ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Για μια ακόμη φορά, ο π. Ιωήλ Κωνστάνταρος  ομολογεί την αλήθεια του Χριστού την ώρα που “οι δοκούντες στύλοι είναι” “παίζουν εν ου παικτοίς” με τα σχίσματα.

Ολοι σχεδόν προσποιούνται ότι δεν κατανοούν τι συμβαίνει στην Μονή Εσφιγμένου και κάνουν πλάτες στους σχισματικούς χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες και την ευθύνη τους έναντι του Θεού.

Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Ο χειρότερος τρόπος για να πολεμήσεις τον Οικουμενισμό είναι να ταχθείς άμεσα ή έμμεσα υπέρ των σχισμάτων.

Στην παρούσα προπαντός συγκυρία όταν τα οικουμενιστικά σχέδια του Φαναρίου έχουν κυριολεκτικά καταποντιστεί, εξαιτίας του Ρωσικού εθνοφυλετισμού, η οποιαδήποτε ερωτοτροπία με σχισματικές καταστάσεις είναι όχι μόνον αχρείαστη αλλά εντελώς απαράδεκτη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αποδεκτή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Οσοι υποστηρίζουν την σχισματική Μονή Εσφιγμένου παραγνωρίζουν 

1.) Οτι ο σημερινός Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου δεν έχει υποστατή χειροτονία.

2.) Οτι οι Εσφιγμενίτες δεν έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με καμιά Σύνοδο -ούτε με Παλαιοημερολογητική “Σύνοδο”-, εκτός από την σχισματική “Σύνοδο”, που “χειροτόνησε” τον “Ηγούμενο” της Μονής Εσφιγμένου Μεθόδιο.

3.) Οτι το Καταστατικό του Αγίου Ορους απαγορεύει την εγκαταβίωση στον Αθωνα σχισματικών και αιρετικών,

4.) Οτι οι αιρετικοί και σχισματικοί Παλαιοημερολογίτες βλαστημούν το Αγιο Πνεύμα επειδή δεν αναγνωρίζουν την εγκυρότητα των μυστηρίων της Εκκλησίας.

5.) Οτι από χρόνου μακρού όλες οι Αγιορειτικές Μονές ζητούσαν την απομάκρυνση από το Αγιον Ορος των σχισματικών Εσφιγμενιτών.

6.) Οτι η άμεση ή έμμεση υποστήριξη σχισμάτων ναρκοθετεί καίρια τον αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού, επειδή αποδέχεται στην πράξη την κακοδοξία των “αδελφών Εκκλησιών” και την “βαπτισματική θεολογία”, αφού δέχεται τα μυστήρια των σχισματικών ως έγκυρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί να διευρύνει τα κανονικά όρια της Εκκλησίας προς τους Παπικούς και άλλες αιρετικές ομάδες τα διευρύνει προς τους σχισματικούς. Επομένως πέφτει στο ίδιο σφάλμα.

Οι Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που απαγορεύουν ρητά και κατηγορηματικά τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς απαγορεύουν με την ίδια αυστηρότητα και τις συμπροσευχές με τους σχισματικούς. 

Στην προκειμένη περίπτωση οι Εσφιγμενίτες δεν είναι μόνον αποτειχισμένοι αλλά σχισματικοί -αφού δεν κοινωνούν εκκλησιαστικά με καμιά Ορθόδοξη Εκκλησία-, αλλά μόνον με μια σχισματική ομάδα. 

Είναι όμως ταυτόχρονα και αιρετικοί, επειδή θεωρούν άκυρα τα μυστήρια της Εκκλησίας.

Ευτυχώς, όμως, ο π. Ιωήλ Κωνστάνταρος, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, ομολογεί την αλήθεια του Χριστού για τα σχίσματα.

“Kατά καιρούς δεν λείπουν ποτέ οι αιρέσεις, τα σχίσματα και οι φατρίες που ταράσσουν και σχίζουν το σώμα του Χριστού.

Φέρει τεραστία ευθύνη και ο ίδιος ο άνθρωπος όταν δέχεται τις εισηγήσεις του διαβόλου και εν προκειμένω δημιουργούνται διαιρέσεις και σχίσματα, που εν πολλοίς, όπως μας διδάσκει η εκκλησιαστική μας ιστορία, καταλήγουν τελικώς σε αιρέσεις και σε απώλειες ψυχών.

Δεν θα κάνουμε τώρα λόγο για τις φοβερές αιρέσεις που λυμαίνονται την ενότητα της Εκκλησίας μας. Θα επιμείνουμε, όμως, και ίσως στενοχωρήσουμε κάποιους «αδελφούς», στο θέμα των σχισμάτων. Μια δηλ. πολύ πονεμένη ιστορία για την όπου γης Ορθόδοξη Εκκλησία μας και μάλιστα την Ελλαδική.

Πόσο καλύτερα, τουλάχιστον, εάν όχι άριστα, θα ήσαν τα πράγματα, εάν κάποιοι που με το «λάβαρο» της Ορθοδοξίας δημιουργούν «ιερές συνόδους», αναμετρούσαν τις συνέπειες των πράξεών τους; Και πόσο εξευτελιστικό και οδυνηρό είναι στην πατρίδα μας μόνο να αριθμούνται πλέον των δέκα «συνόδων ορθοδόξου εκκλησίας»; Απίστευτο και όμως αληθινό!

Και όταν με κάθε καλή διάθεση θέτεις το ερώτημα: «καλά βρε αδελφοί μου, γιατί όλα αυτά;» η απάντηση που λαμβάνεις είναι τόσο αποκαρδιωτική (που αποδεικνύει όχι απλώς έλλειψη στοιχειώδους θεολογικής παιδείας, αλλά και ίσως έλλειψη φόβου Θεού...). «Διότι» λένε, «όπου υπάρχει ο αγώνας, εκεί υπάρχει και η διαίρεσις»! (Λες και κτίζεται ο Πύργος της Βαβέλ και λησμονούν οι άνθρωποι ότι αυθεντικός αγώνας φέρει την ενότητα του Αγίου Πνεύματος).

Φυσικά, ο πειρασμός θα βρει και όντως βρίσκει πολλά σημεία που συλλαμβάνει όσους θέλουν να συλληφθούν στο δίχτυ του σχίσματος. Τη μια είναι το ημερολογιακό ζήτημα, την άλλη το θέμα του οικουμενισμού, κατόπιν κάποια αγιοποίηση κ.λ.π., με αποτέλεσμα δυστυχώς, αυτοί οι ίδιοι ο υπέρμαχοι της «ταλαίπωρης ορθοδοξίας» να δημιουργούν τέτοιου είδους σχολή, ώστε σε λίγο διάστημα καιρού να αποκηρύσσονται από τους ίδιους τους, έως της στιγμής εκείνης, φανατικούς οπαδούς τους, και να αφορίζονται από την ίδια την «ιεραρχία» τους, ως συμβιβασμένοι και προδότες των «πατρίων παραδόσεων» και του «ιερού αγώνος».

Και έτσι, «ουκ έσται παύλα των δεινών»...

Επαναλαμβάνουμε, η ευθύνη είναι όλων μας και ολοφάνερη. Ταυτοχρόνως δε το χρέος για αρραγή ενότητα στην Εκκλησία μας, βαραίνει τους ασθενικούς μας ώμους.

Θα μείνουμε όπως πρέπει να μείνουμε και θα σταθούμε στις θέσεις μας εάν δείξουμε ολοκληρωτική αφοσίωση, όχι βεβαίως σε ανθρώπους, αλλά στον ίδιο τον Κύριο Ιησού, και εάν με μυστηριακή και αγιαστική ζωή, οικοδομούμε «εαυτούς και αλλήλους» εντός του Σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Το λοιπόν, μακριά από διαιρέσεις και σχίσματα, μακριά από ανθρώπινα σχήματα και κατασκευάσματα που στο όνομα δήθεν την αλήθειας, σχίζουν τον άρραφο χιτώνα του Χριστού και οδηγούν στην απώλεια.”