ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Στο ομογενειακό ιστολόγιο “Καλάμι” διαβάζουμε:

“Πώς γίνεται σε ολόκληρη Αμερική (ΗΠΑ) των 310 εκατομ. κατοίκων η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση (PBS) να έχει μόνο 548 άτομα ως προσωπικό και η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση στην Ελλάδα των 11 εκατομ. κατοίκων, να χρειάζεται περισσότερα από 2.000;”

Απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση πρέπει να δώσουν όσοι νομίζουν ότι είναι χρέος του Δημοσίου να γίνει ο εργοδότης του 50% ή ακόμη και του 70% των Ελλήνων.

Αν το ιστολόγιο “Καλάμι” παρέθετε τον αριθμό όσων δημοσίων υπαλλήλων απολύονται κάθε φορά που υπάρχει οικονομική κρίση, χωρίς διαμαρτυρία των συνδικάτων, τότε η εικόνα του τι συμβαίνει στην Αμερική θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένη.

Ολοι μέχρι πρόσφατα αναγνώριζαν -ή ίσως και τώρα αναγνωρίζουν- ότι το υδροκέφαλο Δημόσιο είναι η αιτία της χρεωκοπίας μας, αλλά όταν η Τρόικα μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό για να κάνουμε απολύσεις της τάξης των 2% νομίζουμε ότι έγινε η συντέλεια του κόσμου. 

Και αν κρίνουμε από τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού παιδείας κ. Αρβανιτόπουλου ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος δεν θα απολυθεί τελικά.

Ακριβώς πριν κάνω την ανάρτηση έλαβα ηλεκτρονικό μήνυμα από κάποιο άγνωστό μου οικογενειάρχη, ο οποίος έχασε τη δουλειά του. Ηταν ιδιωτικός υπάλληλος. Γιατί όλοι νομίζουν ότι αν δημόσιοι υπάλληλοι απολυθούν είναι η συντέλεια του κόσμου, ενώ όταν χάνουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας τη δουλειά τους από ιδιωτικες επιχειρήσεις είναι σαν μη συμβαίνει τίποτα;

Σε κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να καθορίσουμε τους κανόνες του παιγνιδιού της παγκόσμιας οικονομίας. 

Το ερώτημα είναι πότε θα βάλουμε μυαλό!

Πήγα τις προάλλες σε Ελληνικό εστιατόριο στο οποίο εργάζονται οικονομικοί μετανάστες από την Ελλάδα -κυρίως φοιτητές- που πρέπει να βγάλουν τα προς το ζην εργαζόμενοι και παράλληλα να σπουδάζουν.

Ακουσα ένα σερβιτόρο να λέγει:

"Θα μαζέψω 3-4 χιλιάδες δολλάρια για να πάω στο Ρίο Ντε Τζανέιρο του χρόνου για πέντε μέρες που θα είναι το μούντιαλ. Ολα πληρωμένα. Αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία κτλ. Και θα δω καλό ποδόσφαιρο. Θα είναι η Γερμανία, η Βραζιλία" και συνέχισε να αραδιάζει τις ομάδες άλλων χωρών που ελπίζει να δει.

Πώς να γίνει προκοπή με αυτό το φρόνημα;

Ενα νέο παιδί που εργάζεται τόσες πολλές ώρες για να μπορέσει να σπουδάσει θα πάει να χαραμίσει κυριολεκτικά ένα μυθικό -για τα οικονομικά του δεδομένα- ποσό, για να δει ποδόσφαιρο στο Ρίο!

Οταν κάποιος ζει πάνω από το μέτρο και τις δυνατότητές του -και μάλιστα τόσο προκλητικά- υπάρχει τρόπος να ορθοποδήσει οικονομικά;