Ο π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

  Ο π. ΙΩΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Με ομολογιακό φρόνημα και εκκλησιαστικό ήθος ο ομολογητής Αρχιμανδρίτης π. Ιωήλ Κωνστάνταρος ελέγχει τη διάχυτη νεοποχήτικη νοοτροπία, που έχει επικρατήσει στις μέρες μας, να εξισώνεται η αλήθεια και το ψεύδος, όχι μόνον από τον μέσο εκκοσμικευμένο άνθρωπο, αλλά και από ορισμένους ποιμένες της Εκκλησίας.

Αυτούς που ως επίσκοποι, δηλαδή ως φρουροί της πίστεως έχουν την ευθύνη να φυλάττουν και όχι να προδίδουν τις Θερμοπύλες της Ορθοδοξίας. 

Ο π. Ιωήλ μας υπενθυμίζει ότι αυτή η νοοτροπία αντιφάσκει κατάφωρα την πίστη μας και μας επισημαίνει δύο σημαντικά πράγματα. 

1.) Οι πραγματικοί μας οδηγοί στα θέματα πίστεως δεν είναι οι Οικουμενιστές, αλλά οι Αγιοι της Εκκλησίας, και 

2.) ότι αντί να ζητούμε ευθύνη μόνον από τους συγκρητιστές επισκόπους και τους αλλους ποιμένες μας που εξέπεσαν από την αλήθεια, καλύτερα αναζητούμε ευθύνη από τον εαυτό μας επειδή ανεχόμαστε τις παντοειδείς Οικουμενιστικές ασχημίες χωρίς να αντιδρούμε.

Και πάλιν τα θερμά μας συγχαρητήρια στον Ομολογητή κληρικό που απτόητος εκφράζει την αγωνία μας για τους συνεχείς οικουμενιστικούς ακροβατισμούς.

Παραθέτουμε στη συνέχεια απόσπασμα του κηρύγματος του π. Ιωήλ που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου:

Β΄ Κυριακή των Νηστειών. 

Ο ουράνιος άνθρωπος και επίγειος Άγγελος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος πραγματοποίησε διάλογο τόσο με παπικούς όσο και με μουσουλμάνους, ουδέποτε όμως δέχτηκε ότι ο παπισμός είναι εκκλησία, και ουδέποτε εκήρυξε ότι το ισλάμ κατέχει αλήθεια (πολύ περισσότερο δεν έκανε δώρα μουσουλμανικά κοράνια), ο «κήρυξ της χάριτος» λοιπόν, μάς προσκαλεί σε μετάνοια αλλά και σε αγωνιστικό φρόνημα. 

Η διαβολική νοοτροπία που εξισώνει την αλήθεια με την πλάνη, και που τείνει να κυριαρχήσει, είναι άνευ αντιλογίας ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Ορθοδοξίας μας σήμερα. 

Το νεόκοπο και νεοεποχίτικο δόγμα ότι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, ορθόδοξοι, όλοι είμαστε χριστιανοί και όλοι είμαστε ένα, αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο που επισημαίνουμε αποκαλύπτει.

Οι κακόδοξοι λόγοι «ορθοδόξων ποιμένων» ότι τί σημασία έχουν οι μικροδιαφορές στις δογματικές διατυπώσεις και ότι ο Χριστός είπε να έχουμε αγάπη μεταξύ μας, αποδεικνύουν ότι το καρκίνωμα έχει προχωρήσει στον οργανισμό, περισσότερο απ΄όσο μπορούμε να φανταστούμε. 

Καλά, θα ρωτήσει κανείς. Οι ποιμένες μας τώρα τί κάνουν; Ποιο το ενδιαφέρον τους για διαφώτιση και διαφύλαξη του ποιμνίου τους; Πού έστω και οι απλές διαμαρτυρίες; 

Οι αυθεντικοί μας οδηγοί δεν είναι παρά οι Άγιοι. Και οι γνήσιοι ποιμένες μας, όσοι ακολουθούν κατά πόδας τους Αγίους. Τους επισήμους Αγίους και όχι τους κατ΄ευφημισμόν και σύμφωνα με το κοσμικό ή έστω «εκκλησιστικό πρωτόκολλο».

Προσέξτε. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον Άγιο Γρηγόριο να συμπροσεύχεται με τους κακοδόξους παπικούς; Θα διενοείτο ποτέ Ορθόδοξος πιστός ότι μέσα στον  Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ο κήρυξ της Χάριτος, θα προσκαλούσε τον πάπα ή κάποιον καρδινάλιο για να του «ευλογήσει» το ποίμνιο; 

Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον Βυζαντινό χορό να ψάλλει το «Εις πολλά έτη δέσποτα» στον κακόδοξο, πλανεμένο και αιρετικό εκπρόσωπο του κοσμικού κράτους του Βατικανού; 

Και μόνο να το διανοηθεί κανείς αμαρτάνει και ταράσσεται όταν μάλιστα βλέπουμε στα πράγματα ότι γενικώς οι κακόδοξοι και οι παπικοί  ειδικότερα παραμένουν πεισματικώς αμετανόητοι στις πλάνες και στις αιρέσεις τους; 

Ας μη ρωτούμε λοιπόν το τί θα κάνουν κάποιοι, αλλά να ρωτούμε τον εαυτό μας το τί πράττουμε εμείς. 

Διαμαρτυρόμαστε για το ότι ανατρέπονται οι αποφάσεις των Συνόδων και των Πατέρων; Θλιβόμαστε και αγανακτούμε όταν οι Άγιοι και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ως φανατικοί; 'Η μάλλον αναπαυόμαστε στην «σύνεση» και ξεγελούμε τον εαυτό μας αλλά και το περιβάλλον μας με την φράση ότι «όλα βαίνουν καλώς»;

'Εχουμε μελετήσει πώς σε άλλες εποχές αντιδρούσε το ποίμνιο ή έχει περάσει και σ' εμάς η ιδέα ότι τα θέματα αυτά δεν πρέπει να μας αγγίζουν και τελικώς ρίχνουμε «τη στάχτη στα μάτια» με την φράση «μη θίγετε τα κακώς κείμενα»;