ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΙΣ

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΙΣ

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω,

και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών,

οδυρόμενος έλεγεν˙

οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙

ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ

κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω,

και η γη τω φόβω εκυμαίνετω,

και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙

αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε,

δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙

πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου;

ή πώς σινδόσιν ειλήσω;

ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα;

ή ποία άσματα μέλψω,

τη ση εξόδω, οικτίρμον;

Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη Αναστάσει, κραυγάζων˙

Κύριε, δόξα σοι.