ΟΙ π. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, π. Β. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ π. Θ. ΖΗΣΗΣ

ΟΙ π. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, π. Β. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ π. Θ. ΖΗΣΗΣ

Της κ. Ελένης Λωρίτου

=====

Θυμάμαι μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση στο επόμενο πρωτοσέλιδο από εκείνο που ο π. Βολουδάκης είχε πεί “η Σύνοδος της Κρήτης απέθανε και ετάφη”, ο π. Γεώργιος Μεταλληνός έδινε συγχαρητήρια στον π. Βολουδάκη και δεν είχα καταλάβει για ποιόν λόγο! Μήπως μετά έγινε διόρθωση του άρθρου; Όταν το έψαξα στην ηλεκτρονική μορφή δεν υπήρχε ο έπαινος. Μόνο αν κανείς έχει την εφημερίδα στο έντυπο μπορεί αυτό να φανεί. 

Όμως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Η σημασία είναι μόνο ενδεικτική, ότι ο π. Γεώργιος όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά και έδινε συγχαρητήρια στον π. Βολουδάκη, ασφαλώς επειδή του ζητήθηκε η στήριξη. Καλή ανάπαυση ας έχει ο μακαριστός και τρισμέγιστος π. Γεώργιος! 

Είναι ενδεικτικό του χαρακτήρος του, ότι δεν ήθελε να δαπανάται σε διαμάχες, νομίζω ότι δεν ήθελε και πολλά μπλεξίματα με το πόπολο, δηλαδή όλους εμάς. Είναι απολύτως κατανοητό να θέλει κανείς να αποφύγει αυτή την όχληση, δεδομένης της ηλικίας και ίσως των φυσικών δυνάμεων. 

Αυτή ήταν η διαφορά του μέ τον ομόλογό του π. Θεόδωρο Ζήση. Ο π. Θεόδωρος θυσίασε πολλή από την ησυχία του, την αφοσίωσή του στην επιστημονική μελέτη και συγγραφή για να ασκήσει ποιμαντικό και οργανωτικό έργο. 

Πολλές φορές βρέθηκε αντιμέτωπος με τον νόμο “αν ανακατευτείς με τα πίτουρα θα σε φάνε οι κότες”! 

Μία επεξήγηση. 

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος είχε συνεχίσει να στηρίζει τον Βολουδάκειο “Ορθόδοξο Τύπο”, δεν είχε επαινέσει ακριβώς το “η Σύνοδος της Κρήτης απέθανε και ετάφη”, αλλά νομίζω χωρίς κάποιο συγκεκριμένο και σημαντικό λόγο ξεκινούσε το άρθρο αποδίδοντας επαίνους στον π. Βολουδάκη. Κάποιος απορούσε, για ποιό λόγο τον επαινεί; Για την ανατροπή του “Ορθοδόξου Τύπου”; Για τον συγκεκριμένο τίτλο του πρωτοσέλιδου; Η συμπεριφορά αυτή του π. Γεωργίου δεν είχε κάποιο δόλο, απλά δεν κάθησε να ασχοληθεί. Ίσως θεώρησε και βολικό τον συγκεντρωτισμό του π. Βασιλείου, ο οποίος είχε τόση επιθυμία να διεκπεραιώνει το φύλλο και θα τον απήλλασσε από μία σκοτούρα. Ο π. Γεώργιος ήταν ένας αριστοκράτης του πνεύματος, χωρίς αυτό να είναι κάτι το κακό. Και ποιός πνευματικός άνθρωπος δεν θέλει να περιφρουρεί τις πνευματικές του 

δυνάμεις! 

Επίσης, δεν εννοώ ότι περιφρονούσε τον λαό του Θεού ως “πόπολο”. Αν είναι δυνατόν! Και ο π. Γεώργιος ασκούσε ποιμαντικό έργο. Θυμάμαι από την δεκαετία του '80 κάπου στο κέντρο της Αθήνας σε κάποια μικρή αίθουσα έκανε πολύ εποικοδομητικές ομιλίες, συνέχεια των οποίων προφανώς ήταν οι ομιλίες κάθε Πέμπτη στον Άγιο Αντύπα.

Όμως πώς να το κάνουμε ήταν αριστοκράτης του πνεύματος και με το δίκιο του, γιατί εκεί ήταν η τάξη του. Μην κοιτάς τώρα κάποιοι που έγιναν ισότιμοι συνομιλητές με τον κάθε καλόγερο, δεν πά νάναι και αγιορείτης, με τον κάθε λαικό και αδαή άνθρωπο, που δεν γνωρίζει την θέση του! Όλοι αυτοί δημιούργησαν ένα δόγμα, το δόγμα της αμάθειας. Νομίζουν οι δυστυχείς ότι αν είναι αμαθείς, αυτομάτως γίνονται “εμπειρικοί θεολόγοι”! Μας έχουν κουφάνει με τις μπαρούφες τους! 

Μεγάλος και τρισμέγιστος ο π. Γεώργιος Μεταλληνός! 

Ο Θεός να τον αναπαύει μεταξύ 

των Αγίων! 

Έχουμε την εντύπωση, ο καθένας από τους μεγάλους που φεύγει ότι δεν αντικαθίσταται. Όμως ο Θεός δεν αφήνει την Εκκλησία Του, αρκεί εμείς να μην σκοτώνουμε τους προφήτες. Ο τελευταίος των Μοικανών, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, κράτησε την Εκκλησία όρθια, μας ξεστράβωσε σε όλα τα γιγαντιαία θέματα που ενέσκηψαν, ξελάσπωσε την Εκκλησία από τα τέλματα, μας δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας, ότι η Εκκλησία δεν ορφάνεψε από τους ταγούς της. Οι θεολογικές και εκκλησιολογικές του θέσεις υιοθετούνται από την συνείδηση της Εκκλησίας. 

Δόξα τω Θεώ!