ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Οταν διάβασα τις πιο κάτω γραμμές, στο ιστολόγιο “Σαλογραία”, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το συγκλονιστικό γεγονός που έζησα χθες στον ιερό ναό των Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν:

“Yπάρχουν επίσης άνθρωποι που παλεύουν στη ζωή με ιερατικό ήθος. 

Είναι οι άτυποι "ιερείς" που ανταποκρίνονται  στη διαχρονική ιερατική κλήση του Θεού προς το ανθρώπινο γένος, χωρίς να το γνωρίζουν, και φυσικά χωρίς να καυχώνται γι’ αυτό. 

Είναι αυτοί που προσφέρουν όχι αναίμακτη  αλλά αιματηρή (από το αίμα της ψυχής τους ιερουργία) στην αγία τράπεζα του είναι τους. 

Αυτοί οι οποίοι στηρίζουν τον κόσμο και ευεργετούν ανεπίγνωστα όλους μας.”

Θυμάστε που σας μίλησα πριν λίγο καιρό για τους τρεις αγγέλους της προσευχής της Νέας Υόρκης;

Πρόκειται για ένα μεσήλικα κύριο και δύο νέα παιδιά που είναι πανταχού παρόντες με τα παπαδικά τους ρούχα και υπηρετούν στο ιερό βήμα σχεδόν σε κάθε λατρευτική εκδήλωση που συμβαίνει στη Νέα Υόρκη. 

Οπου πηγαίνω τους συναντώ. Χειροτονία, αγρυπνία, εσπερινό, λειτουργία, πανήγυρι, νυχτερινή Θεία λειτουργία, θυρανοίξια, Προηγιασμένη. Ούτε που γνωρίζω τα ονόματά τους. 

Ο μεσήλικας κύριος μου ανέφερε, σε κάποια στο πόδι συνομιλία μας, το όνομά του αλλά δεν το συγκράτησα. 

Δεν είναι μόνον ότι "προσκαρτερούν εκτενώς τη δεήσει και τη κλάσει του άρτου". 

Πάνω από όλα είναι ότι το κάνουν για τον Χριστό.

Καμιά επιτήδευση στη συμπεριφορά τους και καμία απολύτως προσπάθεια να κερδίσουν τον έπαινο των ανθρώπων. 

Δεν έχουν συναίσθηση ότι κάνουν κάτι σπουδαίο, ότι ιερουργούν τη σωτηρία τους και τη σωτηρία όλων μας με το στημόνι της σιωπής στον αργαλειό της ταπείνωσης και του ασίγαστου πόθου της λατρείας του Θεού.

Μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία στην οποία συλλειτούργησαν ο παρεπιδημών Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος, ο Σεβ. κ. Δημήτριος και άλλοι αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι, οι φιλόξενοι οικοδεσπότες μας προσκάλεσαν όλους για φαγητό.

Αφού γεύτηκα τη φιλοξενία τους στον αύλειο χώρο του ναού, πριν αναχωρήσω, πήγα φυσικά να χαιρετίσω τις εικόνες.

Μπαίνοντας στην εκκλησία είδα με βαθύτατη συγκίνηση τους αγγέλους της προσευχής. 

Ο μεσήλικας κύριος με τα παπαδικά του άμφια  στεκόταν μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου. Κουβέντιαζε κυριολεκτικά με τον Αγιο. Σκούπισα ένα δάκρυ που κύλησε από τα μάτια μου. Πέρασα κατ’ ανάγκην από κοντά του, αφού ήθελα να προσκυνήσω όλες τις εικόνες. Δεν τον ενόχλησα όμως έστω και με ένα απλό χαιρετισμό. Ενιωσα πως θα διέπραττα ιεροσυλία αν διέκοπτα την προσευχή του. Οταν τέλειωσε με χαιρέτισε με δυο λέξεις εν κινήσει προς το ιερό βήμα.

Αυτοί οι ιεροφάντορες του μυστηρίου της σιωπής είναι που κρατούν στα χέρια τους τη σωτηρία του κόσμου.

Αυτοί που υψώνουν οσίους χείρας στον Ουρανό και λειτουργούν ως αλεξικέραυνα της οργής του Θεού για τις αμαρτίες μας.

Τόλμησα να ψελλίσω τα λόγια που λέγω πάντοτε όπου τους βλέπω: Τήρησον Κύριε τους αγγέλους Σου της προσευχής εν τη αγνεία, τη ταπεινώσει και τη δεήσει άχρι της ευλογημένης και πολυπόθητης Ημέρας που θα έλθεις να κρίνεις ζώντες και νεκρούς ου της Βασιλείας Σου ουκ έσται τέλος.