Δ. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: Η ΦΙΛΑΥΤΙΑ Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ: Η ΦΙΛΑΥΤΙΑ Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι Ακαδημαικοί στην Ελλάδα που βρίσκονται τόσο ψηλά στη συνείδηση των πιστών όσο ο κ. Τσελεγγίδης.

Πολύτεκνος ο ίδιος, σαρκικό τέκνο αγίου πολύτεκνου ιερέα, πνευματικό παιδί αγίων Γερόντων, με σεμνό και ταπεινό ήθος και καθαρή ορθόδοξη θεολογική σκέψη.

Σε επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Κύπρο έκανε διάφορες ομιλίες και απάντησε σε ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν.

Σε μια από αυτές αναφορικά με την οικογένεια δείχνει ότι η κρίση του πολιτισμού μας αφορά το γεγονός ότι καλλιεργούμε τη φιλαυτία στα παιδιά μας με αποτέλεσμα να γίνονται ανεξέλεγκτα μόλις φτάσουν στην εφηβεία και να μην μπορούν να προσαρμοστούν σωστά και λειτουργικά στην κοινωνία.

Παραθέτουμε στη συνέχεια απίσπασμα από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της απάντησης του κ. Τσελεγγίδη σε ερώτημα που του ετέθη.

*****

Η ΥΠΟΔΟΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, ΥΠΟΘΕΣΗ ΖΩΗΣ

Του Δημήτριου Τσελεγγίδη, Καθηγητή Α.Π.Θ

============

ΕΡΩΤΗΣΗ ΙΕΡΕΑ:

Οταν βαπτιστεί ο καθένας από μας πολιτικογραφείται Ορθόδοξος Χριστιανός, λαμβάνει με το Χρίσμα του τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος και επομένως εν δυνάμει μετέχει στην Βασιλεία του Θεού και η Βασιλεία του Θεού εντός εστί του ανθρώπου.

Τι γίνεται όμως όταν το παιδί αυτό, ένα μικρό παιδάκι, μεγαλώνοντας, επειδή δεν έχει συνειδητοποιημένη πίστη στην αρχή, δέχεται όλες τις προτροπές, όλες τις παραινέσεις των γονέων του, που πολλές φορές το μπολιάζουν είτε με τους εγωισμούς τους, είτε με τις φιλοδοξίες τους και με τα άλλα πάθη τους;

Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά στην πνευματική πρόοδο ενός νεαρού παιδιού;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ:

Ωραίο είναι και πρακτικό το ερώτημά σας! Το απαντά πολύ αναλυτικά και ανάγλυφα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και πάλι, στο έργο του «Περί κενοδοξίας και όπως δει τους γονέας ανατρέφειν τα τέκνα».

Εκεί λέει ακριβώς αυτό το πράγμα, ότι πρώτοι που «μπαζώνουν» - να χρησιμοποιήσω την έκφραση του πατρός Παϊσίου - που μπαζώνουν το παιδί, είναι οι γονείς του με τα απόβλητα της κενοδοξίας τους.

Αυτά που συνήθως λέγονται από αγάπη, αλλά από άρρωστη αγάπη, είναι που δημιουργούν το μπάζωμα, την αγάπη του εαυτού του την άρρωστη, τη φιλαυτία δηλαδή, κι έτσι το παιδί όταν φτάνει στην εφηβεία, προς έκπληξη των γονέων, αρχίζει να τους θεωρεί ως τους μεγαλύτερους εχθρούς του!

Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν του κάνουν τα θελήματα.

Μέχρι τότε του ηύξαναν τη φιλαυτία. Βέβαια οι γονείς βάζουν και κάποια όρια μέσα στο μυαλό τους, όμως εκείνο που έχει ανατραφεί και ανδρωθεί, έτσι ενισχυθεί με όλην αυτή την φιλαυτία, δεν καταλαβαίνει τη λογική των γονέων που του λένε «όχι πλέον αυτό». Έχει σκοτιστεί δηλαδή ο νους του, αλλά σε αυτό είναι οι ηθικοί αυτουργοί, για να είμαστε έντιμοι, είμαστε εμείς οι γονείς που δεν το κάναμε.

Το ερώτημά σας είναι όμως όχι τόσο για την ευθύνη των γονέων· λέμε τώρα για την ευθύνη του παιδιού, το οποίο είναι θύμα αυτού του μπαζώματος.

Θα πρόσθετα, όχι μόνον των γονέων, στη συνέχεια όλο το σύστημα το εκπαιδευτικό κινείται σ’ αυτήν την θεμελίωση της αυτοπεποίθησης, της αξιοπρέπειας, όπως λέγεται κομψά, που είναι η φιλαυτία του, και μέχρι και τις μεταπτυχιακές του σπουδές και τα διδακτορικά του όλη η παιδεία στοχεύει σ’ αυτό.

Στο να βασίζεται δηλαδή στο «εγώ» του ή, αν θέλουμε να μιλήσουμε και λίγο ως Έλληνες ή Κύπριοι, και στο μέσον προς τον άλλον. Και λέει ο προφήτης Ιερεμίας αυτός να ‘ναι καταραμένος, είναι καταραμένος, μάλλον, ο άνθρωπος, ο οποίος ελπίζει σε άλλους ή στον εαυτό του, επί τον βραχίονά του, δηλαδή έχει αυτοπεποίθηση. Καλούμαστε να ελπίζουμε και να εκζητούμε και όλα μας τα αιτήματα να απευθύνονται προς τον Θεό. Επομένως δεν είναι μικρό αυτό το πράγμα.