ΜΕ ΜΑΓΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ

ΜΕ ΜΑΓΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

=====

Είναι γνωστή η τακτική του κ. Χρυσόστομου Σταμούλη να επιστρατεύει δήθεν τη λογική, την επιστήμη και τις κοινωνικές υποτιθέμενες ανάγκες, για να προωθεί τα οικουμενιστικά του ιδεώδη! 

Για την ίδρυση του τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, στην οποία πρωτοστάτησε με οικουμενιστές θεολόγους, διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι οι λόγοι της ίδρυσης είναι καθαρά ακαδημαϊκοί – επιστημονικοί, για να ενισχυθεί η εκπαίδευση των αυριανών δασκάλων του Ισλάμ από Έλληνες θεολόγους. 

Τελικά, μετά τις πρώτες Πανελλαδικές εξετάσεις, από τους τριάντα πρώτους φοιτητές και φοιτήτριες που εισήχθησαν, οι εικοσιοκτώ είναι κοπέλες, μία εκ των οποίων είναι μουσουλμάνα από την Θράκη· αυτό λοιπόν που δημιουργήθηκε είναι ένα τμήμα θρησκειολογικό μέσα στην θεολογική σχολή, ανάμεσα σε πλήθος άλλων διδακτικών αντικειμένων, που δεν είναι αμιγώς θεολογικά!

Ο υποστηρικτής μάλιστα του μασόνου Καζαντζάκη, του φιλονικολαΐτη Γιανναρά, της χαράς του έρωτα και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός, εσχάτως και με αφορμή τον πειρασμό του Κορονοϊού, μας αποκάλυψε και τα πιστεύω του στο Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Κοινωνία. 

Αξίζει να σταθούμε στο γεγονός ότι, μετατρέποντας τη Θεολογική Σχολή και το ανθρώπινο δυναμικό της σε κύμβαλο αλαλάζον χωρίς πίστη, χωρίς αγάπη Χριστού και χωρίς ελπίδα Χριστού παρατηρείται προσέγγιση στις προκλήσεις της εποχής, χωρίς αληθινή πνοή. 

Αν ήθελε ο κ. καθηγητής επιστημονικά να προσεγγίσει τα της Πίστης –χωρίς να εξαντλεί την ίδια την Πίστη– θα έπρεπε να διερευνήσει και να παρουσιάσει την συμφωνία των Αγίων Πατέρων, το consensus patrum, περί του εκάστοτε ζητήματος που απασχολεί, καλλιεργώντας έτσι και την δική του πίστη και του κόσμου όλου. 

Αυτό δε θα του επέτρεπε να χρησιμοποιεί νόθα χωρία και θέσεις «πατερικές», ούτε θα αναβίβαζε αυθαιρέτως, υποσημειώσεις του Πηδαλίου αμφιβόλου προελεύσεως (ας μη λησμονούμε τον νοθευτή του «Πηδαλίου» και εχθρό των Κολλυβάδων Αρχιμανδρίτη Θεοδώρητο εξ Ιωαννίνων), χωρίς οικουμενικό κύρος ή διάφορες πρακτικές μεσοβέζικες, σε όρους δήθεν οικουμενικής ισχύος από τη σύμπασα Ορθοδοξία.