ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Του κ. Στέλιου Θεοφάνους, Θεολόγου

=====

«Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες

απ΄άρτι… ότι τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών»

Ένας νόμος σκληρός και αδυσώπητος, λόγω της παρακοής, αλλά και φιλάνθρωπος, «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται» διέπει τα ανθρώπινα πράγματα. Είναι ο νόμος της φθοράς και του θανάτου, στον οποίο υπέκυψε χθες το πρωί και ο σεβαστός αδελφός και πνευματικός μας πατέρας Μιχαήλ Μιχαηλίδης, πλήρης ημερών, σε ηλικία 87 ετών.

Με ανέκφραστο ψυχικό πόνο δεχθήκαμε όλοι, μαθητές, κατηχητόπουλα, ομαδόπουλα, μέλη του Κύκλου μελέτης Αγίας Γραφής, συνεργάτες, γνωστοί και φίλοι, το θλιβερό άγγελμα της εκδημίας σου. Ο πόνος μας όμως αυτός μαλακώνει με τη βέβαιη ελπίδα, ότι έφυγες από την  αγκάλη των παιδιών και εγγονιών σου και πήγες στην αγκάλη του Θεού. Εκεί σε οδήγησαν η καθαρότητα του βίου σου και τα πολλά καλά σου έργα, τα οποία ακολουθούν τον ακάματο Εργάτη του Ευαγγελίου μετά την εκδημία του.

Σεβαστέ πνευματικέ μας πατέρα,

Εργάστηκες στον αμπελώνα του Κυρίου ενάρετα και αποδοτικά από διάφορα πόστα, ως Καθηγητής, Κατηχητής, Ομαδάρχης, Κυκλάρχης, Ιεροκήρυκας, Εθνικός Αγωνιστής, Συγγραφέας, οικογενειάρχης.

·         Καθηγητής: Με τους συναδέλφους σου καθηγητές ήσουν ευγενής και καταδεκτικός. Με τους μαθητές σου δίκαιος και προσιτός.

·       Κατηχητής: Παρέλαβες το Ανώτερο Κατηχητικό Αγίας Τριάδος Λεμεσού από τον σεβαστό πατέρα Σολομώντα Παναγίδη το Φθινόπωρο του 1954 και το συνέχισες επάξια με πολύ πλούσια καρποφορία, αφού αριθμούσε μέχρι και 200 κατηχητόπουλα.

·         Ομαδάρχης: Βαθύς γνώστης της ψυχολογίας των νέων, πλησίαζες τον κάθε Χαρούμενο Αγωνιστή με ιδιαίτερη, ατομική προσέγγιση, σεβόμενος τη μοναδική προσωπικότητά του.

·         Κυκλάρχης: Για δεκατέσσερα χρόνια, από το 1965-1979, διηύθυνες στο σπίτι σου στη Λεμεσό Κύκλο μελέτης Αγίας Γραφής Επιστημόνων και Αποφοίτων. Η γραμμή σου πάντοτε Αγιογραφική, Χριστοκεντρική, οδηγούσε προς τον Χριστόν που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».

·         Ιεροκήρυκας: Έχοντας βαθιά επίγνωση της υψηλής αποστολής σου ως ιεροκήρυκα, «ηλεημένου» από τον Θεόν για να εξαγγέλλει τον λόγο Του γνήσιο και αληθινό, όργωσες την πόλη και επαρχία Λεμεσού, και αργότερα όλης της Ελλάδος. «Εις πάσαν την γην της Κύπρου και της Ελλάδος εξήλθεν ο φθόγγος σου». Ο λόγος σου μεστός και λυτρωτικός, ενίσχυε, παρηγορούσε, στήριζε τον πονεμένο Ελληνορθόδοξο λαό.

·         Εθνικός αγωνιστής:  Μυήθηκες από τους πρώτους στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, Ε.Ο.Κ.Α. Συνελήφθης και κρατήθηκες για 20 μήνες στα Κρατητήρια Πύλας και Κοκκινοτριμιθιάς. Όμως «ο λόγος του Θεού ου δέδεται». Στις μπαράγκες των κρατητηρίων οργάνωσες Κύκλους μελέτης Αγίας Γραφής. Πολλοί κρατούμενοι οικοδομήθηκαν εις Χριστόν.

·         Συγγραφέας: Έγραψες συνολικά 35 βιβλία θρησκευτικού και εθνικού περιεχομένου. Με πολλή γλαφυρότητα εξέθεσες τις απόψεις σου και κατηύθυνες τους αναγνώστες σου στις σωστές γραμμές του Χριστού και της Ελλάδας.

·         Οικογενειάρχης: Το άοκνο και συνεχές ενδιαφέρον σου για την ευρύτερη οικογένεια, την Εκκλησία, δεν στέρησε ποσώς την προσωπική σου οικογένεια. Υπήρξες πιστός σύζυγος, καλός πατέρας, φιλόστοργος παππούς.

Δοκιμάστηκες από τον Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό  όσο κανένας άλλος Θεολόγος της Κύπρου. Στην ηλικία των 40 ετών, τον Ιούνιο του 1968, έχασες τη λατρευτή σου γυναίκα, την αείμνηστη Ειρηνούλα, η οποία πέθανε στη γέννα της. Έμεινες χήρος με δυο ορφανά παιδιά, τον Ανδρέα 5 χρόνων τότε και τον Μάριο βρέφος. Ήσουν και για τους δυο πατέρας και μητέρα. Αντιμετώπισες τη χηρεία σου και την ορφάνια των παιδιών σου με ζηλευτή αξιοπρέπεια.

Ανέθρεψες τα παιδιά σου «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Τα μεγάλωσες, τα σπούδασες, τα αποκατέστησες με τη βοήθεια του Πανάγαθου Θεού, επαγγελματικά και οικογενειακά, χαιρόμενος δίκαια τις νύμφες και τα εγγονάκια σου.

Εκτός της δοκιμασίας της χηρείας σου, δοκιμάστηκες απάνθρωπα και από την Κυπριακή Πολιτεία, η οποία το 1979, για λόγους τάχα δημοσίου συμφέροντος, σε σταμάτησε από καθηγητή σχολείων δημόσιας εκπαίδευσης. Τότε, για να ζήσεις τα δυο σου παιδιά, αναγκάστηκες να φύγεις από την Κύπρο και να έλθεις στην Ελλάδα.

Η Κυπριακή Πολιτεία σου έκλεισε μια πόρτα,  αλλά η αγαθότητα του Θεού σού άνοιξε μια πιο μεγάλη πόρτα. Εργάστηκες ως Καθηγητής-Θεολόγος στην Ελληνική Παιδεία και ως ιεροκήρυκας, ιεραπόστολος σε όλα τα μέρη της Ελλάδας.

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της εξόδιας ακολουθίας ακούσαμε, ότι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί «ουκ εσμέν ώσπερ οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Πιστεύουμε ακράδαντα σε δυο δογματικές αλήθειες της Αγίας μας Εκκλησίας, που μας δίδουν μεγάλη παρηγοριά. Η πρώτη είναι ότι η ψυχή, ως πνοή του Θεού μέσα μας, είναι όχι φιλοσοφικά ή λογοτεχνικά, αλλά οντολογικά αθάνατη. Μετά τον θάνατο, τον χωρισμό της ψυχής από το σώμα, η αθάνατη ψυχή πηγαίνει στον ουρανό και περιμένει την τελική κρίση και την αιώνια ζωή.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι το σώμα επιστρέφει στη γή «εξ ης ελήφθη», αλλά δεν χάνεται. Κοιμάται έναν ύπνο μακράς διάρκειας, γι΄ αυτό και στην εκκλησιαστική γλώσσα τα νεκροταφεία λέγονται κοιμητήρια, και ο μακρύς  αυτός ύπνος θα τελειώσει με την κοινή ανάσταση των νεκρών, μετά τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, όταν θα ηχήσουν οι αγγελικές σάλπιγγες.

Σεβαστέ πνευματικέ μας πατέρα και πεφιλημένε Διδάσκαλε, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Μεγάλου Βασιλείου Κύπρου καταθέτω το στεφάνι αυτό, ως ελάχιστο δείγμα βαθύτατου σεβασμού, απέραντης ευγνωμοσύνης και πλείστης χριστιανικής αγάπης και λίγο χώμα από την φίλτατή σου Κύπρο,  και εύχομαι ολόψυχα ο Πανάγαθος Θεός να κατατάξει την μακαρία ψυχή σου «εν σκηναίς δικαίων και εν χώρα ζώντων». Στους δε δυο λατρευτούς σου γιούς, τον Ανδρέα και τον Μάριο, στις νύμφες, τα εγγόνια, τους λοιπούς συγγενείς και φίλους να χαρίσει την «εξ ύψους παραμυθίαν».

Αείμνηστε σεβαστέ μας πατέρα και εν Χριστώ μεγάλε αδελφέ Μιχαήλ, αιωνία σου η μνήμη.