Η ΚΥΡΑΤΣΑ ΤΗΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ!

Η ΚΥΡΑΤΣΑ ΤΗΣ ΑΥΣΧΥΝΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=================

Διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο στο ιστολόγιο “Ρεσάλτο” αναφορικά με την αισχύνη του έθνους που ακούγεται στο όνομα Μαρία Ρεπούση.

Παραθέτουμε απόσπασμα του άρθρου:

“Η «ιστορικός» Μαρία Ρεπούση θα καταγραφεί στην ιστορία σαν εξάμβλωμα αυθάδειας: ΟΧΙ τόσο διότι είναι διατεταγμένη «ιστορικός» (επιδοτούμενη μαζί με άλλους από «εστίες» του Σόρος) με στόχο να παραχαράξει και να αλλοιώσει την ελληνική ιστορία, αλλά για τις υστερικές εμμονές της…

Μετά τους «συνωστισμούς» και CIA, καθώς και τις υστερικές εμμονές της που αρνούνται τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα έβγαλε άλλη στριγκιά κραυγή: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος»!!!

Εάν ήταν πραγματικά Ιστορικός και όχι «ιστορικός» υπηρεσίας, θα γνώριζε τη διαλεκτική της Ιστορίας: Οι ιστορικοί Θρύλοι δεν είναι μύθοι. Στηρίζονται σε αληθινά γεγονότα φορτισμένα συγκινησιακά, ίσως και με κάποια «μυθολογική» υπερβολή, μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης. 

Πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, συγκλονιστικά και ηρωικά γίνονται Θρύλοι μέσω της λαϊκής παράδοσης και λαϊκής μούσας: 

ΑΥΤΑ δεν είναι ιστορικοί μύθοι, ούτε κατασκευασμένα από κανέναν, απλώς μπορεί, το ιστορικό τους ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ να «επενδύεται» με κάποιες συγκινησιακές «υπερβολές», με κάποιο «μυθολογικό» τσόφλι… 

Αν η κ. Ρεπούση ήταν Ιστορικός αυτό θα το γνώριζε. Αλλά δεν είναι Ιστορικός, εκτελεί «χρέη» επιδοτούμενου «ιστορικού»… 

Αλήθεια από πού αντλεί η κ. Ρεπούση το «ιστορικό» της απόφθεγμα: Ότι ο Χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος; 

Βρισκόταν εκεί και κατέγραφε το συμβάν; 

Αν διέθετε λίγη σοβαρότητα θα μελετούσε τουλάχιστον τις μαρτυρίες εκείνων που ζήσανε τα χρόνια εκείνα και μάλιστα στα Ιωάννινα. 

Θα καταγράψουμε κάποιες: 

α). Ιάκωβος Μπαρτόλντυ: Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης (καθόλου ευνοϊκός προς τους Έλληνες) που Βρισκόταν την εποχή εκείνη (1803-1804) στα Ιωάννινα. 

Γράφει στο έργο του: «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 - 1804»: 

«Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.». ... 

δ).Φραγκίσκος Πουκεβίλ: Διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά. Το 1820 στο τρίτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» αναφέρεται στο επεισόδιο: 

«Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.» 

Υπάρχουν ακόμα και άλλες μαρτυρίες της εποχής εκείνης. Αλλά αυτές είναι υπέρ-αρκετές. 

Αλλά είπαμε. Η «ιστορικός» κ. Ρεπούση δεν νοιάζεται για την ιστορία. Άλλο έργο της έχει ανατεθεί…”

Θαυμάσιο άρθρο και απολύτως τεκμηριωμένο.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν αναφέρει το εξαιρετικό - από κάθε άποψη - αυτό άρθρο.

Ποιο είναι αυτό;

Οτι η "κυράτσα του έθνους" - η ντροπή όλων μας ανεξαίρετα - είναι μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου. 

Και δεν βρίσκεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο επειδή έγινε πραξικόπημα και την επέβαλε κάποια χούντα ως μέλος του, ούτε επειδή την διόρισε ο κ. Σόρος, η CIA, η Λέσχη Μπίντελμεργκ ή οι “σκοτεινές δυνάμεις”.

Η κυρία - και ο Θεός να την κάνει - Ρεπούση βρίσκεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο επειδή κάποια γαιδούρια - απολογούμαι στα συμπαθή τετράποδα επειδή κάνω χρήση του ονόματός τους - την ψήφισαν και έτσι με την “τιμία” ψήφο τους εξελέγη βουλευτής.

Και ερωτώ: Πώς μπορεί να ελπίζει ένα έθνος ότι θα ξημερώσει καλύτερη μέρα γι’ αυτό όταν απροκάλυπτοι προδότες το εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο;