιαίτερα καλλίφωνος και ψάλλει πολύ κατανυκτικά, επειδή συνειδητοποιεί το πρόβλημα ψάλλει ο ίδιος -χθες μας έψαλλε τους Αίνους- και δίνει με αυτό τον τρόπο υπόδειγμα τρόπου ψαλμωδίας και στους ψάλτες.

Πρόσεξα ότι υπήρχε και μια κυρία στο αναλόγιο

δίπλα στον πρωτοψάλτη.

Ευτυχώς δεν έψαλλε καθόλου, αλλά ούτως ή άλλως η γυναίκα δεν έχει θέση στο αναλόγιο όταν υπάρχουν άντρες ψάλτες. 

Επειδή είναι ευσεβής γυναίκα. Το μαρτυρεί η αμφίεση και η όλη συμπεριφορά της. Βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου στη γραμμή όσων θα κοινωνούσαν και έβλεπα με πόση ευλάβεια πήγαινε να κοινωνήσει, γι' αυτό ελπίζω ότι θα προσέξει αυτό το ζήτημα.

Παρόλον ότι είναι Καλοκαίρι και η μεγάλη πλειοψηφία των πιστών βρίσκεται σε διακοπές -ιδιαίτερα τα μέλη της αναβαθμισμένης οικονομικά κοινότητας του Τιμίου Σταυρού στο Μπέιριτς-, ο ευρύχωρος ναός ήταν σχεδόν γεμάτος, με πιστούς κάθε ηλικίας. Ηλικιωμένους, οικογένειες με τα παιδιά τους, νεαρά ζευγάρια αλλά και νέα παιδιά και νέες κοπέλες.

Κοινώνησαν δεκάδες παιδάκια, ιερόπαιδες και ψάλτες και πολλοί πιστοί.

Εντύπωση κάνει η έντονη ενεργοποίηση πολλών ευσεβών κυρίων στη Φιλόπτωχο της κοινότητας.

Παρών στη Θεία Λειτουργία και ο διοργανωτής εκδρομών στα μοναστήρια του Γέροντα Εφραίμ, πιστών που διαμένουν στο Μπρούκλιν. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά ή το όνομά του. Τον γνωρίζει, όμως, ο Χριστός για την αγάπη του Οποίου θυσιάζει το χρόνο και την ενεργητικότητά του.

Ο π. Γεράσιμος είναι άνετα δίγλωσσος, αν και η ευχέρειά του στα Αγγλικά υπερτερεί καταφανώς. 

Κηρύττει και στις δύο γλώσσες -όπως κάνουν πολλοί ιερείς των κοινοτήτων μας- αλλά κάνει κάτι πρωτότυπο. 

Λέγει μια πρόταση στα Ελληνικά και ύστερα την λέγει στα Αγγλικά και έτσι ολοκληρώνει βήμα προς βήμα το κήρυγμά του, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κληρικούς που κάνουν ολόκληρο το κήρυγμα πρώτα στη μία γλώσσα και ύστερα στη δεύτερη.

Πολύ ασκητικός, φιλακόλουθος και ευλαβής Αρχιμανδρίτης ο π. Γεράσιμος και μιλά πολύ πνευματικά. Χθες μας μίλησε για την ανάγκη προσφυγής στο υπερόπλο της προσευχής. 

Ο π. Γεράσιμος πείθει, όχι τόσο με την ρητορική του δεινότητα, όσο με το γνήσιο κατά Θεόν πνεύμα που βγαίνει μέσα από αυτά που λέγει.

Μόλις τον αντικρύσεις αισθάνεσαι ότι έχεις να κάνεις με πνευματικό άνθρωπο που φοβάται το Θεό.

Με άλλα λόγια ο π. Γεράσιμος έχει όλα όσα βασικά χρειάζεται να έχει ένας κληρικός και γενικά κάθε πιστός.

Οταν ο άνθρωπος έχει φόβο Θεού, όλα τα έχει.

Οταν του λείπει ο φόβος του Θεού, απολύτως τίποτα δεν έχει.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμόθεου όταν πήγα να πάρω την ευχή του:

“Ολος ο κόσμος δεν αξίζει όσο αξίζει η αληθινή ευσέβεια ενός ανθρώπου”, μου είπε.

Ευλογημένη η κοινότητα του Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν. 

Ελπίζω ο Χριστός να με αξιώσει να  ξαναλειτουργηθώ στον Τίμιο Σταυρό. Σίγουρα όμως αυτό δεν θα συμβεί στην πανήγυρι -το “φέστιβαλ” όπως συνήθως το ονομάζουν- της κοινότητας, επειδή τις πανηγύρεις, τις δεξιώσεις, τις παρελάσεις και την πολυκοσμία τις απεχθάνομαι όπως τις αμαρτίες μου.