ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Σήμερα στο κήρυγμά του, στον πανηγυρίζοντα ιερό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος μας είπε ότι η αγάπη είναι απαραίτητη προυπόθεση για να υπάρχει η χριστιανική σφραγίδα στη ζωή μας.

Ποιος τολμά να διαμφισβητήσει αυτά που είπε ο Μακαριότατος; Μήπως είναι δικά του λόγια; Δεν είναι του Ευαγγελίου;

Ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε επίσης για την ανάγκη να μη μιλούμε με περιφρόνηση ή έστω με ανοχή, αλλά με αγάπη για τους συνανθρώπους μας.

Ο Μακαριότατος βεβαίως έκανε το κήρυγμά του για όλους. Μιλούσε γενικά και ανέλυε βασικές αλήθειες του Ευαγγελίου.

Νομίζω όμως ότι τότε μόνον βγάζουμε κάτι καλό από το κήρυγμα - το όποιο κήρυγμα - αν εμείς το εξειδικεύουμε στον εαυτό μας.

Ερωτώ λοιπόν τον εαυτό μου: Απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο έχω χριστιανική αγάπη; Μιλώ για τον Μακαριότατο με αγάπη ή έστω με ανοχή ή μήπως του ασκώ εξουθενωτική καταλυτική κριτική;

Προφανώς καμιά αγάπη ή απλή ανοχή δεν μπορεί να ανιχνευθεί στη στάση μου έναντι του Μακαριότατου.

Είμαι αμαρτωλός, αλλά δεν υπάρχει λόγος να γίνω και θεομπαίκτης. Αυτό δα έλειπε! Να ισχυριστώ ότι η χριστιανική αγάπη είναι η πυξίδα της κριτικής που ασκώ στον Μακαριότατο. Σιγά μην δεν είναι.

Αφού, λοιπόν, πρέπει να εναρμονίσω την κριτική μου σύμφωνα με το νόμο της αγάπης του Ευαγγελίου είμαι διατεθειμένος να αλλάξω τακτική;

Διατεθειμένος να αλλάξω τακτική είμαι οπωσδήποτε, αλλά ότι θα το κάνω επειδή με εμπνέει το Ευαγγέλιο δεν είναι αλήθεια.

Μήπως θα σταματήσω να ασκώ καταλυτική κριτική εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για να γίνει έτσι πιο φερέγγυος ο λόγος μου;

Ούτε γι’ αυτό!

Μήπως θα το κάνω - και θα το κάνω οπωσδήποτε - επειδή πείστηκα από τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου ότι ο Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος ασκεί σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο και γι’ αυτό του αξίζει τιμή και σεβασμός;

Αλλά ο Σεβασμιότατος κ. Δημήτριος δεν ανέφερε στο κήρυγμά του κάτι που δεν γνώριζα για τον Μακαριότατο ή για το οποίο δεν αναφέρθηκα με εγκωμιαστικά λόγια στο παρελθόν.

Τότε γιατί θα ανακόψω την φραστική μου επιθετικότητα έναντι του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου;

Μόνον για ένα λόγο.

Εμείς οι Δον Κιχώτες, Μακαριότατε, έχουμε τους δικούς μας νόμους του παιγνιδιού που οι υπόλοιποι συνάνθρωποί μας δεν τους πολυκατανοούν. 

Και με το δίκαιό τους, εδώ που τα λέμε.

Σήμερα, με μεγάλη θλίψη, διαπίστωσα ότι είστε λίαν βεβαρυμένος από το γήρας ή ίσως και από κάποια ασθένεια.

Πρόσεξα με πόση δυσκολία αναβαίνατε τα σκαλοπάτια του σολέα και πόσο φανερόν ήταν ότι ήταν δύσκολος ακόμη και ο βηματισμός σας.

Οχι, λοιπόν, το υψηλό χριστιανικό μου φρόνημα - ποιος το έχασε για να το βρω εγώ; - αλλά ο Δονκιχωτισμός μου, μου επιτάσσει να χαλιναγωγήσω απόλυτα την φραστική επιθετικότητα που χαρακτήριζαν μέχρι τώρα τις επιθέσεις μου εναντίον σας.

Δεν μου πάει η καρδιά να χτυπώ τόσο ανελέητα ένα βεβαρυμένο από το γήρας - ή ίσως και από την ασθένεια - ιεράρχη. Προσβάλλει τους άγραφους κανόνες του "ιπποτισμού" στους οποίους οι “ιππότες της ελεεινής μορφής” έχουμε ομώσει απαράβατο όρκο.

Επιθυμώ διακαώς να πολεμώ μέχρι το τέλος της ζωής μου όρθιος πάντοτε και να χτυπώ τους γίγαντες - για να ακριβολογούμε τους ανεμόμυλους που εκλαμβάνω ως γίγαντες - που βρίσκονται στο πέρασμά μου, αλλά να τους πολεμώ αν είναι όρθιοι. Αν αρχίσουν να γέρνουν νιώθω αδύναμος να τους χτυπήσω πια.

Θα ασκώ φυσικά κριτική στην πολιτεία σας, αν παρ’ ελπίδα συνεχίσει να είναι η ίδια που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, αλλά χωρίς τους χαρακτηρισμούς και την επιθετικότητα που διέκριναν μέχρι τώρα τα γραπτά μου, που αναφέρονταν στη Μακαριότητά σας.

Και η χριστιανική αγάπη για την οποία μιλήσατε σήμερα στο κήρυγμά σας;

Γι’ αυτήν, Μακαριότατε, “ευχών χρεία”. Και για να την αποκτήσω “Του Κυρίου δεηθώμεν”.