ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

 ΝΙΚΟΛΑΪΤΙΣΜΟΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Του κ. Χριστόδουλου Βασιλειάδη,

Δρ. Θεολογίας - Μουσικολόγου

=====

ΣΤ.) ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΣΤΟ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Ὁ Νικολαϊτισμὸς σὰν ἀντίχριστο σύστημα, ἐμπεριέχεται καὶ αὐτὸς δυναμικὰ μέσα στὴν προφητικὴ ἔννοια τοῦ ἀντιχρίστου θηρίου τῆς Ἀποκάλυψης, τὸ ὁποῖο «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου» (ὑπῆρξε στὴν ἀρχή, καὶ τώρα δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ πρόκειται νὰ ξανααναδυθῇ ἀπὸ τὴν ἄβυσσο, τὸν καιρὸ ποὺ θα ἐμφανισθῇ ὁ τελικὸς Ἀντίχριστος μέσα στὴν Ἱστορία) (Ἀποκ. ιζ΄ 8). Δηλαδὴ ὑπῆρχε στὴν ἀρχὴ τῆς ἐξάπλωσης τοῦ χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως ἀδράνησε ἡ ἰσχύς του γιὰ πολλοὺς αἰῶνες καὶ στὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων θὰ ξαναεμφανισθῇ μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας ὡς «τέρας τῆς ἀβύσσου»!

Πράγματι «ἦν» (ὑπῆρξε) στὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐξάπλωσης τῆς Πίστεως. Ἦταν στὰ πρωτοχρισιανικὰ χρόνια μιὰ τόσο φοβερὴ αἵρεση (μποροῦμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε Παναίρεση), ὥστε Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς αὐτοπροσώπως τὴν κατακεραυνώνει, γράφοντας στοὺς Ἐπισκόπους τῶν Ἐκκλησίων τῆς Ἐφέσου, τῆς Περγάμου καὶ (κατὰ πιὸ ἔμμεσο τρόπο) στὸ Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων, ὅπως ἐκθέσαμε προηγουμένως σ’ αὐτό μας τὸ κείμενο.

Οὐδέποτε ὁ Κύριος δὲν καυτηρίασε μὲ τέτοια ἰδιάζουσα προσωπική του δυναμική παρέμβαση ὁποιαδήποτε ἄλλη αἵρεση μέσα στοὺς αἰῶνες, ὅσο στηλίτευσε ἐν προκειμένῳ μέσα στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης τὴν αἵρεση τοῦ Νικολαϊτισμοῦ!

Εἶναι λοιπὸν τόσο ἐντονώτατα ἀπόβλητη ἡ ἀπεχθὴς αὐτὴ αἵρεσι στὰ μάτια τοῦ Κυρίου καὶ ἑπομένως στὰ μάτια τῶν Ἁγίων καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ!

Ἡ αἵρεση τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐὰν τὴν ἀναλύσουμε σὲ βάθος, εὔκολα μποροῦμε νὰ τὴν ἀποδείξουμε σὰν ταυτόσημη μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμού.

Μᾶς ἔρχεται αὐτὴ ὡς «ἄγγελος φωτὸς» (Β΄ Κορ. ια΄ 14) γιὰ νὰ ἐξαγγείλῃ «γυμνὴ τῇ κεφαλῇ» αὐτὸ τὸ ἐξωφρενικό, ὅτι δηλαδὴ θὰ μποροῦσε κάποιος πιστὸς νὰ συνδυάσῃ ταυτόχρονα ἀφενὸς μὲν τὴν ἀμετανόητη διάπραξη σοβαρῶν σαρκικῶν παρεκτροπῶν, καὶ ἀφετέρου αὐτὸς ποὺ πράττει αὐτὰ νὰ αἰσθάνεται καὶ τάχα σωστὸς Χριστιανός! Νὰ μπορῇ μάλιστα αὐτὸς νὰ ἰσχυρίζεται τὴν τελείως σατανικὴ ἄποψη, ὅτι μὲ τὸ να διαπράττῃ αὐτὰ τὰ βδελυκτά, μπορεῖ νὰ εἶναι... ὑπερήφανος(!). Γι’ αὐτὰ τὰ αἰσχρὰ ποὺ διαπράττουν μερικοὶ ἔχουν τὴ σχιζοφρένεια νὰ θεωροῦν πὼς τοὺς ὁδηλοῦν στὴ... «θέωση»!!!

Ὦ! τῆς τοιαύτης και τοσαύτης ἐντελῶς ἀντιχρίστου βλασφημίας!

Καὶ τοῦτο τὸ θηρίο τῆς Ἀποκάλυψης «ἦν καὶ οὐκ ἔστιν» καθόσον μετὰ τὴν πρώτη ἀκμή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀκολούθως «οὐκ ἔστι», διότι τὸ ἐξαφάνισε ἡ ἀκαταμάχητη καὶ μέχρι θανάτου (Ἀποκ. β΄ 10) Πίστη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!

Ὅμως, καθὼς συνεχίζει τὸ κείμενο τῆς Ἀποκάλυψης, αὐτὸ τὸ θηρίο (ὁ Νικολαϊτισμὸς) «μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου», ἐννοῶντας τὰ ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων ὅπου «δεῖ αὐτὸν (τὸν Διάβολον) λυθῆναι...». (Ἀποκ. κ´, 3).

Ἤδη στὶς ἔσχατες μέρες ποὺ ζοῦμε σήμερα ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐπανεμφανίστηκε δριμύτερος. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἐπανεμφάνισή του ὀνομάστηκε προσφυῶς «Νεονικολαϊτισμός», σύμφωνα μὲ τὶς προσφυεῖς ἐκφράσεις ποὺ πρωτοκατέθεσαν οἱ σύγχρονοι μακαριστοὶ ἅγιοι Γέροντες Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ἐν συνεχείᾳ πολλοὶ ἄλλοι σύγχρονοι συνεχιστὲς τῆς ἁγίας διδαχῆς τους. Μιᾶς διδαχῆς ποὺ ἐκφράζει τὸ διαχρονικό, φωτεινότατο καὶ σωτήριο δίδαγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ φοβερὸ τῆς παναίρεσης τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτσιμοῦ» ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀμνηστεύει ἀπροκάλυπτα θανάσιμα σαρκικὰ ἁμαρτήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀποφαίνεται ὅτι γι’ αὐτὰ δὲν χρειάζεται οὔτε μετάνοια, οὔτε δάκρυα, οὔτε συντριβή, οὔτε ἐξομολόγηση, οὔτε ἀγώνας γιὰ διόρθωση καὶ ἀνόρθωση, διότι τάχα ὅλα αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν… ἁμαρτήματα!

Ἄρα οἱ ἄνθρωποι μποροῦν, σύμφωνα μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς σύγχρονης αὐτῆς παναίρεσης «Νικολαϊτισμοῦ - Νεονικολαϊτισμοῦ» νὰ διαπράττουν ἐλεύθερα τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, πνίγοντας τὴ φωνὴ τῆς ὑγιοῦς συνείδησης. ’Ισχυρίζονται ἀκόμα ὅτι ὄχι μόνο μετάνοια δὲν ἀπαιτεῖται, ἀλλὰ ἀπεναντίας μᾶλλον καὶ «παρελάσεις ὑπερηφανείας» πρέπει νὰ τὰ συνοδεύουν!